Κάθε άντρας που έχει αγαπήσει το μπάσκετ – πραγματικά, βαθιά και αμετανόητα – γνωρίζει ένα πράγμα: οι τίτλοι μπορεί να κρίνονται στους τελικούς, αλλά η δόξα σφυρηλατείται στους ημιτελικούς. Είναι τα παιχνίδια που ξεπερνούν το τακτικό, το σωματικό, ακόμα και το λογικό. Είναι εκεί που δεν παίζεις απλώς για την πρόκριση, παίζεις για να επιβιώσεις.
Σαν να μην έχουν ιδέα στο Άμπου Ντάμπι ότι γίνεται Final-4
Στον ημιτελικό –όπως και στον τελικό- το λάθος δεν συγχωρείται. Για να υπάρξει αύριο πρέπει να επιβιώσεις και ταυτόχρονα να επιβληθείς στο σήμερα. Εκεί μετράνε τα σπασμένα δάχτυλα, τα παγωμένα βλέμματα, τα ματωμένα γόνατα και οι προσευχές στο timeout. Είναι η στιγμή που ο μύθος και η κατάρρευση συνυπάρχουν στην ίδια κατοχή.
Από το 2000 και μετά, η Euroleague μας έχει χαρίσει ημιτελικούς που ξεχείλιζαν ένταση, κυνισμό, ανατροπές και στιγμές που κόβουν την ανάσα. Ορισμένοι εξ αυτών ήταν τόσο σκληροί, τόσο συγκλονιστικοί, που κάθε φίλαθλος ήξερε αμέσως: αυτό ήταν ο πραγματικός τελικός. Ό,τι κι αν ακολουθούσε, δεν θα έφτανε την ηλεκτρισμένη ενέργεια εκείνου του 40λέπτου.
Δεν ήταν απλά ματς. Ήταν μονομαχίες. Μάχες μεταξύ τιτάνων. Και η ιστορία τις έχει καταγράψει όχι απλώς ως σημεία καμπής, αλλά ως θρύλους από χυμένο ιδρώτα και πάθος.
Κοιτάζοντας τους φετινούς ημιτελικούς της Euroleague, Παναθηναϊκος AKTOR-Φενερμπαχτσέ και Ολυμπιακός-Μονακό, παίρνουμε έμπνευση και μαζέψαμε για σένα τους πιο σκληρούς, πιο ασυμβίβαστους, πιο… τελικούς ημιτελικούς των Final Four από το 2000 μέχρι σήμερα. Αν θες να καταλάβεις τι σημαίνει πραγματική πίεση, τι σημαίνει να παίζεις για τα πάντα πριν καν φτάσεις στον τελικό, και κυρίως για να προετοιμαστείς ψυχολογικά για τις μεγάλες μάχες του σήμερα, είσαι στο κατάλληλο κείμενο…
Σκίπερ Μπολόνια-Μοντεμπάσκι Σιένα 103–102 (2004)
Δεν έφτανε που κανείς δεν περίμενε να φτάσει στο Final 4 του Τελ Αβίβ, η Σκίπερ Μπολόνια κατάφερε να τρελάνει κόσμο με την τρομερή εμφάνισή της στον ημιτελικό κόντρα στην τρομακτική τότε Σιένα. Ο Μάρκους Θόρντον έκανε τα πάντα, αλλά εκείνη η βραδιά ανήκε στον Μίλος Βούγιανιτς και κυρίως τον Κάρλος Ντελφίνο. Το τελικό 103-102 στην παράταση (90-90 κ.α.) ήταν το απόλυτο highlight του Final-4. Μπορεί η Μακάμπι του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και του Άντονι Πάρκερ να έκαναν πλάκα στον τελικό (118-74), παρόλα αυτά ακόμα θυμούνται όλοι εκείνο τον ημιτελικό-έκπληξη.
Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 82-84 (2009)
Πέρασαν αρκετά χρόνια για να γίνει ένας αλησμόνητος ημιτελικός και εκείνο το ματς μεταξύ των δύο πανίσχυρων «αιωνίων» ήταν πραγματικά ένας πρόωρος τελικός στα χαρτιά. Από τη μία ο Ολυμπιακός των Παπαλουκά, Τεόντοσιτς, Βούισιτς, Τσίλντρες και Μπουρούση, από την άλλη ο «αστρονομικός» Παναθηναϊκός των Διαμαντίδη-Σπανούλη-Γιασικεβίτσιους και του ακραίου διδύμου στη ρακέτα, Πέκοβιτς-Μπατίστ. Και εννοείται πως εκείνο το παιχνίδι με τις τρομερές διακυμάνσεις, τα τρομερά καρφώματα και φάσεις εκατέρωθεν αλλά και το δραματικό φινάλε, έχουν γραφτεί μέχρι σήμερα στα βιβλία της ιστορίας. Αυτός ο ημιτελικός, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο τελικός.
ΤΣΣΚΑ Μόσχας-Μακάμπι Τελ Αβίβ 67-68 (2014)
Τι παιχνίδι και αυτό. Η ΤΣΣΚΑ μπαίνει σίγουρη ότι θα ξεπεράσει άνετα την Μακάμπι περιμένοντας την… Μπαρτσελόνα στον τελικό, αλλά το αουτσάιντερ του Final 4 πετυχαίνει ένα μικρό θαύμα. Είναι η διοργάνωση που η Ευρώπη ολόκληρη μαθαίνει για τα καλά το όνομα Ταϊρίς Ράις. Ο μετέπειτα παίκτης του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, βλέπει μπροστά του θεριά και σαν Νικητηρά που αντικρίζει Τούρκους, ορμάει και δεν καταλαβαίνει τίποτα. Αποτέλεσμα; Το πιο επικό τέλος που έχουμε δει ποτέ σε ημιτελικό. Για την ιστορία, ούτε η Μπαρτσελόνα τα κατάφερε απέναντι στη Ρεάλ, και η Μακάμπι έκανε πραγματικό πάρτι στον τελικό.
ΤΣΣΚΑ Μόσχας-Ολυμπιακός 68-70 (2015)
Είναι η χρονιά που ο Ολυμπιακός επιβεβαιώνει πως εκεί που όλοι βλέπουν ρώσικη αρκούδα και τρέμουν, εκείνος θολώνει και τρέχει να κατασπαράξει το θήραμά του. Στον ημιτελικό, η πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ μοιάζει το αδιαφιλονίκητο φαβορί απέναντι στους «ερυθρόλευκους» και όπως κυλάει ο αγώνας όλα δείχνουν ότι η νίκη δεν θα είναι ελληνική. Και εκεί είναι που «ξυπνάει» ο Βασίλης Σπανούλης. Ρίχνει «άσφαιρα» σε όλο το ματς, αλλά γράφει έναν επικό επίλογο με 13 πόντους και τους περισσότερους clutch, σε μια βραδιά που οι Ρώσοι ενδεχομένως να «πόνεσαν» πιο πολύ από την ήττα τους στον τελικό του 2012.
ΤΣΣΚΑ Μόσχας-Αναντόλου Εφές 86-89 (2021)
Είναι η χρονιά που η Εφές παίρνει το αίμα της πίσω από τον… κορονοϊό. Στο κεκλεισμένων των θυρών Final-4 της Κολωνίας, η τότε ομάδα του Εργκίν Αταμάν κατακτά το παρθενικό της ευρωπαϊκό τρόπαιο -έστω και με ένα χρόνο καθυστέρηση, καθώς ήταν ασταμάτητη τη χρονιά που κόπηκε στη μέση λόγω COVID- αλλά πριν το πάρει με γλυκό τρόπο στον τελικό κόντρα στην Μπαρτσελόνα του Καλάθη, του Γκασόλ, του Ντιλέινι και του Ντέιβις, έπρεπε να ξεπεράσει πρώτα το εμπόδιο της ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό.
Και εκεί παρά τον ασταμάτητο Κλάιμπερν, ο Σέιν Λάρκιν είδε για πρώτη φορά πως δεν είναι αδιαμφισβήτητος ηγέτης, αλλά υπάρχει και άλλος: το όνομά του, Βασίλιε Μίσιτς.
