Υπάρχουν ηθοποιοί που φωνάζουν για να τους δεις. Κι υπάρχουν και αυτοί που παίζουν έτσι, ώστε να νιώσεις. Ο Γεράσιμος Μιχελής ανήκε στη δεύτερη κατηγορία, και αν δεν τον ήξερες με το όνομα, σίγουρα τον είχες “συναντήσει” κάπου. Σε μια παράσταση, σε μια τηλεοπτική σκηνή που σε ανατρίχιασε, σε μια ματιά που είπε περισσότερα απ’ ό,τι ένας ολόκληρος μονόλογος.
Έφυγε από τη ζωή χωρίς πολλά λόγια, όπως έζησε. Το πρωί της Δευτέρας, μια ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, με απλότητα και αξιοπρέπεια, ενημέρωσε όσους τον αγαπούσαν και όσους τον θαύμαζαν. Χωρίς τηλεοπτικά πάνελ. Χωρίς υπερβολές. Όπως του άρμοζε.
Ο «κακός» που αγαπούσες να βλέπεις
Γεννημένος στην Αθήνα το 1955, διπλά μορφωμένος υποκριτικά: πρώτα απόφοιτος της Δραματικής του Εθνικού Θεάτρου το 1977, μετά αριστούχος από τη Σχολή Βεάκη το 1990. Δεν του έφτανε το ένα πτυχίο. Ούτε το ένα ταλέντο. Ήθελε να ψάχνεται, να γίνεται καλύτερος. Όχι διάσημος, αλλά ουσιαστικός.
Το βιογραφικό του είναι ονειρικό για κάθε ηθοποιό: Θέατρο Τέχνης, Εθνικό Θέατρο, παραστάσεις με Κάρολο Κουν, Σαίξπηρ, Τσέχωφ, Ίψεν, Καμπανέλλη. Από «Οιδίποδα» μέχρι «Μικρό Ήρωα». Από αρχαίο δράμα μέχρι Μαγιακόφσκι.
Τον θυμάσαι με αυστηρό βλέμμα, ως τον ρόλο που δεν έκανε φασαρία αλλά έμενε. Από το «Στο Παρά Πέντε» μέχρι τη «Ζωή της Άλλης», το Κόκκινο Δωμάτιο ή το cult «Αν υπήρχες θα σε χώριζα», ήταν πάντα εκεί. Με ποιότητα. Ποτέ φτηνός. Ποτέ φτιαχτός.
Και ξέρεις τι ήταν το πιο δυνατό του όπλο; Δεν ζήλεψε ποτέ την προβολή. Έπαιζε γιατί το αγαπούσε και τελικώς αγαπήθηκε γιατί έπαιζε με ψυχή.
Ένας άνθρωπος που δεν χωρούσε σε έναν ρόλο. Ούτε σε μια σκηνή. Ούτε σε ένα μέσο. Έγραψε ποιητικές συλλογές που δεν έγιναν best-sellers αλλά μίλησαν σε ψυχές. Για τον Θεό, για τον Άνθρωπο, για την αδικία, για τον εσωτερικό πόνο που μόνο ένας ηθοποιός-ποιητής μπορεί να ντύσει με λέξεις.
Αντίο, με σεβασμό και ένα κρυφό δάκρυ
Δεν θα τον δεις άλλο να υποδύεται. Δεν θα τον διαβάσεις άλλο σε σκηνές ή τηλεοπτικά credits. Αλλά όσοι τον πρόλαβαν στη σκηνή, ή έστω μέσα από την οθόνη, θα τον θυμούνται πάντα ως έναν από αυτούς που υπηρέτησαν την τέχνη και όχι την εικόνα.
Δεν ήταν ποτέ ο πρωταγωνιστής στα περιοδικά, αλλά ήταν πάντα ο πυλώνας στις παραστάσεις. Και τελικά, αν το σκεφτείς καλά, οι «κακοί» του ήταν πάντα γεμάτοι αγάπη. Γιατί έδινε βάθος εκεί που άλλοι θα έδιναν μόνο στόμφο.
Καλό ταξίδι, κύριε Μιχελή. Θα λείψεις. Σιωπηλά. Όπως έζησες.
