Μέχρι πριν λίγους μήνες, ολόκληρη η χώρα περίμενε την Εθνική όπως περιμένεις φίλο απ’ τα παλιά να εμφανιστεί, να παίξει, να σε κάνει να πιστέψεις ξανά. Οι καφετέριες γέμιζαν, τα social media έπαιρναν «φωτιά», όλοι είχαν άποψη και κυρίως να βρίσκονται εντός της ίδιας συζήτησης: Αυτής για την Εθνικής Ελλάδος των τρομερών μωρών του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Της μόνης «γαλανόλευκης» που φλέρταρε με τόσα sold out και κυρίως την μόνη, που μας έκανε να απολαύσουμε το παιχνίδι της. Κάπου όμως στη… μέση ήρθε ο αποκλεισμός από το Μουντιάλ του 2026 και ξαφνικά, η ίδια ομάδα που έκανε τον κόσμο να χαμογελάσει ξανά, έγινε θέμα… αδιαφορίας.
Με καλύτερο ποδοσφαιρικό κοινό, η Εθνική Ελλάδος θα κυνηγούσε μεγάλα πράγμα
Ή απλώς ο Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος επέστρεψε στις «εργοστασιακές» τους ρυθμίσεις.
Πριν προλάβει να κοπάσει ο θόρυβος, ήρθε η απαξίωση
«Δεν τραβάνε», «ο Γιοβάνοβιτς δεν έχει πλάνο», «οι παίκτες δεν είναι για Εθνική». Κλασικά ελληνικά ανακλαστικά, ήρωες τη μία εβδομάδα, «ελάχιστοι» και «πουθενάδες» την επόμενη.
Κι όμως, αυτή η Εθνική δεν είναι για πέταμα. Είναι μια ομάδα που, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, σου δίνει την αίσθηση ότι κάτι χτίζεται. Ότι υπάρχει πλάνο, πρόσωπα που διψούν, ένας προπονητής που ξέρει τι ζητάει και βάζει τα θεμέλια για να το πετύχει. Δεν είναι όλα ρόδινα, αλλά τουλάχιστον υπάρχει ταυτότητα.
Το Σάββατο (21:45), απέναντι στη Σκωτία στο Καραϊσκάκη, δεν παίζεται μια «αδιάφορη» αναμέτρηση, αλλά η συνέχεια μιας σχέσης που μόλις άρχισε να ξαναζεσταίνεται. Γιατί αν η Εθνική είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα, τότε δεν μπορείς να την «κόβεις» επειδή απέτυχε.
Ελλάδα έχεις ταλέντο, αλλά δεν πρέπει να έχεις αλαζονεία
Λένε άλλωστε πως στην αποτυχία φαίνεται ποιος πιστεύει πραγματικά και μένει να φανεί ποιος έχει διάθεση να μείνει για το επόμενο βήμα.
Η «γαλανόλευκη» δεν είναι η ομάδα που πήγε στο Euro του 2004, αλλά μια νέα γενιά που ακόμα μαθαίνει να στέκεται στα πόδια της. Και, για να το πούμε απλά, αυτή η γενιά είναι καταδικασμένη να πετύχει. Όχι γιατί το λέει η καρδιά, αλλά γιατί δείχνει τη διάθεση, την ορμή και τη δουλειά που χρειάζεται για να το κάνει.
Το «Karetsas Song» θα έπρεπε να πάει στη Eurovision
Είναι ήδη τα παιδιά που κουβαλάνε όλο το βάρος (βλ. Τσιμίκας, Καρέτσας, Παυλίδης), είναι οι Κωστούλας, Τεττέη, Τριάντης που μπαίνουν σιγά σιγά στο κάδρο και πλέον το βλέπεις ότι υπάρχει βάθος. Η επόμενη Εθνική Ελλάδος (η σημερινή για την ακρίβεια) δεν θα στηρίζεται στην ανάμνηση του Ρεχάγκελ ή του Καραγκούνη, αλλά σε μια νέα γενιά που θέλει να γράψει τη δική της ιστορία.
Η Εθνική δεν είναι το αποτέλεσμα ενός αγώνα. Είναι η αφορμή να θυμηθείς γιατί αγαπάς το ποδόσφαιρο. Γιατί χωρίς αυτήν, το ΣουΚου μοιάζει λίγο πιο άδειο.
