Υπάρχουν κάποιοι παίκτες που όσο κι αν περνά ο καιρός, δεν μπορείς να δεχτείς ότι αποσύρθηκαν. Όχι γιατί αρνείσαι τη ροή του χρόνου, αλλά γιατί αυτοί οι τύποι ήταν πάντα ένα βήμα πιο μπροστά. Πιο φρέσκοι, πιο πεινασμένοι, πιο αληθινοί. Ο Manu Ginobili ήταν (και παραμένει) ένας τέτοιος τύπος.
Ο Θεός να μας κόβει μέρες και να δίνει μπασκετικές σεζόν στον Τζινόμπιλι
Το παράδοξο με τον Manu δεν είναι ότι έπαιξε μέχρι τα 40 του στους Σαν Αντόνιο Σπερς. Είναι ότι και στα 40 του έπαιζε λες και ήταν 28. Ότι κυνηγούσε loose balls, έπεφτε στα παρκέ, έκανε eurosteps σαν να είχε αρθρώσεις 20χρονου και πάσαρε λες και έπαιζε streetball με φίλους στην αυλή του σχολείου. Ήταν ένας καλλιτέχνης μέσα στο χάος του ΝΒΑ, ένας leader χωρίς να χρειάζεται να μιλάει πολύ, ένας τύπος που έκανε πάντα το σωστό με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο.
Ακόμα και όταν έπιανε νυχτερίδες.
Ο Manu δεν ήταν ποτέ showman, αλλά έκανε τη ζωή να μοιάζει με highlight reel. Ήταν αυτός που δεν φοβήθηκε ποτέ να είναι ο εαυτός του, και μας δίδαξε πώς να κάνουμε το ίδιο.
Dame Time Reloaded: Πώς ο Λίλαρντ έκανε το Πόρτλαντ ξανά «The Place To Be»
1. Να μην παίζεις ποτέ με τον δικό τους τρόπο, παίξε με τον δικό σου
Αν και Αργεντινός, το γεγονός ότι πριν το ΝΒΑ έπαιζε στην Ευρώπη, ο Manu είχε μπει στην κατηγορία «ευρωπαίος» και αυτό ήταν από την αρχή ένα ντεζαβαντάζ, ειδικά σε μια εποχή που το «ευρωπαϊκό στυλ» στις ΗΠΑ ήταν σχεδόν... προσβολή. Δεν ήταν ο πιο δυνατός, ούτε ο πιο αθλητικός. Αλλά έκανε τα πάντα με τρόπο που δεν μπορούσαν να προβλέψουν οι αντίπαλοι. Πάσαρε από σημεία που δεν έβγαζαν νόημα, σούταρε με όποιο χέρι βόλευε, κινούταν σαν φάντασμα. Δεν άλλαξε για να χωρέσει στο καλούπι. Άλλαξε το καλούπι για να χωρέσει ο ίδιος.
Μάθημα ζωής: Μην προσπαθείς να ταιριάξεις με όλους. Κάνε τη φάση σου και στο τέλος θα σου φέρουν το καλούπι στα μέτρα σου.
2. Το να είσαι ο νο.2 δεν σημαίνει ότι δεν είσαι απαραίτητος
Ποτέ δεν είχε τον εγωισμό να θέλει να είναι ο πρώτος, ασχέτως αν του έβγαινε στην πορεία. Ο Duncan ήταν το θεμέλιο, ο Parker ο μαέστρος, και ο Manu ο «x-factor». Αυτός που πάντα έκανε το απρόβλεπτο, την καθοριστική άμυνα, το κρίσιμο τρίποντο. Δεύτερος, τρίτος ή έκτος παίκτης, δεν τον ένοιαζε. Ήταν ο πιο σημαντικός.
Μάθημα ζωής: Δεν χρειάζεται να είσαι ο αρχηγός για να είσαι η καρδιά ενός συνόλου. Σημασία έχει να είσαι εκεί όταν σε χρειάζονται.
Μεγαλώνοντας με το ιδιοφυές μπάσκετ του Tim Duncan
3. Το πάθος δεν έχει ηλικία
Όταν οι άλλοι αποσύρονταν στα 33, εκείνος έπαιζε με την ίδια τρέλα στα 39. Δεν έκανε load management, δεν ζήτησε ποτέ ξεκούραση, δεν έπαιζε «για τα λεφτά». Έπαιζε γιατί το γούσταρε. Γιατί το παιχνίδι τον κρατούσε ζωντανό και το απέδειξε μέχρι την τελευταία του σεζόν.
Μάθημα ζωής: Όταν αγαπάς κάτι αληθινά, δεν κουράζεσαι ποτέ. Κουράζεσαι μόνο όταν σταματάς να το θες.
4. Δεν χρειάζεται να φωνάζεις για να σε ακούσουν
Ο Manu δεν έκανε δηλώσεις τύπου «king this», «chosen that». Δεν έπαιζε για τα φώτα, ούτε για να «γράψει» αριθμούς αλλά το έκανε για την ομάδα. Και μιλούσε μόνο όταν είχε κάτι να πει. Οι πράξεις του όμως μιλούσαν πάντα πιο δυνατά από τις λέξεις.
Μάθημα ζωής: Η σιωπή έχει δύναμη όταν συνοδεύεται από έργα. Άσε τους άλλους να φωνάζουν. Εσύ κάνε τη δουλειά.
Gregg Popovich: Το ΝΒΑ χωρίς τον «Pop» δεν είναι το ίδιο
5. Το να χάνεις, είναι μέρος του παιχνιδιού,το να ξανασηκώνεσαι, είναι στάση ζωής
Η ήττα στον τελικό του 2013 από τους Heat με εκείνο το απίστευτο τρίποντο του Ray Allen θα τσάκιζε κάθε άλλον. Ο Manu γύρισε πιο δυνατός την επόμενη χρονιά και οδήγησε την ομάδα του στον τίτλο κόντρα στη superteam του Miami. Μπορεί να βγήκε MVP ο Leonard, όλοι όμως ξέρουμε πως «No Manu, No Party».
Μάθημα ζωής: Θα πέσεις. Θα πονέσεις. Θα χάσεις. Αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να επιστρέφεις, κάθε φορά καλύτερος.
Και κάπως έτσι, στα 40 του, φαινόταν ακόμα πιο... φρέσκος από ποτέ
Δεν είναι ότι μας λείπει το παιχνίδι του, αλλά ο ίδιος σαν προσωπικότητα. Ο τρόπος του. Ο χαρακτήρας του.
Αν δεν τον έχεις παρακολουθήσει ποτέ, κάνε μια χάρη στον εαυτό σου: δες 10 λεπτά από τα highlights του. Αν τον έχεις ζήσει... τότε ήδη ξέρεις. Ο Manu ήταν ο ήρωας που δεν ήθελε ποτέ τη σκηνή. Και γι’ αυτό μας έμεινε αξέχαστος.
