Στο ΚΨΜ του στρατού δεν είχαμε τις πολυτέλειες που είχαμε στις καφετέριες. Στα φυλάκια ακόμη λιγότερο. Όμως είτε βρισκόσουν στο στρατό, είτε στη δουλειά, είτε επίσκεψη στη γιαγιά σου ή δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού, ο καφές αποτελούσε και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής κουλτούρας. Τον χαιρόμαστε τον καφέ μας, τον απολαμβάνουμε. Δεν κοντοστεκόμαστε να τον πιούμε στο πόδι, ούτε μας πιάνει πανικός όπως τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού στην Ευρώπη που αντιμετωπίζει τον καφέ ως καύσιμο και χρονοβόρα διαδικασία. Στην Ελλάδα ο καφές είναι απόλαυση.
Μπορεί λοιπόν σήμερα οι μπαρίστα μας να έχουν κάνει σπουδαίες εμφανίσεις και ιδίως με τον φρέντο καπουτσίνο το οποίο αγάπησαν Έλληνες και ξένοι, αλλά θα κρατήσω την ατάκα του τότε λοχαγού μου στο στράτευμα ο οποίος σε μια επίσκεψή του στο ΚΨΜ, γύρισε και μας είπε. «Όποιος δεν πίνει ελληνικό καφέ μάλλον δεν έχει μεγαλώσει ακόμα». Θα ήταν μύθος να γυρίσω και να πω ότι από εκείνη την ημέρα όλοι αρχίσαμε να πίνουμε ελληνικό καφέ, αλλά πράγματι κάποιοι μπήκαμε στη διαδικασία να τον δοκιμάσουμε. Σε κάποια παιδιά από την επαρχία ο ελληνικός καφές ήταν ήδη μέσα στην κουλτούρα τους και το πήραν πατριωτικά να μας δείξουν πως όποιος καφές και αν σου αρέσει, τίποτα δεν συγκρίνεται με τον ελληνικό. Για του λόγου του αληθές, είναι δύσκολο να μπεις σε ένα σπίτι και να μη βρεις φλιτζάνια μπρίκια και γκαζάκια. Αυτό από μόνο του είναι μια απόδειξη ότι ο ελληνικός παραμένει κομμάτι της καθημερινότητας.
Όταν άρχισα να τον πίνω τα πρωινά πριν από οποιονδήποτε άλλον καφέ, εκτίμησα περισσότερο την όλη προεργασία που χρειάζεται. Στον ελληνικό δεν πατάς ένα κουμπί και ξαφνικά όλα είναι έτοιμα. Ακόμα και αν κάτι τέτοιο στο μέλλον γίνει δυνατό, ο καφές θα χάσει κάτι από την αίγλη του. Αυτό που λέμε σήμερα ότι ο καφές ο ελληνικός θέλει μάτι, για να μην νερώσει, να φουσκώσει σωστά, να μοιραστεί σωστά το καμάκι αν πρέπει να σερβίρεις 2 άτομα, είναι πράγματα τα οποία θέλεις να κάνεις μόνος σου. Στην τελική όπως και οτιδήποτε άλλο στη ζωή, όσο περισσότερο εξασκείς κάτι τόσο καλύτερο το κάνεις. Μπορεί η διαδικασία να μην κρατάει περισσότερο από ένα λεπτό -ή περίπου ένα λεπτό- αλλά το γεγονός ότι μπορεί να φτιάξει κάτι τόσο υπέροχο μέσα σε ελάχιστο χρόνο, το κάνει ακόμα πιο ξεχωριστό.
Άλγη και το να απολαμβάνεις το σαλόνι είτε στη βεράντα σου, ο ελληνικός θέλει χρόνο, ηρεμία και απόλαυση. Ενίοτε, θέλει και μοναξιά. Είναι αλλιώς να τον πίνεις μόνος σου. Έχει όμως κάτι από αυτή την αθάνατη ελληνική κουλτούρα, που νομίζεις πως κάτι έχει κλείσει τον κύκλο του αλλά τελικά παραμένει διαχρονικό.
Ο ελληνικός καφές που πίνω στο σπίτι μου, σίγουρα έχει κάτι από αυτό. Και δεν τον αλλάζω με τίποτα.
