Είναι μια χαρά, στα καλύτερά του. Μα γιατί ποστάρω Γιώργο Τσαλίκη; Εγώ ένα άρθρο για τον Εμμανουήλ Καραλή ξεκίνησα να γράφω. Για το χαμογελαστό παιδί του ελληνικού στίβου που οι υψηλές πτήσεις, του έχουν γίνει καθημερινότητα το 2025. Διότι η φετινή χρονιά είναι η καλύτερη στην καριέρα του Έλληνα άλτη και το αποδεικνύει σε κάθε τουρνουά: Χρυσό στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού, αργυρό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού και σήμερα αργυρό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ανοιχτού στο Τόκιο. Το μοναδικό μετάλλιο που του έλειπε από τη συλλογή του μετά το χάλκινο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού πριν σχεδόν έναν χρόνο.
Πριν κλείσει τα 26 χρόνια ζωής, ο Μανόλο έχει κατακτήσει ό,τι μετάλλιο έχει βρεθεί στο διάβα του. Και αν δεν είχε πέσει στη “Χρυσή Εποχή” του Μόντο Ντουπλάντις, ενδεχομένως το χρώμα των μεταλλίων να ήταν διαφορετικό. Αλλά και πάλι αυτό που έχει πετύχει δεν είναι μικρό πράγμα. Κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ με 6.08 μέτρα, έχει καταφέρει να μπει στους τέσσερις κορυφαίους όλων των εποχών, μετά τους Ντουπλάντις, Λαβιλενί και Μπούμπκα.
Μία επιτυχία όχι απλώς αθλητική αλλά και βαθιά ανθρώπινη
Τα φώτα του αθλητισμού πέφτουν πάνω στα μετάλλια, τις διακρίσεις και τις επιτυχίες. Ωστόσο, πίσω από κάθε μεγάλο αθλητή, κρύβεται μια ανθρώπινη ιστορία γεμάτη προκλήσεις, αμφισβητήσεις και μάχες που δε φαίνονται στον πίνακα αποτελεσμάτων. Ο δρόμος της κορυφής για τον Μανόλο δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Δε χτίστηκε μόνο με προπονήσεις, ιδρώτα και θυσίες. Χτίστηκε μέσα από προσωπικές μάχες με την κατάθλιψη, την εμπειρία του ρατσισμού και τις πληγές που αφήνει το μπούλινγκ. Η ιστορία του Μανόλο δεν είναι απλώς αθλητική. Είναι κοινωνική, βαθιά ανθρώπινη και κυρίως αποτελεί μία ιστορία έμπνευσης για κάθε παιδί εκεί έξω.
Η σκιά της κατάθλιψης
Η κατάθλιψη αποτελεί μια από τις πιο ύπουλες ασθένειες της εποχής μας. Δεν κάνει διακρίσεις, δεν κοιτάζει επιδόσεις, χρυσά μετάλλια ή ρεκόρ. Και για τον Μανόλο, η ψυχική πίεση ήταν πάντα παρούσα, σαν ένας αόρατος αντίπαλος που έπρεπε να αντιμετωπίζει καθημερινά. Πολλοί πιστεύουν ότι ένας αθλητής που βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο ζει μόνο με δόξα και επιτυχία. Στην πραγματικότητα, πίσω από τα φώτα των μεγάλων διοργανώσεων, η μοναξιά της προπόνησης, οι συνεχείς τραυματισμοί, οι προσδοκίες των γύρω και ο διαρκής φόβος της αποτυχίας μπορούν να σε συντρίψουν. Ο Μανόλο δε δίστασε ποτέ να μιλήσει για την προσωπική του πάλη με την κατάθλιψη, δημιουργώντας ρωγμή σ’ ένα από τα μεγαλύτερα ταμπού στον χώρο του αθλητισμού.
Ο Manolo θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία
Με αυτόν τον τρόπο έδωσε φωνή σε πολλούς νέους που διστάζουν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Έδειξε ότι η δύναμη δεν βρίσκεται στο να κρύβεις τα προβλήματά σου, αλλά στο να τα μοιράζεσαι και να ζητάς βοήθεια.
Ο αθέατος ρατσισμός
Μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία που συχνά δυσκολεύεται να αγκαλιάσει τη διαφορετικότητα, ο Έλληνας superstar του στίβου βρέθηκε πολλές φορές αντιμέτωπος με τον ρατσισμό. Από σχόλια για την καταγωγή του μέχρι απαξιωτικές συμπεριφορές, κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια πραγματικότητα που δεν είχε καμία σχέση με τον αθλητισμό, αλλά με την ίδια την κοινωνική συνοχή. Ο ρατσισμός δεν εκφράζεται πάντα με βία. Συχνά είναι ψίθυροι στο περιθώριο, βλέμματα γεμάτα προκατάληψη, ερωτήσεις που σε κάνουν να νιώθεις ξένος στον τόπο σου. Για τον Μανόλο, αυτά τα βιώματα αποτέλεσαν πληγές, αλλά ταυτόχρονα ήταν το απαραίτητο καύσιμο. Διότι αντί να τον καταρρακώσουν, τον έκαναν πιο αποφασισμένο να αποδείξει ότι η αξία ενός ανθρώπου δε φαίνεται στο χρώμα του δέρματος, στην καταγωγή του ή στο όνομά του, αλλά στις προσπάθειες και τα επιτεύγματά του. Κάθε φορά που στεκόταν στο βάθρο, δεν κουβαλούσε μόνο το δικό του βάρος. Κουβαλούσε και τις ελπίδες όσων αισθάνονται «διαφορετικοί», δείχνοντάς τους ότι η διαφορετικότητα μπορεί να γίνει πηγή δύναμης. Κάτι ξέρει και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Βάλε και μπούλινγκ κύριε Στέφανε
Πέρα από τον ρατσισμό, ο Μανόλο έπρεπε να διαχειριστεί και το μπούλινγκ. Είτε στο σχολείο είτε στο γήπεδο, οι προσβολές και οι ειρωνείες άφησαν το αποτύπωμά τους. Το μπούλινγκ δεν είναι απλώς μια παιδική ή εφηβική εμπειρία που ξεχνιέται με τον καιρό. Δημιουργεί τραύματα που μπορούν να σε ακολουθούν για χρόνια, να υπονομεύουν την αυτοεκτίμησή σου και να σε κάνουν να αμφισβητείς ακόμα και τις πιο προφανείς ικανότητές σου. Η δύναμη του Μανόλο ήταν ότι δεν άφησε αυτά τα σημάδια να τον καθορίσουν. Αντιθέτως, τα μετέτρεψε σε πείσμα. Αντί να αποδεχθεί τις ετικέτες που του κόλλησαν, έβαλε στόχο να τις ξεπεράσει. Το κάθε ειρωνικό σχόλιο έγινε ένα ακόμα κίνητρο. Και έτσι, βήμα-βήμα, μετέτρεψε τον πόνο σε ενέργεια και το τραύμα σε κίνητρο για εξέλιξη.
Ο Μανόλο δεν είναι απλώς πρωταθλητής, είναι ένας superstar του στίβου
Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της πορείας του Μανόλο δεν είναι μόνο οι επιδόσεις του. Είναι το γεγονός ότι κατάφερε να σταθεί όρθιος απέναντι σε τρεις διαφορετικούς «αντιπάλους», την κατάθλιψη, τον ρατσισμό και το μπούλινγκ. Αυτές οι μάχες δεν κερδίζονται σε ένα στάδιο ούτε με ένα ρεκόρ. Κερδίζονται σιωπηλά, καθημερινά, μέσα από μικρές νίκες που οι περισσότεροι δεν βλέπουν. Η ιστορία του αποτελεί ζωντανή απόδειξη ότι η ψυχική ανθεκτικότητα είναι εξίσου σημαντική με τη σωματική. Και ότι ένας αθλητής μπορεί να γίνει σύμβολο όχι μόνο για τις αθλητικές του επιτυχίες, αλλά και για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις κοινωνικές προκλήσεις.
Στη σημερινή κοινωνία, όπου η συζήτηση γύρω από την ψυχική υγεία, τη διαφορετικότητα και την αποδοχή αποκτά όλο και μεγαλύτερη σημασία, η ιστορία του Μανόλο έχει μια ξεχωριστή αξία. Δεν είναι μόνο ένα αθλητικό αφήγημα. Είναι μια αφορμή να μιλήσουμε ανοιχτά για ζητήματα που συχνά αποφεύγουμε: Να μιλήσουμε για την κατάθλιψη χωρίς στίγμα. Να αντιμετωπίσουμε τον ρατσισμό όχι ως μεμονωμένο περιστατικό, αλλά ως πρόβλημα που χρειάζεται συλλογική λύση. Να δούμε το μπούλινγκ ως μια πληγή που μπορεί να καταστρέψει ζωές και να αναζητήσουμε τρόπους πρόληψης και στήριξης. Ο Μανόλο, μέσα από τη δική του εμπειρία, μας δείχνει ότι τα κοινωνικά αυτά ζητήματα δεν είναι θεωρητικά. Έχουν πρόσωπα, ονόματα και ιστορίες.
Ο Γιώργος Πομάσκι δεν πιστεύει ότι υπάρχουν νέοι Τεντόγλου - Καραλής
Το κοντάρι του Μανόλο τον πετάει ψηλά. Σε ύψη που δεν φτάνουν τα κοράκια. Πέρα από μετάλλια και ρεκόρ, κάνει ένα άλμα πάνω από τον ρατσισμό, την προκατάληψη και την ψυχική φθορά. Κάθε φορά που ξεπερνά τον εαυτό του, στέλνει ένα μήνυμα σε όλους όσοι νιώθουν παγιδευμένοι στις δικές τους μάχες: «Μπορείς να τα καταφέρεις».
Η ιστορία του Μανόλο είναι ένα παράδειγμα για το πώς ο αθλητισμός μπορεί να γίνει εργαλείο κοινωνικής αλλαγής. Ο αγώνας του με την κατάθλιψη, τον ρατσισμό και το μπούλινγκ δεν είναι μόνο προσωπικός, είναι συλλογικός. Γιατί μέσα από τη δική του φωνή αναδύεται η φωνή χιλιάδων άλλων που δίνουν παρόμοιες μάχες.
Και αν κάτι μας διδάσκει ο Μανόλο είναι ότι η πραγματική κορυφή δεν είναι το χρυσό μετάλλιο. Είναι η ικανότητα να μετατρέπεις τον πόνο σε δύναμη, τις δυσκολίες σε κίνητρο και τις πληγές σε φτερά.
