Στις 22 Σεπτεμβρίου του 1862 ο Abraham Lincoln παρουσίαζε στο αμερικανικό Κογκρέσο την περίφημη Διακήρυξη Χειραφέτησης. Μέσα σε ένα άκρως πολεμικό κλίμα μιας και ο Εμφύλιος είχε ξεκινήσει ένα χρόνο νωρίτερα, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ανέφερε στην περίφημη Διακήρυξη 95 ότι όλοι οι Αφροαμερικανοί σκλάβοι θα ελευθερώνονταν, ότι οι τίτλοι ιδιοκτησίας όσων είχαν σκλάβους δεν θα είχαν καμία ισχύ και ότι ο αμερικανικός στρατός θα είχε μέσα στις ευθύνες του να διαφυλάξει την ελευθερία τους.
Οι Νότιες πολιτείες που εξαρχής είχαν αντιταχθεί σε οποιαδήποτε πολιτική προέβλεπε την απελευθέρωση της δουλείας, αντιμετώπιζαν ένα ακόμη πρόβλημα που ποτέ δεν είχαν φανταστεί. Δεν μπορούσαν να ενισχύσουν τον στρατό τους με νέους άντρες. Η πρώτη επιστράτευση που είχαν συγκαλέσει οι Συνομοσπονδίες της Αμερικής (Νότιοι), είχε ως στόχο να «γεμίσει» τον στρατό με άντρες από 19 ως 35 έτη. Το πρόβλημα ήταν πως όσο ο πόλεμος συνεχιζόταν, οι άντρες βρισκόντουσαν ακόμη στο μέτωπο και όσοι τραυματίζονταν βαριά, δεν έδειχναν καμία διάθεση να θέλουν να καταταχτούν εκ νέου. Ο λόγος δεν ήταν βέβαια ότι σταμάτησαν να πιστεύουν, αλλά φοβόντουσαν πιθανές εξεγέρσεις σκλάβων στις φυτείες τους. Με το ξέσπασμα του πολέμου, οι μόνοι που είχαν μείνει στις φυτείες ήταν οι γυναίκες των αντρών που βρισκόντουσαν στο μέτωπο, μικρά παιδιά και γέροι. Η κυβέρνηση αντιλαμβανόμενη πως αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να δημιουργήσει πυρήνες εξεγέρσεων, αποφάσισε να περάσει ένα νόμο ώστε και να αποτρέψει πιθανά σκηνικά αλλά και να ικανοποιήσει τους καταταγμένους που ανησυχούσαν για την...«περιουσία» τους.
Στις 11 Οκτωβρίου 1862, οι Συνομοσπονδίες ψήφισαν την δεύτερη Επιστράτευση και για να μπορέσουν να ηρεμήσουν τα πνεύματα, πέρασαν ταυτόχρονα και τον Twenty Negro Law. Σύμφωνα με το νόμο, ένας λευκός άντρας μπορούσε να αποφύγει την επιστράτευση ανά 20 Αφροαμερικανούς σκλάβους. Για παράδειγμα, μία οικογένεια με 40 σκλάβους και τρεις λευκούς που καλούνταν για επιστράτευση, μπορούσε να εξαιρέσει από αυτή τους δύο. Το κείμενο αναφέρει αναλυτικά τα παρακάτω:
«Για να εξασφαλιστεί η αστυνόμευση της χώρας, ένα άτομο είτε ως ιδιοκτήτης, είτε ως εργαζόμενος, είτε ως επόπτης σε φυτεία, σύμφωνα με τα διατάγματα δεν υπόκειται σε στρατιωτική θητεία και σε πολιτείες που δεν έχουν τέτοιο νόμο, ένα άτομο ως εργαζόμενος, ιδιοκτήτης ή επόπτης, σε κάθε φυτεία με είκοσι νέγρους [..]. Για περαιτέρω αστυνόμευση, για κάθε είκοσι νέγρους σε δύο ή περισσότερες φυτείες, σε απόσταση πέντε μιλίων η μία από την άλλη, όπου υπάρχουν λιγότεροι από είκοσι νέγροι και από τους οποίους δεν υπάρχει λευκός ενήλικας που να μην υπόκειται σε στρατιωτική υποχρέωση, ένα άτομο, οι παλαιότεροι από τους ιδιοκτήτες ή επόπτες σε τέτοιες φυτείες απαλλάσσονται με το παρόν από τη στρατιωτική θητεία στους στρατούς της Συνομοσπονδίας».
Παράδειγμα εγγράφου δήλωσης για υπαγωγή στο νόμο
Εξαιτίας την νομοθεσίας, η τιμή των σκλάβων διπλασιάστηκε. Φυτείες που μέχρι τότε λειτουργούσαν με συγκεκριμένο αριθμό, μπήκαν στη διαδικασία να χρεωθούν και να αγοράσουν επιπλέον σκλάβους ώστε να γλιτώσουν τους λευκούς από την επιστράτευση. Ο νόμος δεν βοήθησε την κατάσταση και σίγουρα όχι η έκβαση του πολέμου. Παρότι οι Νότιοι ξεκίνησαν με νίκες, ήταν ακόμα κλονισμένοι από τη νίκη του στρατηγού Grant στο Shiloh τον Απρίλιο και οι ήττες στο Δυτικό Μέτωπο του πολέμου έδιναν στους Βόρειους το ελεύθερο να κινηθούν ανατολικά και να χτυπήσουν την πρωτεύουσα. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που στην Τρίτη Επιστράτευση το 1864, οι Νότιοι ήθελαν τόσο απεγνωσμένα να κρατήσουν τον κόσμο στο πνεύμα της μάχης που από 20 σκλάβους μείωσαν τον αριθμό σε 15.
Το 1865 με τη λήξη του Πολέμου και αφού ο Lincoln είχε ήδη περάσει την Διακήρυξη της Χειραφέτησης, ο νόμος θα σταματούσε να έχει ισχύ. Παραμένει ωστόσο ακόμη ένα παράδειγμα της ρατσιστικής ιδεολογίας των Συνομοσπονδιών και που ίχνη της υπάρχουν στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ μέχρι και σήμερα.
