Όπως με κάθε μεγάλη μπάντα που κάνει την διαφορά, υπάρχει ένας άνθρωπος που ενώ οι υπόλοιποι θεωρούν την μουσική μέχρι τότε ως «χόμπι» ή «περνάμε καλά», βλέπει μπροστά. Ξέρει τις δυνατότητες, βλέπει το ταλέντο, βλέπει πως αντιδράει το κοινό. Περιέργως, αυτός ο άνθρωπος στην περίπτωση δεν ήταν ο Keith Flint αλλά ο Liam Hοwlett.
Το single τους το Charly του 1991, μπορεί να είναι το σημείο μηδέν της καινοτομίας των Prodigy. Μέχρι το 1994, ήταν μια πρωτότυπη, εκλεκτική μουσική δύναμη που άντλησε τα πάντα, από τη σκληροπυρηνική σκηνή που τους είχε γεννήσει αρχικά, από το hip-hop μέχρι το electro και το punk. Κάπου εκεί έρχεται το Music for the Jilted Generation, πήγε στο Νο 1 στο Ηνωμένο Βασίλειο εκείνη τη χρονιά, σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες μπάντες που προσπάθησαν να τους μιμηθούν αλλά είχανε ήδη ξεχαστεί. Αλλά μέσα σε όλο αυτό τον ήχο και την σκηνική παρουσία, κανείς δεν είχε στο line up του έναν τύπο σαν τον Keith Flint.
O Howlett δεν ήταν ποτέ ένας φυσικός frontman και το γνώριζε καλά. Αν είχε μία ταμπέλα πάνω του, αυτή ήταν περισσότερο του μουσικού παραγωγού και δεν είχε κανένα πρόβλημα με αυτό. Οι ορκισμένοι οπαδοί της big beat σκηνής, είχαν ήδη ξεχωρίσει έναν αλλοπρόσαλλο τύπο που έμοιαζε σαν να βγήκε μέσα από χαοτικό βιντεοκλίπ του MTV. Αν και στην αρχή ήταν μακρυμάλλης, υιοθέτησε ένα look που βασίστηκε περισσότερο στη σκηνική παρουσία. Τώρα, αν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για κάπου ανάμεσα στο 1995, υπάρχουν ακόμα οι ροκ καταβολές. Ο κόσμος ακούει grunge, αφήνει μακριά μαλλιά και λίγοι ασχολούνται με το ρεύμα της rave. Όμως είναι αυτή ακριβώς η γενιά που γεμίζει τα κλαμπ, που δίνει δεξιά και αριστερά τα ecstacy και χορεύει σε ρυθμούς που θυμίζει dance macabre στο Μεσαίωνα.
Ο Flint γίνεται ο αρχιερέας αυτής της γενιάς. Με punk ρουχισμό, με μαλλιά τόσο χαρακτηριστικά που οδηγεί ένα σωρό νέους να υιοθετήσουν αυτό το split spikes στο κεφάλι του και eyeliner, ο Keith γίνεται η σκηνική εικόνα των Prodigy. Όποιες ιδιότητες δεν είχε ο Howlett ως ερμηνευτής, ο Flint τις είχε περίσσιες. Έγινε μία μανιακή παρουσία στη σκηνή, προβάλλοντας μια εικόνα που βρισκόταν κάπου μεταξύ καρτούν και εν δυνάμει serial killer. Περιέγραψε αξέχαστα το αναθεωρημένο στυλ χορού του ως «χρησιμοποιώ το σώμα μου για να φωνάξω». Και το έκανε με τον πιο πετυχημένο τρόπο.
Getty Images
Ταίριαζε τέλεια με τη μουσική που έφτιαχνε τώρα ο Howlett. Σκοτεινός και θορυβώδης, εμφανίζοντας μια αίσθηση δυναμικής που είχε να κάνει τόσο με τη punk μουσική όσο και με την πίστα. Οι κριτικοί άρχισαν να το βαφτίζουν «electro punk», μια αντίληψη που ενισχύεται από το άψογο, ακατάλληλο φωνητικό στυλ του Flint, το οποίο κατά καιρούς έμοιαζε αμυδρά με εκείνο του Johnny Rotten στους Sex Pistols. Όπως είχε γράψει κάποτε το περιοδικό Rolling Stone, «αν ο Johnny Rotten είχε κάνει την εμφάνισή του την δεκαετία του ’90, το πιο πιθανό είναι πως θα ήταν σε μπάντα τύπου Prodigy».
Το πρώτο τους σινγκλ με τον Flint στα φωνητικά, το Firestarter, πήγε κατευθείαν στο Νο 1 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το πιο εκπληκτικό είναι ότι ο δίσκος έγινε χρυσός στις ΗΠΑ, όπου η πληθώρα του κόσμου ακολουθούσε την acid house του 1988 που είχε γεννήσει η Μεγάλη Βρετανία. Δεν ήταν όμως πλέον underground, είχε γίνει εμπορική επιτυχία. Ο Flint βοήθησε στο να φτάσουν οι Prodigy στη θέση του διασημότερου στο είδος τους. Το Fat of the Land συνέχισε την επιτυχία με 10 εκατομμύρια αντίτυπα, με τα τεράστια Breathe και Smack My Bitch Up . Οι Prodigy είχαν άλλη μια τεράστια επιτυχία με το Baby's Got a Temper – και τους στίχους του Flint που αναφέρονταν στο φάρμακο Rohypnol. Ίσως είναι χαρακτηριστικό ότι το επόμενο άλμπουμ των Prodigy, ‘‘Always Outnumbered Never Outgunned’’, στο οποίο δεν συμμετείχε καθόλου ο Flint, ήταν αισθητά λιγότερο επιτυχημένο. Και αυτό γιατί παρότι δεν είχαν πλέον τίποτα να αποδείξουν, στο μυαλό του κόσμου οι Prodigy ήταν ο Fint.
Θα επέστρεφε στο Invaders Must Die του 2009. Αν οι Prodigy δεν έφτασαν ποτέ στις ίδιες εμπορικές κορυφές όπως του 1996 και 1997, δεν έπαψαν ποτέ να είναι μια εξαιρετικά επιτυχημένη live μπάντα. Όμως ακόμα και στην Ελλάδα με τις πάμπολλες εμφανίσεις τους, κανείς δεν θα ξεχάσει ποτέ την σχεδόν δαιμονική σκηνική παρουσία του Keith Flint.
