Υπάρχουν τερματοφύλακες, υπάρχουν «καλοί» τερματοφύλακες… και μετά υπάρχει ο Ρίζνικ. Ο τύπος χθες στο ΟΑΚΑ έπιανε ό,τι κι αν περνούσε, σουτ, κεφαλιές, βλέμματα, vibes, τα πάντα. Αν υπήρχε κουνούπι πάνω απ’ την περιοχή, θα το μάζευε κι αυτό με διπλή απόκρουση.
Σαν τον Μάνου Τζινόμπιλι που έπιασε νυχτερίδα την ώρα του αγώνα και… χειρότερα:
Manu Ginobili: Ο τύπος που ακόμα δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι σταμάτησε το μπάσκετ
Ο Παναθηναϊκός μπήκε δυνατά, έφτιαξε φάσεις, έπαιξε μπάλα που σε κάνει να λες «ναι ρε φίλε, έτσι», αλλά η μπάλα απλώς… αρνιόταν. Σαν εκείνη την κοπέλα που λες να την καλέσεις για καφέ και σου απαντά «θα δούμε». Ε, αυτό το «θα δούμε» ήταν χθες η εστία της Σαχτάρ.
O Anass Zaroury ακόμα δεν ήρθε στον Παναθηναϊκό και κάνει ήδη ωραίο content
Σβιντέρσκι τετ-α-τετ; Όχι. Πελίστρι σουτ στην κίνηση; Όχι. Ζαρουρί με φαλτσαριστό για highlight; Όχι. Ο Ρίζνικ τους έκοβε όλους λες και έπαιζε μόνος του FIFA στο beginner mode και δεν άφηνε το χειριστήριο.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο τελικό 0-0 στο ΟΑΚΑ, και όλα είναι ανοιχτά στη ρεβάνς:
Κι όμως, όσο κι αν θες να γκρινιάξεις, αυτή η ομάδα δείχνει ότι έχει τη φάση της. Η άμυνα στέκεται, η μεσαία γραμμή δουλεύει, οι φάσεις βγαίνουν. Το μόνο που λείπει είναι το γκολ. Και το γκολ, φίλε μου, δεν είναι σαν το λεωφορείο που άμα το χάσεις, πάει. Θα έρθει. Μπορεί όχι στην ώρα που θες, αλλά θα έρθει.
Οπότε, ραντεβού στην Κρακοβία. Με λίγο τύχη, λιγότερο Ρίζνικ και την ίδια διάθεση, θα μπει το γκολ. Και μόλις μπει, πρόσεχε… γιατί μπορεί να είναι και διπλό.
