Αν ο David Robinson θεωρείται ότι δημιούργησε τα θεμέλια, ο Tim Duncan έγινε το τοτέμ, ο Manu Ginobili αποτέλεσε το μυστικό όπλο και ο Tony Parker το κιβώτιο ταχυτήτων της «δυναστείας των San Antonio Spurs», τότε ο Gregg Popovich είναι όλα αυτά μαζί-ίσως και πολλά παραπάνω. Δεν ήταν απλώς ο προπονητής των «σπιρουνιών» αλλά το alter ego της ομάδας. Η πυξίδα της, η ηθική ραχοκοκαλιά της. Και τώρα που αποχώρησε και επίσημα από τον πάγκο μετά από 29 ολόκληρα χρόνια, το ΝΒΑ είναι –χωρίς υπερβολή– πιο φτωχό. Πιο απρόσωπο. Πιο «ορφανό». Χωρίς ιδέες ή απλά μια αίσθηση μυαλωμένου μπάσκετ.
Ο «Pop» δεν φώναζε για να τον προσέξεις. Ήταν ο τύπος που σε κοιτούσε στα μάτια και σε έκανε να αμφισβητήσεις ολόκληρη τη φιλοσοφία σου για το μπάσκετ και τη ζωή, ταυτόχρονα. Δεν ήταν celebrity coach. Δεν ήθελε να είναι. Κι όμως, έγινε κάτι παραπάνω: σύμβολο. Ο άνθρωπος που απέδειξε πως μπορείς να κερδίζεις χωρίς να πουλάς τον εαυτό σου. Η απόδειξη; Πέντε δαχτυλίδια -που αν είχε επενδύσει σε ένα φάουλ παραπάνω το 2013, αυτά θα ήταν σήμερα έξι.
Υποκλιθήκαμε στη στάση του Πόποβιτς απέναντι στη γιούχα σε Λέοναρντ
Το σοκ δεν είναι απλώς ότι αποχωρεί. Είναι ότι μεγαλώσαμε, γεράσαμε κι αυτός ήταν πάντα εκεί. Σαν ένας σοφός παππούς με καμπαρντίνα, που έπινε το κρασί του και σου έλεγε την αλήθεια στα μούτρα. Σαν ένας μοναχικός ήρωας από παλιά ταινία του Scorsese, που ήξερε πότε να μιλήσει και πότε να σωπάσει.
Ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και ένα λιποθυμικό σε ένα εστιατόριο στο Τέξας ίσως να ήταν το οριστικό καμπανάκι. Ο Poppovich, όμως, δεν αποχώρησε από την ενεργό δράση ήσυχα. Άφησε πίσω του μια κληρονομιά μεγαλύτερη από τα στατιστικά. Και τώρα, ενώ ο Mitch Johnson προσπαθεί να κρατήσει τον μύθο του ζωντανό στον πάγκο, καθώς όλοι ξέρουμε πως δεν θα υπάρξει άλλος σαν αυτόν.
Ο Victor Wembanyama έγινε ο επίσημος πρεσβευτής της Louis Vuitton
Γιατί ο Gregg Popovich δεν ήταν μόνο προπονητής. Ήταν στάση ζωής. Και το μπάσκετ χωρίς αυτόν είναι σαν ουίσκι χωρίς πάγο. Πικρό. Δύσκολο. Μα τίμιο.
