Δεν έχει το πιο λαμπερό ρόστερ, ούτε και τις φαντεζί προσωπικότητες του παρελθόντος. Στην Οκλαχόμα, με λίγα λόγια, δεν ζούνε στην εποχή του (παίκτη των Rockets πλέον) Durant, του Westbrook, του Harden, παρόλα αυτά βιώνουν -επιτέλους- την εποχή της δικαίωσης. Της επιμονής. Της υπομονής. Της αναγέννησης.
Και αυτό γιατί επιτέλους είδαν πλάι στο όνομά τους, να μπαίνει οι πιο σημαντικές λέξεις: πρωταθλητές NBA.
Thunder - Pacers: Οι τελικοί που -νομίζαμε πως- δεν θέλαμε
Ένα ταξίδι που ξεκίνησε στα βάθη της rebuilding εποχής, με πειραματισμούς, απογοητεύσεις και μπόλικο αθλητικό πόνο, έφτασε στον προορισμό του. Και η στιγμή αυτή ανήκει στα… μωρά της Οκλαχόμα. Στην πιο νεανική και πεισματάρα ομάδα που είδαμε εδώ και χρόνια στο NBA. Μια ομάδα που δεν χτίστηκε πάνω σε ακριβά trades ή τηλεοπτικά διαφημισμένα superteams, αλλά με scouting, development και ατσάλινη θέληση.
Ο Shai Gilgeous-Alexander, ο άνθρωπος που ήρθε κάποτε στη σκιά ενός trade του Paul George, είναι πλέον MVP των Τελικών. Με 29 πόντους, 5 ριμπάουντ και 12 ασίστ, ήταν το απόλυτο πρόσωπο του Game 7. Και το σημαντικότερο: ήταν ο ηγέτης που κάθε μεγάλη ιστορία χρειάζεται. Οι Thunder επικράτησαν 103-91 των Indiana Pacers, σε έναν τελικό γεμάτο σασπένς, συγκίνηση, αλλά και σκληρές αλήθειες.
Ένα μεγάλο respect στους Pacers
Η Ιντιάνα ήταν αξιοθαύμαστη. Μαχητική μέχρι τέλους. Όμως η μοίρα της έπαιξε το πιο σκληρό της χαρτί. Ο τραυματισμός του Tyrese Haliburton – ρήξη Αχιλλείου στο πρώτο δωδεκάλεπτο, ουσιαστικά στέρησε από τους Pacers την ψυχή και το μυαλό τους. Μέχρι να πέσει στο παρκέ, είχε ήδη προλάβει να δείξει γιατί ήταν το θαύμα της φετινής σεζόν. Τρία στα τρία τρίποντα και μια αύρα που μύριζε ακόμα ένα upset. Αλλά το παραμύθι είχε δράκο. Και το τέλος ήταν πικρό.
Οι Pacers πάλεψαν, κράτησαν σκορ, βγήκαν στα αποδυτήρια μπροστά στο ημίχρονο, αλλά στη συνέχεια κατέρρευσαν από τη φυσική και ψυχική φθορά. Οι Thunder το κατάλαβαν. Και πάτησαν το γκάζι. Στο τρίτο δωδεκάλεπτο, σφυροκόπησαν με 34-20, παίρνοντας το προβάδισμα και μαζί την ψυχολογία που χτίζει πρωταθλητές.
Το χειροκρότημα ανήκει και στους δύο. Η Indiana απέδειξε πως δεν χρειάζεται να κατακτήσεις το τρόπαιο για να κερδίσεις το σεβασμό. Αλλά το δάκρυ που κύλησε το βράδυ του Game 7 ήταν – επιτέλους – της λύτρωσης. Της λύτρωσης για μια ομάδα που άκουσε για χρόνια ειρωνικά σχόλια. Που είδε την παλιά της δόξα να αποχωρεί χωρίς τίτλο. Που έμαθε να περιμένει.
Οι Thunder δεν περιμένουν πλέον. Κυριαρχούν
Οι Thunder δεν έχουν πλέον ανάγκη να μιλάνε για το what if. Δεν χρειάζεται να θυμίζουν την εποχή του Durant ή να μετράνε χαμένες ευκαιρίες. Έχουν το δικό τους παρόν. Έχουν τον SGA, τον Jalen Williams, τον Chet Holmgren και ένα σύνολο που μοιάζει να φτιάχτηκε για να πρωταγωνιστήσει.
Η Οκλαχόμα δεν είναι πια απλώς μια μικρή αγορά. Είναι ο πρωταθλητής. Και όταν ο τίτλος έρχεται μέσα από τέτοιο ταξίδι, αξίζει διπλά.
