Σε έναν κινηματογραφικό κόσμο γεμάτο θεούς με σφυριά, πειραγμένες στολές και άψογες γνάθους, ο Peter Quill δεν έμοιαζε ποτέ να είναι ο ήρωας που περίμενες, ωστόσο ίσως να ήταν αυτός που είχε μεγαλύτερη ανάγκη το Marvel Cinematic Universe από τους περισσότερους. Γιατί εκεί που οι περισσότεροι φορούσαν τον μανδύα του ήρωα σαν βαριά κληρονομιά, ο Chris Pratt έφερε τον δικό του σαν δερμάτινο μπουφάν ξεχασμένο σε πίσω κάθισμα Pontiac με το Walkman (ω ναι) αγκαζέ.
Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται η μαγεία του Star-Lord: δεν είναι ο ήρωας που πρέπει να σώσει το σύμπαν. Είναι ο τύπος που προσπαθεί απεγνωσμένα να δείξει ότι ανήκει στους ήρωες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Και όλη αυτή η αμήχανη, συχνά αποτυχημένη αλλά πάντα τίμια προσπάθεια, τον κάνει εξαιρετικά ανθρώπινο, με ό,τι αυτό προϋποθέτει.
H ηρωική εξέλιξη του Chris Pratt
Και τελικά, αυτός ο «μισός κωμικός - μισός δραματικός» συνδυασμός του Quill ήταν το κομμάτι που έλειπε από το υπερ-σοβαρό MCU, ειδικά μετά την πρώτη φάση.
Ο Chris Pratt δεν έπαιξε απλώς τον ρόλο
Τον έκανε relatable χωρίς να θυσιάσει την επική πλευρά του και ύστερα από την προβολή της ταινίας-έκπληξης «Guardians of the Galaxy», μέχρι τη ραχοκοκαλιά του Infinity War, ο Star-Lord ήταν ο μόνος που μπορούσε να πει: "I’m gonna ask you this one time... where is Gamora?" και να ακουστεί πιο badass απ’ ό,τι έχει ακουστεί ποτέ μια ερώτηση που θυμίζει καβγά σε σχέση.
Ναι, του ξέφυγε η ψυχραιμία στο κρίσιμο σημείο και έσπασε το σχέδιο για το Infinity Gauntlet αλλά αν δεν το έκανε, θα ήταν όντως ο Quill; Γιατί εκείνη τη στιγμή δεν είδαμε έναν αποτυχημένο ήρωα. Είδαμε έναν άντρα που έχασε τον έρωτα της ζωής του, και έκανε αυτό που θα έκανε κάθε ειλικρινά ερωτευμένος άνθρωπος: έσπασε.
Ο Chris Pratt έφτιαξε σώμα που τα βάζει ακόμα και με δεινόσαυρους
Όχι γιατί είναι εγωιστής ή ανεύθυνος (το δεύτερο ενδεχομένως να είναι). Αλλά γιατί μέσα του κουβαλά ακόμα τον ορφανό έφηβο που δεν έμαθε ποτέ να επεξεργάζεται τα συναισθήματά του, επειδή απλά... τον άρπαξαν εξωγήινοι.
Εκείνος ο συναισθηματικός συνδυασμός αμηχανίας, αστεϊσμού και ανεπεξέργαστου πόνου δεν ήταν απλώς καλογραμμένος. Ήταν ο πιο ρεαλιστικός χαρακτήρας του MCU. Και αν κάποιος μπορούσε να σταθεί πλάι στον Thor, τον Iron Man και τον Doctor Strange χωρίς να τους αντιγράφει, αυτός ήταν ο Pratt. Το χιούμορ του δεν ήταν ανάλαφρο, ήταν ανάσα. Και το βάθος του δεν ήταν επίδειξη, αλλά τραύμα.
Ίσως γι' αυτό, παρ’ όλο που ο Star-Lord δεν είχε ποτέ τη λάμψη ή την βαρύτητα των υπόλοιπων (βλ. Spider-Man ή Iron Man), έγραψε τόσο δυνατά στη μνήμη μας. Γιατί όσο κι αν λατρεύεις τους σφυροφόρους και τις τιτανομαχίες, στο τέλος μένει αυτός που έχει τη μεγαλύτερη καρδιά και τον μεγαλύτερο χαβαλέ.
Ο Chris Pratt έκανε το MCU πιο ειλικρινές. Πιο αληθινό. Και για λίγες στιγμές, μας έπεισε πως ακόμα και οι πιο αδέξιοι ανάμεσά μας, μπορούν να σώσουν το σύμπαν. Έστω με ένα walkman και μια κασέτα με Marvin Gaye.
Μπορεί οι υπόλοιποι Guardians να... χαιρέτισαν, για εκείνον πάντως είμαστε βέβαιοι ότι θα επιστρέψει σε κάποια από τα επόμενα Avengers Films. Έτσι μας υποσχέθηκε άλλωστε το Post-Credit Scene του Guardians of the Galaxy vol.3.
