Όταν ακούς ότι ο Brad Pitt υποδύεται έναν 60άρη πρώην οδηγό Formula 1 που επιστρέφει στα βάθρα της αγωνιστικής δράσης, η πρώτη σου σκέψη δεν είναι «ρεαλισμός». Είναι κάτι ανάμεσα σε midlife crisis και κινηματογραφική φαντασίωση. Κι όμως, το F1: The Movie καταφέρνει να είναι ακριβώς αυτό: μια ωδή στο ακραίο, στο υπερβολικό, στο αδιανόητο, ακριβώς όπως και το ίδιο το σπορ που απεικονίζει.
Tom Cruise & Brad Pitt: Η λάμψη στην πρεμιέρα του «F1: The Movie».
Ο Sonny Hayes, ο ήρωας του Pitt, επιστρέφει στην ενεργό δράση για να σώσει μια ομάδα που είναι ένα βήμα πριν από την αγωνιστική και οικονομική κατάρρευση επειδή του το ζητάει ο άλλοτε teammate του και ιδιοκτήτης της APXGP (Apex GP) Ruben Cervantes (ο Javier Bardem ως κουλ αφεντικό ομάδας τα σπάει). Ο ρόλος του; Όχι πρώτος οδηγός, αλλά ως μέντορας ενός ακατέργαστου ταλέντου, που λέγεται Joshua Pearce (Damson Idris). Κι αυτό είναι ένα ενδιαφέρον twist σε ένα σενάριο που κατά τα άλλα μοιάζει να έχει βγει από το manual των αθλητικών ταινιών της προηγούμενης δεκαετίας. Ένας παλαίμαχος, ένας νεαρός ταλαντούχος αλλά ατίθασος οδηγός, μια ομάδα στο χείλος του γκρεμού και ένα σωρό εταιρικά συμφέροντα που σφίγγουν τον κλοιό.
Ο Brad Pitt ξύρισε το κεφάλι του και ξαφνικά θυμηθήκαμε γιατί το Ocean’s 12 έμοιαζε τόσο cool
Όμως ας είμαστε ειλικρινείς: κανείς δεν πάει να δει αυτή την ταινία για το σενάριο. Το story περνά σε δεύτερη μοίρα και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ο σκηνοθέτης Joseph Kosinski (Top Gun: Maverick) ξέρει πώς να μετατρέψει κάθε στροφή, κάθε επιτάχυνση, κάθε κραδασμό του μονοθεσίου σε σωματική εμπειρία. Την ταινία, λοιπόν (όσο κλισέ και αν ακουστεί) δεν την παρακολουθείς, αλλά τη ζεις! Αν μπεις στην αίθουσα με τα κατάλληλα εφέ, νιώθεις το τιμόνι να στρίβει, τη μηχανή να ουρλιάζει, το λάστιχο να καίγεται. Μιλάμε για μια αισθητηριακή καταιγίδα.
Γιατί αξίζει να το δεις;
Ο Pitt, κουβαλώντας αβίαστα μια cool πατίνα γερασμένου ροκ σταρ της ασφάλτου, δίνει μια σχεδόν αυτοσαρκαστική ερμηνεία. Δεν προσπαθεί να πείσει ότι είναι ο καλύτερος οδηγός εκεί έξω, αλλά ότι είναι αυτός που έχει χάσει, έχει πονέσει, έχει δει το τέλος και παρ’ όλα αυτά επιστρέφει για να κάνει «ένα τελευταίο γύρο». Πίσω του, η Kerry Condon είναι η ήρεμη δύναμη που κρατάει το σύστημα σε λειτουργία, ενώ ο Damson Idris, ως ο αλαζονικός νεαρός οδηγός, δίνει τον απαιτούμενο δραματικό αντίλογο.
Το ρολόι του Brad Pitt έκλεψε την pole position
Αυτό που κάνει όμως την ταινία να ξεχωρίζει – και εδώ είναι που ο Kosinski πραγματικά ζωγραφίζει – είναι η ένταση κάθε αγώνα, και κυρίως, των τελευταίων στροφών του Γκραν Πρι του Άμπου Ντάμπι. Ανεξαρτήτως αν αγαπάς τη Formula 1 ή δεν έχεις δει ούτε έναν αγώνα στη ζωή σου, αυτό το φινάλε σε κρατάει καρφωμένο στη θέση σου, με παλμούς ανεβασμένους και ιδρώτα στα χέρια. Είναι καθαρή αδρεναλίνη.
Διαβάστε εδώ: Πώς περνάνε 72 ώρες στο Paddock της McLaren και συγκεκριμένα στο GP της Βαρκελώνης
Και κάπως έτσι, η ταινία καταφέρνει κάτι σπάνιο: δεν μιλάει σε όσους αγαπούν τη Formula 1, αλλά τους κάνει να την αγαπήσουν. Ή έστω τους δημιουργεί μια περιέργεια να μάθουν λίγα πράγματα παραπάνω για αυτήν. Είναι ένα γράμμα αγάπης στο πιο glamorous και ταυτόχρονα βρώμικο σπορ του κόσμου. Ένα σύμπαν όπου όλα είναι στο κόκκινο, από τα χρώματα, τις στροφές, τις φιλοδοξίες, τα budgets και κυρίως τους εγωισμούς. Και για τους πιο παρατηρητικούς έχει και κάτι έντονα από Top Gun και Top Gun: Maverick, στο σημείο που πρέπει να δεθούν οι δύο teammates.
Μπορεί το F1: The Movie να μην έχει το βάθος ενός αληθινού κινηματογραφικού δράματος, να είναι περισσότερο popcorn παρά προβληματισμό, αλλά στο τέλος της ημέρας, είναι αυτό που πρέπει να είναι: μια ταινία για άντρες που αγαπούν τη δράση, την ταχύτητα και τον ήχο της μηχανής στο φουλ.
Και με τον Pitt στο cockpit, δεν γίνεται να μη δώσεις γκάζι.
Driven: Η ταινία που πρέπει να δεις πριν από εκείνη του Brad Pitt στην F1
Μόνο μην διανοηθείς να δεις F1: The Movie σε θερινό. Είναι σαν να βάζεις το Interstellar ή το Oppenheimer σε laptop. Αυτό το φιλμ ανήκει στο σκοτάδι και στον ήχο της μεγάλης αίθουσας.
