Μερικές φορές, το μεγαλείο δεν χρειάζεται φαντεζί ονόματα. Δεν το φωνάζει με χρυσά παπούτσια και ιδιωτικά τζετ, ούτε και τρέχει να μαζέψει likes στα social. Το μεγαλείο είναι σιωπηλό, δουλεμένο, επίμονο αλλά και επίπονο. Και η φετινή Παρί Σεν Ζερμέν ήταν το μεγαλείο το ίδιο, στην πιο αγνή του μορφή.
Το Παρίσι στο κυνήγι του Αγίου Δισκοπότηρου
Ξεχάστε ό,τι νομίζατε για την ομάδα της Πόλης του Φωτός. Αυτή δεν είναι η Παρί των εκατομμυρίων, των καρτ-ποστάλ και των Instagram idols. Αυτή είναι η Παρί του γηπέδου, του ιδρώτα, της τακτικής και κυρίως του προπονητή της, του Λουίς Ενρίκε. Η Παρί που τελείωσε μια σεζόν με το πιο εμφατικό statement των τελευταίων δεκαετιών: 5-0 στον τελικό του Champions League κόντρα στην Ίντερ. Και εδώ που τα λέμε, και λίγα ήταν.
Το στυλ πριν απ’ το hype
Δεν ήταν η χρονιά του Εμπαπέ. Ή μάλλον, ήταν η χρονιά χωρίς τον Εμπαπέ. Ούτε Νεϊμάρ, ούτε Μέσι, ούτε Ζλάταν. Καμία εξάρτηση από το σταριλίκι, καμία ανάγκη για υπερτιμημένα "είδωλα". Για πρώτη φορά μετά από δεκαπέντε χρόνια, η Παρί έπαιξε χωρίς βάρος, χωρίς «πρέπει», χωρίς ποδοσφαιρικούς δεινόσαυρους που έκαναν σκιά στο γκρουπ. Και έλαμψε. Επιτέλους.
Ο Λουίς Ενρίκε έχει προσλάβει ντετέκτιβ για να παρακολουθεί τους παίκτες της Παρί
Αυτό που έκανε η Παρί στον τελικό ήταν περισσότερο art performance παρά ποδοσφαιρικός αγώνας. Οι «νερατζούρι» δεν ήξεραν πραγματικά από πού τους ήρθε. Όχι επειδή η Ίντερ ήταν (απλώς) κακή. Ήταν ακριβώς αυτό που ήταν όλη τη χρονιά: μια σταθερή, σκληροτράχηλη ομάδα με εμπειρία και δομή. Απλά, το πρόβλημά τους ήταν πως στον τελικό δεν αντιμετώπισαν ομάδα, αλλά ένα΄διαφορετικό… concept.
Η Παρί έπαιζε σε τρία επίπεδα ταχύτητας παραπάνω. Κάθε επίθεση ήταν χειρουργική. Κάθε επιστροφή, στρατιωτική. Κάθε τριάδα επαφών, μικρό θαύμα συντονισμού. Ο Ντουέ, στα 19 του, έμοιαζε με κάτι ανάμεσα στον Ινιέστα και Ντε Μπρόινε, ο Βιτίνια κουβαλούσε την μπάλα με την ηρεμία καρδιοχειρουργού, ενώ ο Χακίμι έκανε όλο το δεξί φτερό να μοιάζει με λεωφόρο ταχείας κυκλοφορίας. Και οι υπόλοιποι; Απλά συμπλήρωναν τη συμφωνία χωρίς καμία παραφωνία.
Το ποδόσφαιρο του μέλλοντος... σήμερα
Η Παρί φαινόταν πιο καλοκουρδισμένη, πιο σύγχρονη στον αγωνιστικό χώρο. Πιο σβέλτη, πιο προπονημένη, πιο (συνδε)δεμένη. Ο Λουίς Ενρίκε δεν έφτιαξε απλώς ένα σύνολο αλλά ρύθμισε μια μηχανή που δεν σταματάει. Με μέσο όρο ηλικίας τα 25,5 χρόνια, έβαλε στον τοίχο ένα από τα πιο έμπειρα ρόστερ της Ευρώπης και το έκανε να μοιάζει... με παλαίμαχους
Το Champions League εν τέλει δεν ήταν ποτέ (μόνο) θέμα χρημάτων. Η Παρί το απέδειξε με τον πιο δυναμικό τρόπο. Δεν το κατέκτησε όταν είχε τους καλύτερους στα χαρτιά, αλλά όταν έγινε πραγματική ομάδα. Όταν έπαψε να αγοράζει λάμψη και αποφάσισε να χτίσει ουσία.
Το Champions League έγινε και πάλι binge-worthy
Αυτό το βράδυ στο Μόναχο δεν ήταν απλά μια νίκη. Ήταν ένας εξαγνισμός. Μια εκδίκηση για κάθε αποκλεισμό, κάθε κατάρρευση, κάθε «αν δεν το πάρει και φέτος, πότε;». Και αυτή τη χρονιά που δεν υπήρχε «πρέπει» η Παρί Σεν Ζερμέν δεν κατέκτησε απλώς την Ευρώπη. Την καταβρόχθισε.
Και η Ίντερ; Καλή. Μαχητική. Ιταλικά πειθαρχημένη. Αλλά ήταν σαν να στέλνεις ποδήλατο να τρέξει σε αγώνα Formula 1. Με λίγα λόγια, δεν είχε καμία τύχη. Και μεταξύ μας; Κι αυτά τα πέντε... φιλική τιμή ήταν.
