Θα το πω κατευθείαν: ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά τον Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ όσο έπαιζε στο True Blood. Ναι, ήταν ψηλός, γοητευτικός, με το βλέμμα «σκοτώνω αλλά και ερωτεύω», αλλά η σειρά ήταν περισσότερο σαπουνόπερα με κυνόδοντες παρά πεδίο υποκριτικής. Ήταν το απόλυτο guilty pleasure: αίμα, σεξ και camp αισθητική. Ωραία να το βλέπεις για χαβαλέ, αλλά όχι για να πεις «αυτός ο τύπος είναι ηθοποιός που θα αφήσει ιστορία».
Το σκληρό πρόγραμμα γυμναστικής που μεταμόρφωσε τον Alexander Skarsgård σε Northman
Κι έρχεται το The Northman. Και εκεί που τον είχα καταχωρημένο σαν «ο ωραίος βρικόλακας», ξαφνικά τον βλέπω να σκάει μύτη σαν πολεμιστής που βγήκε από την κόλαση. Και ξέρεις τι; Τον πίστεψα. Από την πρώτη στιγμή. Αυτός δεν ήταν ο Σκάρσγκαρντ που ήξερα. Ήταν ένας άντρας που βρυχάται, που μάχεται, που κουβαλάει πάνω του την ίδια τη μοίρα.
Όταν το σώμα γίνεται όπλο
Ο ρόλος του Άμλεθ δεν είναι εύκολος. Δεν αρκεί να φτιάξεις κοιλιακούς και να βγεις στη σκηνή. Θέλει να μεταμορφωθείς σε ζώο. Και ο Σκάρσγκαρντ το έκανε. Το κορμί του δεν έμοιαζε με κορμί ηθοποιού, έμοιαζε με κορμί λύκου που περπάτησε όρθιος. Οι κινήσεις του βαριές, οι ώμοι σαν βράχοι, και κάθε βλέμμα του πιο κοφτερό από λεπίδα.
Δεν θα ξεχάσω τη σκηνή που τρέχει γυμνός, βαμμένος με αίμα, ουρλιάζοντας σαν να έχει μέσα του οργή δέκα γενεών. Εκεί δεν έβλεπα ηθοποιό. Έβλεπα έναν άνθρωπο που είχε παραδοθεί στον ρόλο του. Κι αυτό είναι αντρικό. Να αφήνεσαι, να παίζεις με τα κόκαλά σου, όχι μόνο με το πρόσωπο.
Είναι ο «Ματωμένος Αετός» των Vikings το χειρότερο βασανιστήριο όλων των εποχών;
Από το κιτς στο έπος
Το πιο τρελό; Και στους δύο πιο γνωστούς του ρόλους, ο χαρακτήρας του λέγεται «Νόρθμαν». Στο True Blood, ο Έρικ Νόρθμαν ήταν γυαλιστερός, σέξι, μια φιγούρα για να τον χαζεύουν τα κοριτσάκια. Στο The Northman, ο Άμλεθ είναι βουτηγμένος στον ιδρώτα, στη βία και στο πεπρωμένο. Ο ένας ήταν τηλεοπτική αφίσα, ο άλλος είναι σκανδιναβικός μύθος. Για μένα, εκεί έγινε η εξιλέωση. Ο Σκάρσγκαρντ πήρε το ίδιο επώνυμο και το μετέτρεψε σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Από «χαβαλετζής βρικόλακας», έγινε «ήρωας τραγωδίας». Κι εκεί κερδίζει τον σεβασμό που δεν τον είχε μέχρι τότε.
Ο Έγκερς και το χέρι που τον έσπρωξε
Πρέπει να το αναγνωρίσω: χωρίς τον Ρόμπερτ Έγκερς, δεν θα μιλούσαμε τώρα για αυτήν την ερμηνεία. Ο Έγκερς είναι σκηνοθέτης που δεν ενδιαφέρεται να χαϊδέψει αυτιά. Θέλει αλήθεια, θέλει βρωμιά, θέλει αίμα. Και ο Σκάρσγκαρντ βρήκε σε αυτόν τον ιδανικό συμπαίκτη. Όταν βλέπεις τον Άμλεθ, καταλαβαίνεις ότι δεν είναι ένας ακόμη action hero του Χόλιγουντ. Είναι μια φιγούρα που κουβαλάει μύθο. Είναι ο άντρας που ξέρει ότι η εκδίκηση δεν θα τον γιατρέψει, αλλά θα την κυνηγήσει μέχρι τέλους. Και ο Σκάρσγκαρντ το έπαιξε με τη σοβαρότητα που του άξιζε. Έχει τους θεούς με το μέρος του για να επιβάλλει την δικαιοσύνη. Ποιος θα ξεχάσει αυτήν εδώ την σκηνή;
Δεν θα το κρύψω. Πριν το The Northman, τον Σκάρσγκαρντ τον έβλεπα σαν «οκ, ωραίος είναι, αλλά μέχρι εκεί». Δεν τον έπαιρνα σοβαρά. Μετά από αυτήν την ταινία, τον είδα αλλιώς. Σαν ηθοποιό που μπορεί να κρατήσει μια ταινία μόνος του. Σαν άντρα που δεν φοβήθηκε να λερωθεί, να τσαλακωθεί, να δείξει άγριος και τρωτός ταυτόχρονα.
Κι αν θες να είμαι απόλυτα ειλικρινής, γούσταρα να τον βλέπω να ουρλιάζει, να παλεύει και να σφάζει. Δεν ήταν στυλιζαρισμένος, δεν ήταν «φτιαγμένος» για Instagram. Ήταν αληθινός. Και αυτό είναι που μετράει. Ο Σκάρσγκαρντ στο The Northman έκανε το πέρασμα από σταρ της τηλεόρασης σε ηθοποιό που θα θυμόμαστε. Δεν ξέρω αν θα ξαναπαίξει ποτέ κάτι τόσο δυνατό, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι απέδειξε πως έχει κότσια.
The Northman: Όταν η βία συνάντησε την εμμονική λεπτομέρεια του Robert Eggers
Από εκεί που ήταν «ο βρικόλακας που αρέσει στις κοπέλες», έγινε ο άντρας που κουβάλησε ένα έπος στους ώμους του. Και για μένα, αυτό είναι το πιο τίμιο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας ηθοποιός: να δείξει ότι δεν είναι εικόνα, αλλά άνθρωπος.
Ο Σκάρσγκαρντ εξιλεώθηκε. Και το έκανε με αίμα, ιδρώτα και φωτιά.
