«Είδες το Happy Gilmore 2;» Αυτή η ερώτηση ήρθε στο messenger μου πολλές φορές τις προηγούμενες ημέρες. Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε ηλικίας μεταξύ 29 και 44 ετών, το πιθανότερο είναι ότι θα σου πει πως έστειλε ή έλαβε παρόμοιο μήνυμα.
Οι περισσότεροι από εμάς ξέραμε τι να περιμένουμε από το σίκουελ του Happy Gilmore: ανόθευτη νοσταλγία χωρίς ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης, αλλά παρ’ όλα αυτά διασκεδαστική. Όπως έγραψα νωρίτερα μέσα στον μήνα, «θέλω 90 σφιχτά λεπτά από γκάφες, κόσμο να χτυπιέται με μπάλες του γκολφ στα γεννητικά όργανα, cameo εμφανίσεις από celebrities, και το τέλειο μείγμα γνώριμων και νέων προσώπων. Θέλω τον Adam Sandler στο γήπεδο με Timberlands. Θέλω ένα σενάριο αρκετά διαφορετικό από το αρχικό για να μη θεωρείται ξεπατίκωμα».
Ωστόσο το Happy Gilmore 2 δεν είναι η μόνη πρόσφατη ταινία που έχει στόχο εμάς που μεγαλώσαμε στα ‘90s ή στις αρχές των ‘00s. Υπάρχει ένα πραγματικό κύμα από σίκουελ και reboot αγαπημένων ταινιών των Millennials τελευταία: ο Freddie Prinze Jr. και η Jennifer Love Hewitt επέστρεψαν στο γνωστό horror franchise των ‘90s με το νέο I Know What You Did Last Summer, που βγήκε στις αίθουσες πριν λίγες μέρες. Η Jamie Lee Curtis και η Lindsay Lohan θα αλλάξουν και πάλι σώματα στο Freakier Friday, που έρχεται στις 8 Αυγούστου.
Το Σαββατοκύριακο ανακοινώθηκε επίσης ότι ο πιο αγαπημένος σκύλος-μπασκετμπολίστας επιστρέφει στο Air Bud Returns, το 2026. Μόλις είδαμε και τις πρώτες φωτογραφίες της Anne Hathaway από τα γυρίσματα του The Devil Wears Prada 2. Και για να μη μείνει πίσω, ανακοινώθηκε σίκουελ και για το Bend It Like Beckham του 2002.
Οι millennials θα γίνουν η πλουσιότερη γενιά στην ιστορία
Και δεν σταματάμε εκεί. Ετοιμάζεται και This Is Spinal Tap 2, που αν και κυκλοφόρησε το 1984, προβαλλόταν συνέχεια στην καλωδιακή την δεκαετία του ‘90 και έγινε cult ταινία για τους millennials. Χωρίς να υπολογίσουμε όλα τα ενδεχόμενα σίκουελ που ακόμα δεν έχουν ανακοινωθεί επίσημα. Η Piper Perabo άφησε υπονοούμενα ότι, σχεδόν 25 χρόνια μετά την πρεμιέρα του, γίνονται συζητήσεις για ένα Coyote Ugly 2. Το ίδιο και ο Dermot Mulroney, ο οποίος αποκάλυψε ότι «υπάρχουν κουβέντες για σίκουελ» στο My Best Friend’s Wedding του 1997.
Φτάνει πια, ας μπει ένα τέλος.
Είμαι υπέρ του να ξαναβλέπουμε αγαπημένους χαρακτήρες και να ζούμε ξανά τα παιδικά μας χρόνια. Αλλά το βασικό πρόβλημα εδώ είναι πως, από άποψη αφήγησης, καμία από αυτές τις ταινίες δεν έχει λόγο ύπαρξης. Οι πρωτότυπες ιστορίες ήταν ολοκληρωμένες. Δεν έμεινε κανένα χαλαρό νήμα να δέσει. Κάποιες μάλιστα έχουν πλοκές που καθιστούν εξαιρετικά δύσκολο το να υπάρξει συνέχεια. Ως κάποιος που βρίσκεται ακριβώς στη μέση της millennial γενιάς, παραδέχομαι πρόθυμα ότι έχει πλάκα να σου κάνουν τα χατίρια. Αλλά είναι δύσκολο να δεις αυτό το ατέλειωτο κύμα από reboot και sequels ως κάτι άλλο πέρα από ξεδιάντροπα αρπαχτές.
Το “Too Much” δεν ασχολείται με τα κιλά της πρωταγωνίστριας αλλά το κάνει όλο το διαδίκτυο
Καταλαβαίνω την περιέργεια να δεις πώς στο καλό κατάφεραν να σκαρφιστούν έναν τρόπο να επιστρέψουν σε μια ιστορία 20+ ετών. Ξέρουμε ήδη ότι αυτές οι ταινίες δεν πρόκειται να σταθούν στο ύψος των πρωτότυπων. Είναι πολύ πιθανό να είναι κακές και να αμαυρώσουν τη φήμη των αυθεντικών. Κι όμως, συνεχίζουμε να τις βλέπουμε από περιέργεια, για να δούμε πόσο έχουν γεράσει τα teen icons της εποχής μας. Αλλά αυτό το μόνο που κάνει είναι να ενθαρρύνει τα στούντιο να φτιάχνουν ακόμα περισσότερα τέτοια πράγματα. Ποιον νοιάζει αν είναι μέτρια ή άσχημα, αρκεί να φέρνουν κόσμο στις αίθουσες, σωστά;
Αυτό αποθαρρύνει τα στούντιο να ρισκάρουν με νέες, αυθεντικές ιδέες, και τα αφήνει να επαναπαύονται, ανακυκλώνοντας συνέχεια τα ίδια και τα ίδια.
Αξίζει άραγε να θυσιάζουμε την πρωτοτυπία για χλιαρές επαναλήψεις παλιών αγαπημένων;
Για να το πούμε με τα λόγια του αυθεντικού Happy Gilmore: «The price is wrong, bitch.»
