Όσοι είναι 35 plus ή φοβερά σινεφίλ και έχουν εξερευνήσει τον κινηματογράφο των 80s, θα θυμούνται ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα. Αυτές οι ταινίες δεν περνούσαν από φίλτρο. Τσιγάρο, ναρκωτικά, γυμνό, σκοτωμοί. Ό,τι μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους, οι ταινίες τότε το έδειχναν χωρίς να υπολογίζουν ποιος ή πότε τα βλέπει. Και για να είμαστε ειλικρινείς, αυτή η ωμή προσέγγιση μας έχει λείψει λίγο.
Αν μη τι άλλο το παιχνίδι Robocop: Rogue City που κυκλοφόρησε και έκανε πάταγο -και μάλιστα σε λίγες ημέρες βγαίνει και το πρώτο DLC του- μας θύμισε ακριβώς όλη εκείνη την περίοδο που τα 80s έβαζαν όλη την λεπτομέρεια της εποχής στις ταινίες. Γιατί πρέπει να πούμε και αυτό. Ένα παιχνίδι με αναφορές στα 80s, δεν μπορεί να περάσει από καμία λογοκρισία. Αλλιώς είναι σαν να μην εξελίσσεται σε εκείνη την εποχή και καταλήγει να μοιάζει ένα wanna be στοιχείο που δεν λέει τίποτα σε κανένα. Ούτε στους παλιούς που έζησαν εκείνη την εποχή, ούτε στους νεότερους που προσπαθούν να την φανταστούν.
Από το πρώτο κιόλας λεπτό που παίρνεις στα χέρια σου τον Murphy, αντιλαμβάνεσαι πως έχει λειτουργήσει η χρονομηχανή. Οι στολές των αστυνομικών της δεκαετίας του ’80, οι εκφράσεις και οι ατάκες της εποχής, τα αυτοκίνητα. Μην μιλήσουμε για το ντύσιμο. Δερμάτινα και μαλλιά, αλυσίδες και περίεργα μουστάκια. Ό,τι ακριβώς θα περίμενες να δεις αν έμπαινες πράγματι σε κάποια χρονομηχανή. Δεν υπάρχουν Starbucks στους δρόμους αλλά καταστήματα που πουλάνε παλιές τηλεοράσεις, πανκς με σηκωμένα μαλλιά που μοιάζουν όλοι με τον Keith Flint. Η περιπολία με τον Robocop είναι απλά απόλαυση και ναι, η νοσταλγία από τη στιγμή που ξεκινάς να παίζεις είναι εμφανέστατη. Όλα τα άλλα είναι απλά ο κόσμος του Robocop. Και αυτό μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά το γεγονός ότι είναι τόσο ξεκάθαρο σημαίνει πως οι developers έδωσαν βάση στην ιστορία και κράτησαν τον πυρήνα που αγαπήσαμε. Και αυτός είναι ο λόγος που κάθε φαν των 80s πρέπει να εξερευνήσει αυτό το παιχνίδι είτε έχει δει τα Robocop, είτε όχι.
Διάβασε επίσης: To Robocop σατίρισε το μέλλον με την ωμή βία
Σε κάθε περίπτωση, αυτό με οδήγησε να επανεξετάσω και την ίδια την ταινία. Όχι, το Robocop δεν είναι η καλύτερη αστυνομική ταινία των 80s. Αλλά κάπου ανάμεσα στην επιστημονική φαντασία, την ωμή βία που ήταν της μόδας και την ανάγκη για ήρωες, ο κόσμος έπαθε μια φρενίτιδα με το Robocop. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που κυκλοφόρησε μέχρι και animated series για τα παιδιά – οπότε αυτό αν μη τι άλλο σημαίνει επιτυχία. Επίσης μιλάμε για μια εποχή χωρίς AI, χωρίς drones, χωρίς πειραματική κυβερνοτεχνική. Ό,τι υπήρχε, ήταν μόνο σε μυθιστορήματα του Isaac Asimov και του Philip K. Dick, στα οποία βασίστηκαν οι ταινίες για να πάρουν τις ιδέες τους. Ένα μεγαλόσωμο αργό ρομπότ μπορεί να μην ακούγεται κάτι το φανταστικό σήμερα, αλλά το Robocop εμφανίστηκε την σωστή στιγμή, μόλις τρία χρόνια μετά το Terminator και το προβληματισμένο μάτι του ανθρώπου που έβλεπε το μέλλον να έρχεται. Όμως όλα αυτά δεν παίζουν κανένα ρόλο. Το Robocop εδραιώθηκε και για να έχει κοινό μέχρι σήμερα, δεν είναι μόνο ότι αναγνωρίζεται ως καλτ. Είναι ότι κάτι είχε να πει και κάτι συνεχίζει να λέει.
Τέλος, όλο αυτό το revival στοιχείο γύρω από τον Alex Murphy, είναι μια καλή ευκαιρία να διορθωθούν κάποια λάθη του παρελθόντος. Το Robocop 3 ήταν κάτι μεταξύ άθλιου και απαράδεκτου, ενώ η ταινία με τον Joel Kinnaman θύμιζε περισσότερο κάτι από το παιχνίδι Cyberpunk παρά με Robocop. Σε κάθε περίπτωση, απουσίαζαν όλα εκείνα τα στοιχεία που αναφέραμε παραπάνω, για τον απλούστατο λόγο ότι κάποιοι ήρωες ανήκουν μόνο στην εποχή τους. Ίσως είναι καιρός για να πειραματιστεί κάποιος με μια νέα ταινία και δεν είναι κακό να προσπαθήσει να γυρίσει το setting στα 80s. Το θέμα είναι να αφηγηθεί την ιστορία σωστά.
Μέχρι τότε, το Robocop: Rogue City κυκλοφορεί. Και ο Murphy δεν χαρίζεται σε κανέναν. Οπότε ας του δώσουμε εμείς την δικαίωση που του αξίζει. Ένας ήρωας που μίλησε σε μια γενιά, δεν του αξίζει να τελειώσει με αυτές τις δύο ταινίες.
