Από τη μέρα που ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ανέλαβε την Εθνική Ελλάδος, η ομάδα ήταν κάτι σαν εκείνον τον φίλο που μπορεί να μην είχε το καλύτερο στιλ, αλλά ήξερες ότι στο τέλος θα σου κάνει τη δουλειά. Σκληρός, λιτός, τίμιος. Σήμερα, όμως, αυτός ο φίλος γύρισε από τη δουλειά, κουρασμένος, ιδρωμένος, και βρήκε όλο το timeline να του πετάει πέτρες.
Οι δύο ήττες από Σκωτία και Δανία, κι ειδικά ο τρόπος που ήρθαν, δεν ήταν απλώς βαθμολογικά καθοριστικές. Ήταν ψυχολογικά καθοριστικές. Στη Γλασκώβη το λάθος του Τζολάκη έμοιαζε με σκηνή τρόμου από εκείνες που ξέρεις ότι θα ‘ρθουν, απλώς δεν μπορείς να τις σταματήσεις, ενώ στη Δανία, το τρενάκι του τρόμου γινόταν όλο και χειρότερο όσο περνούσε η ώρα. Ο Ζαφείρης με ένα backpass έκανε... ασίστ στον Χόιλουντ, ενώ στο φινάλε του ημιχρόνου, ο Κουλιεράκης προσφέρει μία ακόμα «ευγενική χορηγία» made by Greece. Και όλα αυτά, ενώ μόλις έχουμε δεχτεί το 2-0.
Ελλάδα έχεις ταλέντο, αλλά δεν πρέπει να έχεις αλαζονεία
Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: τα λάθη αυτά δεν ήταν η αιτία της κατάρρευσης. Ήταν το σύμπτωμα.
Το πρόβλημα δεν είναι (μόνο) ποδοσφαιρικό
Το κακό με την Εθνική δεν είναι ότι ηττήθηκε, αλλά ότι δείχνει να χάνει τη ρομαντική της αύρα. Εκείνη που είχε μέχρι πριν λίγους μήνες, αυτή που έφερε ξανά κόσμο στα γήπεδα για πάρτη της. Αυτή που οδήγησε κόσμο στο συμπέρασμα ότι αξίζει να πληρώσει εισιτήριο για να τη δουν χωρίς να περιμένουν κάποια πρόσκληση και τελικά οδήγησε σε μεγαλειώδη sold out σε ΟΑΚΑ και Καραϊσκάκη.
Ο πραγματικός πρωταγωνιστής της Εθνικής Ελλάδος λέγεται Ιβάν Γιοβάνοβιτς
Αυτό το κάτι έχει αρχίσει να λερώνεται από την τοξικότητα του περιβάλλοντος, όχι του αγωνιστικού, αλλά του φιλάθλου.
Το «σκουπίδιασμα» που έπεσε πάνω στα social, μετά το 3-0 από τη Δανία στο Καραϊσκάκη ήταν το πρώτο παράδειγμα τοξικότητας και δεν ήταν απλώς υπερβολικό. Ήταν αντιποδοσφαιρικό. Σαν να θέλουμε να ακυρώσουμε ό,τι καλό χτίστηκε τους τελευταίους μήνες: τη συνοχή, τη χαρά, το ότι αυτή η ομάδα έδειχνε να θυμάται ξανά ποια είναι και, κυρίως, να ενώνει κόσμο σε μια διχασμένη χώρα.
Το έβλεπες στο πρόσωπο του Ζαφείρη μετά το λάθος του: το βλέμμα ενός παιδιού που δεν φοβάται το λάθος, αλλά τη χλεύη. Την ειρωνεία. Το τι θα πουν στα σχόλια, στις εκπομπές, στα group chats. Κι αυτό, όσο κι αν ακούγεται κλισέ, είναι χειρότερο από κάθε ήττα.
Μετά τον Καρέτσα, τραγούδι έγινε και ο Ζαφείρης
Εθνική κατάρρευση ή αδυναμία ενσυναίσθησης;
Δεν χρειάζεται κάθε φορά ένας Κώστας Παπανικολάου να βγαίνει και να μας θυμίζει να στηρίζουμε την Εθνική, όπως έκανε μετά τη νίκη της μπασκετικής ομάδας επί της Λιθουανίας. Κάποια στιγμή πρέπει να το θυμηθούμε μόνοι μας.
Γιατί αν κάτι χρειαζόταν αυτή η ποδοσφαιρική ομάδα, δεν ήταν άλλος ένας προπονητής ή άλλη μία «εκκαθάριση», αλλά λίγη παραπάνω πίστη την ώρα που το χρειαζόταν περισσότερο. Λίγο σεβασμό και λίγη σιωπή μετά την ήττα.
Το είδος της σιωπής που δείχνει ότι πονάς γιατί νοιάζεσαι, όχι γιατί ψάχνεις αποδιοπομπαίους τράγους.
Ο Γιοβάνοβιτς μπορεί να έχει τα λάθη του-δεν το κρύβει ποτέ- αλλά τουλάχιστον προσπαθεί να φτιάξει κάτι με διάρκεια. Κάτι που να θυμίζει ομάδα, όχι reality show.
Γιατί στο τέλος της ημέρας η Εθνική δεν χρειάζεται υπερήρωες, αλλά φιλάθλους με λίγη αξιοπρέπεια. Ανθρώπους που να μην καταριούνται ένα παιδί επειδή έκανε λάθος πάσα.
Θα στηρίζαμε την Εθνική Ελλάδος αν δεν είχε κερδίσει;
Κι αν κάτι μάθαμε από το φετινό φιάσκο των προκριματικών, είναι αυτό: Η Εθνική Ελλάδος δεν αποκλείστηκε επειδή δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο. Αποκλείστηκε γιατί η μπάλα που της πετάμε εμείς, από τις κερκίδες και τα social, είναι πιο βαριά από αυτή που παίζεται στο γήπεδο.
Δεν υπάρχει «Εθνική Κατάρρευση»
Υπάρχει μόνο Εθνική Πίεση, από ένα κοινό που ξέχασε ότι η στήριξη είναι μέρος του παιχνιδιού.
Όταν ο Αποστολάκης «κάρφωνε» την Σκωτία
Αν είχαμε λίγο καλύτερο ποδοσφαιρικό κοινό, ίσως να είχαμε και λίγο καλύτερη Εθνική. Ή τουλάχιστον, μια ομάδα που θα έπεφτε με αξιοπρέπεια κι όχι με hashtags.
