Ας γυρίσουμε λίγο πίσω τον χρόνο και συγκεκριμένα την άνοιξη του 1996. Το που οι X-Men ήταν παντού, στη σειρά των κινουμένων σχεδίων, στα κόμικς, στα ράφια με τα action figures και φυσικά στα όνειρα κάθε παιδιού που ήθελε να ρίχνει λέιζερ από τα μάτια λόγω Cyclops ή να γδέρνει κόσμο ελέω Wolverine. Η Marvel ζούσε τη χρυσή εποχή της, και κάπου εκεί, στο Χόλιγουντ, κάποιος είχε τη «φαεινή» ιδέα:
«Δεν κάνουμε μια live action ταινία X-Men;»
Μπορούσε ο Χιου Τζάκμαν να μην είναι κατάλληλος για Wolverine;
Μόνο που η τεχνολογία τότε δεν είχε και τόση… φαντασία. Το Terminator 2 είχε μόλις δείξει τι σημαίνει CGI, αλλά για τηλεόραση; Ξέχνα το. Οι παραγωγοί όμως δεν ήθελαν να το αφήσουν έτσι. Έπρεπε να ξεκινήσουν από κάτι μικρό, πιο «ασφαλές». Κάτι σαν… πιλότο. Κάπως έτσι γεννήθηκε το πρώτο X-Men που κανείς δεν θυμάται: το Generation X.
Το πρώτο «X-Men movie»… χωρίς X-Men
Πριν από τον Hugh Jackman και τον Patrick Stewart, υπήρξε ο Sean Cassidy (a.k.a. Banshee) και η Emma Frost, η πρώην White Queen που αποφάσισε να αφήσει το κακό και να ανοίξει δικό της σχολείο για μεταλλαγμένους, κάτι σαν franchise του Xavier, αλλά πιο… Βορειοανατολικά.
Μαζί τους, η Jubilee, το μοναδικό πρόσωπο που οι fans αναγνώριζαν, και μια παρέα εφήβων που προσπαθούσαν να ισορροπήσουν ανάμεσα στις ορμόνες, τις υπερδυνάμεις και τα φτηνά ειδικά εφέ της εποχής.
To Χ-Men ‘97 ξύπνησε την αθωότητά μας με τον πλέον brutal τρόπο
Η σειρά (ή μάλλον, το τηλεοπτικό movie-πιλότος) υποτίθεται πως θα έφερνε το σύμπαν των X-Men στη μικρή οθόνη. Στην πράξη, όμως, έμοιαζε περισσότερο με Beverly Hills απλά με μεταλλαγμένους. Ή αλλιώς, «τι θα γινόταν αν οι X-Men είχαν ραντεβού με την Brenda στο Peach Pit».
Ένα πείραμα πριν την επανάσταση
Το Generation X ήταν η απόπειρα της Marvel να δοκιμάσει κάτι καινούργιο. Δεν τόλμησαν να αγγίξουν τους “μεγάλους” Wolverine, Cyclops, Storm, μάλλον γιατί ήξεραν ότι αν αποτύγχει, θα κάψουν ολόκληρο το brand και τελικώς προτίμησαν κάτι παράπλευρο: μια νέα γενιά μεταλλαγμένων που κανείς δεν είχε ακόμα προλάβει να αγαπήσει ή να μισήσει.
Και πράγματι, η συνταγή φαινόταν σωστή στα χαρτιά. Teens με δυνάμεις, μυστικά σχολεία, δράμα, ‘90s pop culture, λίγο πριν σκάσει το Buffy the Vampire Slayer και κάνει το ίδιο πράγμα, με τη διαφορά ότι αυτό το έκανε πολύ σωστά.
Το αποτέλεσμα; Μια καλογυαλισμένη καταστροφή
Όπως κάθε καλό πείραμα των ’90s, το Generation X κατέληξε σε cult φιάσκο. Φτηνά εφέ, κακό μοντάζ, διάλογοι που θύμιζαν Power Rangers σε κρίση ταυτότητας και villains που έμοιαζαν να βγήκαν από διαφήμιση του Sega Saturn.
Βέβαια, το παράδοξο είναι ότι χωρίς αυτό, ίσως να μην είχαμε ποτέ το X-Men (2000) του Bryan Singer. Το Generation X απέδειξε ότι υπήρχε δίψα και κυρίως ότι οι fans ήθελαν να δουν υπερήρωες σε live action, ακόμα κι αν έμοιαζαν να παλεύουν με… χαρτοπόλεμο αντί για δυνάμεις.
Γιατί έχει σημασία σήμερα
Αν σήμερα βλέπεις τον Wolverine να ξαναφοράει το κίτρινο κοστούμι και τον Deadpool να τον τρολάρει, θυμήσου αυτό: όλα ξεκίνησαν με ένα αποτυχημένο τηλεοπτικό movie του ’96.
Το Generation X δεν ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία των X-Men, αλλά το πρώτο μεγάλο ρίσκο. Ένα what if που πάτησε πάνω στη φαντασία και στα φτηνά εφέ, για να ανοίξει τον δρόμο για όλα όσα ήρθαν μετά.
Οπότε, την επόμενη φορά που κάποιος πει ότι το X-Men (2000) ήταν το… Πρώτο Αίμα, μπορείς να το παίξεις έξυπνος, λέγοντας τα εξής:
«Πριν τον Wolverine, υπήρχε το Generation X. Και ναι… ήταν τόσο κακό, που έγραψε ιστορία».
Αν είσαι έτοιμος/η για ατόφια cult-ίλα, μπορείς να τη δεις ολόκληρη παρακάτω:
