Υπάρχει μία θαυμαστή κατηγορία ανθρώπων εκείνοι που απλώς είναι αυτό που είναι και δεν προσποιούνται κάτι άλλο. Είναι εκείνοι οι τύποι που η αυθεντικότητά τους είναι το δικό τους κλειδί για επιτυχία. Ένας τέτοιος τύπος είναι και ο Antonio Banderas. Ας το πάρουμε από την αρχή.
Εσύ θα έπαιζες σαν κομπάρσος στην νέα ταινία του Antonio Banderas;
Υπάρχουν άντρες που γεννιούνται ωραίοι. Υπάρχουν άλλοι που γίνονται. Και υπάρχει κι εκείνη η σπάνια κατηγορία σαν τον Antonio Banderas που απλώς… είναι. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Χωρίς να το φωνάζει. Και αυτό είναι ίσως το πιο επικίνδυνο είδος, ίσως και το ωραιότερο. Ο Banderas δεν ήταν ποτέ κραυγαλέα όμορφος. Δεν είχε το ύφος του μοντέλου, ούτε τη φωνή του σκληρού τύπου. Κι όμως, στις ταινίες του, κατάφερνε να κάνει κάθε σκηνή να μοιάζει για κάτι πιο έντονο, κάτι που δεν χρειαζόταν να ειπωθεί. Το εξέπεμπε.
Ζορό: Η αμφίεση δεν έκανε τον ήρωα
Στον ρόλο του Ζορό έδεσε ιδανικά. Όχι μόνο γιατί είχε το μεσογειακό παρουσιαστικό για να κουβαλήσει τη μάσκα και το ξίφος, αλλά γιατί είχε και κάτι άλλο: Μια αυτοπεποίθηση που δεν κραύγαζε. Είχε χιούμορ, στυλ, κίνηση. Και μια φυσική, αβίαστη σεξουαλικότητα που δεν χρειαζόταν καν γυμνό πλάνο για να την καταλάβεις.
Desperado: Όπλα, κιθάρες και βλέμμα λέιζερ
Όταν εμφανίστηκε στο Desperado, έγινε σαφές: Ο τύπος μπορούσε να κρατάει κιθάρα και να είναι πιο απειλητικός από ολόκληρη συμμορία. Εκείνη η σιωπή ανάμεσα στις φράσεις του, το βλέμμα που δεν έπαιζε, το slow motion βάδισμα. Ο Banderas έφτιαξε έναν ήρωα που είχε το attitude του ροκ σταρ και την ένταση παλιών γουέστερν. Δεν χρειαζόταν πολλά εφέ. Ήταν ο ίδιος το εφέ, ο ίδιος ο ηθοποιός.
Ο Salvador Dali κατάφερε να λιώσει τον χρόνο
Η διαφορά είναι στο πώς στέκεσαι, όχι στο πώς δείχνεις
Το μεγάλο κόλπο του Banderas ήταν ότι δεν προσποιήθηκε ποτέ. Δεν έψαχνε να είναι «ο σέξι» της υπόθεσης. Κάτι στο βλέμμα του, κάτι στον τόνο της φωνής, κάτι στον τρόπο που κάπνιζε ή απλώς περπατούσε, έκανε τη δουλειά. Και το αποτέλεσμα; Οι γυναίκες κολλημένες στην οθόνη και οι άντρες να λένε: «Οκ, αυτόν τον τύπο τον σέβομαι».
Ίσως τελικά αυτό να είναι το πιο αντρικό στοιχείο του Antonio Banderas. Δεν χρειάστηκε ποτέ να φωνάξει για να ακουστεί. Δεν μπήκε ποτέ σε ρόλους "άγριου αρσενικού" για να αποδείξει κάτι. Απλώς έμπαινε σε έναν χώρο και ήξερες ότι κάτι παίζει. Στην εποχή των φιλτραρισμένων εικόνων και των υπερπαραγωγών, ο Banderas παραμένει υπενθύμιση ότι το πραγματικό sex appeal είναι ήρεμη δύναμη. Δεν σε χτυπάει, σε τραβάει.
Ο Antonio Banderas δεν έκανε τον σέξι. Ήταν. Κι αυτό αρκούσε. Και αυτός μας αρέσει, μας αρέσει πολύ.
