Υπάρχουν στιγμές στο ποδόσφαιρο που δεν περιγράφονται με λόγια, δεν χωρούν σε στατιστικά, ούτε σε πίνακες και heatmaps. Είναι οι στιγμές που το άθλημα παύει να είναι παιχνίδι και μετατρέπεται σε τέχνη, σε ρυθμό, σε μουσική, σε χορό.
Το βράδυ της Κυριακής, ο Γιάννης Κωνσταντέλιας «χόρεψε». Όχι με την κλασική έννοια, αλλά με αυτή που μόνο οι πραγματικά «εκλεκτοί» γνωρίζουν. Μία ντρίμπλα, μία υπόκλιση του σώματος, ένα παιχνίδι με την ταχύτητα και την ψευδαίσθηση, και ο Θωμάς Στρακόσα έμεινε να κοιτάζει... αλλού. Ο ΠΑΟΚ έκανε το 2-0 μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια, και όλη η Ελλάδα έμεινε να χαζεύει την κίνηση του 22χρονου μάγου.
Ήταν μια στιγμή βγαλμένη από άλλες εποχές. Από τότε που ο Πελέ έπαιζε με τον χρόνο και ο Ρονάλντο «το Φαινόμενο» έκανε τους αμυντικούς να σκοντάφτουν στο τίποτα. Και όμως, αυτή η φορά δεν ανήκε σε κάποιον Βραζιλιάνο ή Αργεντινό, αλλά στον άνθρωπο που έχουν ποντάρει στην Τούμπα ότι θα βγάλει την νέα γενιά ΠΑΟΚτζήδων.
Και όχι άδικα.
Ο Γιάννης Κωνσταντέλιας θα “γεννήσει” ΠΑΟΚτσάκια σε όλη την Ελλάδα
Οι ντρίμπλες που έγιναν... ποίηση
Η Ελλάδα είχε πάντα τις δικές της στιγμές μαγείας. Ο Τζιοβάνι που «έσβηνε» αμυντικούς με το σώμα, ο Ριβάλντο που έκανε τους πάντες να ξεχάσουν ότι είχε περάσει τα 30, ο Τζόλης που έδειχνε να αιωρείται, ο Λουτσιάν Σανμαρτεάν που όταν δεν τον έπιαναν τα ψυχολογικά του, απλώς «πετούσε» μέσα στο χορτάρι, αλλά ας μην γελιόμαστε, ο μεγαλύτερος χορευταράς από όλους λέγεται Βασίλης Χατζηπαναγής. Εκείνους που δεν ντρίμπλαρε, αλλά χόρευε.
Ο «Νουρέγιεφ» όπως τον αποκαλούσαν έκανε το ποδόσφαιρο τέχνη σε χωμάτινα γήπεδα, πολύ πριν υπάρξουν VAR και social media, με κάθε του άγγιγμα να θυμίζει ρυθμό, την ώρα που η πάσα του παρέπεμπε σε μουσική υπόκρουση.
Υπάρχει και αυτό το ποδόσφαιρο: O Κωνσταντέλιας κερδίζει χειροκρότημα από τους φίλους της ΑΕΚ
Κι αν τότε ο κόσμος έλεγε πως ο Χατζηπαναγής δεν έπαιζε ποδόσφαιρο, αλλά «χορό με την μπάλα», ο Κωνσταντέλιας μοιάζει σήμερα να συνεχίζει αυτήν την παράδοση, σε άλλη εποχή, με άλλα μέσα, αλλά την ίδια ψυχή.
Ο «Ντέλιας» και το Jogo Bonito αλά ελληνικά
Δεν είναι τυχαίο που η κάθε του κίνηση μοιάζει με ρυθμό samba και η κάθε του απόφαση με πινελιά καλλιτέχνη. Ο Κωνσταντέλιας παίζει ποδόσφαιρο όπως άλλοι παίζουν πιάνο. Δεν κοιτάζει μόνο πού είναι η μπάλα· βλέπει τον χώρο, προβλέπει την αντίδραση, ζωγραφίζει το αποτέλεσμα.
Κι αν το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέφτης του πολιτισμού, τότε ο «Ντέλιας» είναι η απόδειξη πως και στην Ελλάδα υπάρχει Jogo Bonito. Όχι στις φαβέλες του Ρίο, αλλά στα γήπεδα της Super League, εκεί όπου ένα παιδί μπορεί να κάνει μια κίνηση και να βάλει «φωτιά» έστω και για ένα βράδυ στα social media όλης της χώρας.
«Είναι τρελοί του Ήρα οι οπαδοί, μοιράζουνε (οικολογικές) σακούλες του Χατζηπαναγή!»
Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ πολλούς «χορευτές». Είχε όμως αυτούς τους λίγους που μπορούσαν, έστω και για ένα δευτερόλεπτο, να κάνουν τον χρόνο να σταματήσει. Και χτες, γήπεδο της ΑΕΚ, ο Γιάννης Κωνσταντέλιας έγινε ένας από αυτούς.
Η ντρίμπλα του απέναντι στον Στρακόσα δεν ήταν απλώς μια φάση. Ήταν μια υπόμνηση ότι το ποδόσφαιρο παραμένει τέχνη. Ότι οι μεγάλοι παίκτες δεν χρειάζονται πολλά αγγίγματα, μόνο ένα σωστό. Και ότι, κάπου ανάμεσα στις τακτικές και τα expected goals, υπάρχει ακόμη χώρος για χορό.
Θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι αυτά τα κάνει τώρα ο Κωνσταντέλιας και πριν από 50 χρόνια Πελέ; Ίσως για μία νύχτα όχι. Όπως και τη νύχτα που «συγχωρήσαμε» τον speaker Γιώργο Χελάκη που είχε κάνει το ίδιο βλέποντας τον Τζιοβάνι να κάνει «κρεμάει» τον Μονδραγκόν.
