O Rutger Hauer δεν θα χαθεί ποτέ σαν τα δάκρυα στη βροχή

Η ανεξίτηλη ατάκα του Blade Runner, η ανυπέρβλητη μοναδικότητα ενός ηθοποιού.

Για πολλούς είναι ο τύπος που έκανε το «Blade Runner» αυτό που θεωρείται σήμερα. Δηλαδή κλασικό. Για άλλους (βάζω και μένα μέσα) είναι ένας σκοτεινός και ρομαντικός ιππότης που τα έβαλε με τον κακό μάγο προκειμένου να ζήσει τον έρωτα με την Michele Pfeiffer στο «Ladyhawke», ένας τυφλός που ήξερε να ξιφομαχεί χωρίς να είναι τζεντάι στο «Blind Fury» ή ως Aleksandr «Sasha» Pechersky που του χάρισε Χρυσή Σφαίρα για τη μίνι σειρά «Escape from Sobibor».

O Rutger Hauer δεν ήταν ποτέ αυτό που λέμε ηθοποιός από το πάνω ράφι, αλλά σίγουρα ήταν ένας τύπος που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στον κινηματογράφο. Ένας ηθοποιός με στόμφο, άγριο βλέμμα και επιβλητική παρουσία, που χωρίς πολλές φανφάρες και υπερβολές γέμιζε την οθόνη, γοήτευε τα πλήθη και μάζευε θαυμαστές.

 

 

Γεννημένος στο Breukelen της Ολλανδίας, ο μικρός Rutger είχε την τύχη να είναι γόνος ζευγαριού ηθοποιών κάτι το οποίο έπαιξε μεγάλο ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξή του.

«Οι γονείς μου ήθελαν να εξελίξω τη δημιουργικότητά μου» είχε δηλώσει παλιότερα, με αποτέλεσμα να τον γράψουν στη Φιλοσοφική Σχολή του Rudolf Steiner, ιδρυτή της Ανθρωποσοφίας. Στα 15 του χρόνια όμως τα άφησε όλα και έγινε μέλος του εμπορικού ναυτικού και μετέπειτα του ολλανδικού στρατού.

Παρά το άγριο και απόλυτο βλέμμα για το οποίο έμεινε στην ιστορία, ο Hauer μισούσε τη βία. «Το γεγονός ότι γεννήθηκα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με έκανε να την τρέμω. Είναι κάτι που δεν άντεχω στη ζωή του» και σαν αντιρρησίας συνείδησης εγκατέλειψε τον στρατό και ασχολήθηκε με το επάγγελμα των γονιών του. Θέλοντας και μη, η υποκριτική ήταν στο αίμα του και τον καλούσε.

 

runner

 

Το 1969 γίνεται πρώτη φίρμα στη χώρα του παίζοντας στη σειρά «Floris» και το όνομά του αρχίζει να ακούγεται. Η φήμη του άρχισε σιγά-σιγά να εξαπλώνεται και όλοι μιλάνε για έναν ξανθό, νεαρό Ολλανδό που σε κερδίζει με το βλέμμα και σε καθηλώνει με το απόλυτο των εκφράσεών του. Με τέτοιες συστάσεις, το Hollywood περίμενε με ανοιχτές αγκάλες. Και θα διαμόρφωνε τον Hauer που ξέρουμε σήμερα.

 

Η ρέπλικα που αγαπήσαμε

Στην πρώτη του εμφάνιση στις ΗΠΑ, δίνει τα διαπιστευτήριά του ότι κατέχει εύκολα το ρόλο του κακού παίζοντας το αντίπαλο δέος του Sylvester Stallone στο «Nighthawks» και η «πόρτα» για το «Blade Runner» ανοίγει διάπλατα.

Σε εκείνη την ταινία λοιπόν είναι που αποτυπώθηκε πλήρως το μεγαλείο του. Παίζοντας τον κακό και δίχως να έχει τόσο χρόνο όσο ο χαρισματικός Harrison Ford, κλέβει την παράσταση και προκαλεί ενδοιασμούς σε όποιον τον παρακολουθεί. Είναι ίσως η πρώτη φορά που ο κόσμος θέλει να πάρει το μέρος του villain η ερμηνεία της ρέπλικας Roy Batty φιγουράρει ανάμεσα στις κορυφαίες των «κακών» όλων των εποχών.

Μια και μιλήσαμε για Harrison Ford, διάβασε αφιέρωμα που κάναμε για αυτόν.

Στη συνείδηση των περισσότερων, ο άλλοτε ξανθός Ολλανδός είναι ο τύπος φτιαγμένος να παίζει τον κακό. Μπορεί και να έχουν δίκιο αλλά δεν ήταν ποτέ μόνο αυτό. Το απέδειξε παίζοντας σε πολλές ταινίες τον βασικό ήρωα ενώ έκαψε καρδιές υποδυόμενος τον Captain Etienne Navarre στο πρωτότυπο «Ladyhawke». 

Εκεί όπου πίσω από το σκληρό πρόσωπο, γεμάτο κακουχίες και απογοήτευση, φανέρωσε έναν διαφορετικό Hauer με αδυναμίες και μια συναισθηματική πλευρά που δεν είχαμε συνηθίσει.

 

 

Ο σπουδαίος αυτός τύπος, τον οποίο απολαύσαμε σε αξιόλογες ταινίες τελευταία ως κακό στα «Batman Begins», «Sin City» και σκληρό κόουτς της Ρεάλ Μαδρίτης στο «Goal II: Living the Dream» άφησε πριν λίγες μέρες (19 Ιουλίου) την τελευταία του πνοή σε ηλικία 75 ετών.

Η τελευταία του σκηνή στο «Blade Runner» είναι με κάθε βεβαιότητα η πιο εικονική σε όλη του την καριέρα. Είναι ίσως και ο τελευταίος μονόλογος που θα ήθελε και ο ίδιος ο Hauer να ξεστομίσει πριν κλείσει τα μάτια του για πάντα. Το γεγονός μάλιστα το ότι η κάθε λέξη δεν ήταν στο σενάριο του Ridley Scott αλλά καθαρά δικιάς του δημιουργίας, προκαλεί παραπάνω δέος. Εκεί που μιλάει για τα πράγματα που πρόλαβε να δει και κανείς άνθρωπος δεν θα πίστευε ότι υπάρχουν αλλά «θα χαθούν σαν τα δάκρυα στη βροχή». Και για το μεγάλο φινάλε: «Είναι ώρα να πεθάνω».

 

 

«Ένας ηθοποιός με ένταση, βάθος, γνήσιο και μαγικό που έφερε αλήθεια, ομορφιά και δύναμη στις ταινίες του», είπε για αυτόν ο οσκαρικός σκηνοθέτης, Guillermo Del Toro.



©2016-2024 Ratpack.gr - All rights reserved