Αν το καλοκαίρι είχε γεύση, θα ήταν αυτή των γεμιστών. Ντομάτες και πιπεριές, καμιά φορά και μελιτζάνες ή κολοκύθια, γεμάτα ρύζι, μυρωδικά και αγνή καλοκαιρινή μαγεία, να λιώνουν στο φούρνο και να σκορπούν αρώματα που θα έκαναν μέχρι και τον πιο σκληρό φαν του delivery να δακρύσει. Ναι, τα γεμιστά είναι έπος. Είναι η ταβέρνα της γιαγιάς, το τάπερ που έρχεται μαζί στην παραλία, το άρωμα της Ελλάδας στο τραπέζι. Και επειδή κάποιοι τολμούν να τα βεβηλώνουν με κιμά, ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: γεμιστά χωρίς κιμά είναι τα αυθεντικά, τα σωστά, τα καλοκαιρινά. Τα υπόλοιπα είναι απλώς μπέργκερ μεταμφιεσμένα σε ντομάτες.
Ο ήλιος, η θάλασσα και το ταψί
Υπάρχει κάτι σχεδόν ποιητικό στο να τρως γεμιστά καταμεσήμερο, με τον ανεμιστήρα να κάνει κύκλους, ένα ποτήρι φραπέ στο τραπέζι και τον ιδρώτα να κολλάει στην πλάτη σου σαν γάτα που ζητάει χάδια. Είναι το φαγητό που δε σε βαραίνει (αν δεν έχει κιμά, έτσι;), που ταιριάζει τέλεια με λίγο φέτα στο πλάι και ένα κομμάτι ψωμί που κάνει "βουτιά" στα ζουμάκια του ταψιού. Και ναι, μπορεί να είναι χρονοβόρο να τα φτιάξεις, αλλά τι να κάνουμε; Η γαστρονομική τελειότητα θέλει τον χρόνο της. Άσε που το καθάρισμα των λαχανικών λειτουργεί και λίγο αγχολυτικά. Σαν yoga, αλλά με ντομάτες.
«Μα, με τον κιμά είναι πιο χορταστικά!»
Ας είμαστε ειλικρινείς. Τα γεμιστά με κιμά είναι σαν να βάζεις μαγιονέζα στη χωριάτικη. Δεν χρειάζεται. Όλη η μαγεία είναι στη λιτότητα της συνταγής: ρύζι, μαϊντανός, δυόσμος, λίγο κρεμμυδάκι και –αν είστε τολμηροί– λίγες σταφίδες ή κουκουνάρι. Ούτε ζωικά λίπη, ούτε βαρύτητες. Μόνο καλοκαίρι στο πιρούνι. Άσε που το χωρίς κιμά είναι και πιο… "beach body friendly". Αυτό που σίγουρα ισχύει και που δεν σηκώνει αντίρρηση, είναι ότι χρειάζονται ΒΑΡΕΛΙΣΙΑ ΦΕΤΑ για να τα απολαύσεις στο μέγιστο.
Το ταψί ενώνει
Τα γεμιστά έχουν αυτό το ωραίο, σχεδόν συλλογικό, χαρακτηριστικό: δεν τα φτιάχνεις ποτέ για έναν. Το ταψί είναι πάντα μεγάλο και σχεδόν πάντα περισσεύουν. Τρως το μεσημέρι, τρως και το βράδυ και την επόμενη μέρα είναι ακόμα καλύτερα – σαν να έχει ωριμάσει η γεύση στον ήλιο του ψυγείου. Είναι το φαγητό που τρως με παρέα, που το μοιράζεσαι χωρίς ενοχές. Γιατί είναι απλό, ειλικρινές και ίσως η μοναδική στιγμή που έχουμε κάτι κοινό με τους vegans.
Συμπέρασμα;
Αν το καλοκαίρι ήταν τραγούδι, θα ήταν κάτι ανάμεσα σε Μάνο Χατζιδάκι και… σφήνα από παλιό λαϊκό. Αν ήταν φαγητό, όμως; Ε, τότε χωρίς αμφιβολία θα ήταν γεμιστά. Και όχι, δεν είναι διαπραγματεύσιμο: Xωρίς κιμά και με φέτα. Οπότε αυτό το καλοκαίρι, τιμήστε τα λαχανικά σας. Γεμίστε τα με αγάπη, μυρωδικά και νοσταλγία. Ψήστε τα μέχρι να κάνουν εκείνη την ωραία, σχεδόν καραμελωμένη κρούστα από πάνω. Και μετά καθίστε στο μπαλκόνι, αφήστε τον ήλιο να σας χτυπάει απαλά και απολαύστε την πιο νόστιμη μορφή του ελληνικού καλοκαιριού.
Χωρίς κιμά. Είπαμε, έτσι;
