Όλοι μιλούν για την επερχόμενη ταινία F1 με τον Brad Pitt. Η παραγωγή με τη σφραγίδα της Apple, τις real-time λήψεις σε πίστες της Formula 1 και τη συνεργασία του Lewis Hamilton ακούγεται (και πιθανότατα είναι) σαν το απόλυτο κινηματογραφικό overtake στη φετινή σεζόν.
Αλλά μέχρι να μπει στη στροφή το νέο αυτό project, κάνε ένα pit stop στο 2001 και θυμήσου ή ανακάλυψε το “Driven”: την πιο macho, over-the-top, αλλά παράξενα εθιστική ταινία για motorsport που έγινε ποτέ.
Την υπογράφει ο ίδιος ο Sylvester Stallone, αλλά σε αυτό φιλμ αφήνει στην άκρη τα γάντια του Rocky και τα μαχαίρια του Rambo για να γράψει σενάριο με μπόλικα κυβικά, ιδρώτα και λάστιχο που καίει. Και όχι, το Driven δεν έγινε ποτέ το «Rush» των 00s.
To «Rush» θα εξυμνεί πάντα τον Niki Lauda
Δεν πήρε Όσκαρ, δεν εντυπωσίασε τους κριτικούς, αλλά κατάφερε κάτι πιο σημαντικό: σε έκανε να νιώθεις ότι οδηγείς μέσα στην κόλαση των 350 χλμ/ώρα.
Αν αναρωτιέσαι γιατί δεν βλέπεις Ferrari, McLaren ή Red Bull στην πίστα, υπάρχει λόγος: ο Sly ήθελε αρχικά να κάνει ταινία για τη Formula 1, αλλά το άκαμπτο καθεστώς της FIA εκείνης της εποχής δεν του άφησε παράθυρο να μπει στο grid. Έτσι, στράφηκε στο CART (Championship Auto Racing Teams) – ένα αμερικάνικο, high-octane πρωτάθλημα που τότε έπαιζε δυνατά αλλά πλέον ανήκει στο παρελθόν, σαν πίστα που έκλεισε για καλοκαίρι και δεν ξανάνοιξε ποτέ.
Το αποτέλεσμα είναι ένα κινηματογραφικό θέαμα γεμάτο κάμερες που χωρίζουν ατομικά κάθε μπουλόνι από το σασί, bromance που θυμίζει Top Gun με κράνη, και φυσικά Stallone να επιστρέφει από αποστρατεία σαν γκουρού της πίστας για να βάλει μυαλό στον νεαρό rookie που... μπλέκει ερωτικά και αγωνιστικά, και (φυσικά) χάνει το focus του. Όλα τα στερεότυπα είναι εδώ, και είναι υπέροχα στην υπερβολή τους.
Όπως και η σέξι Estella Warren, τα χρόνια εκείνα που πιστεύαμε ότι θα μεσουρανήσει στο Χόλιγουντ:
Το “Driven” έχει στιγμές που είναι σχεδόν παραίσθηση ταχύτητας. Κυνηγητά με μονοθέσια μέσα σε πόλεις (!), αγώνες στη βροχή με εκρήξεις, και ατάκες που δεν προορίζονταν για Όσκαρ αλλά για μπλουζάκια σε γκαράζ. Και κάπου εκεί, πίσω από το γκάζι και το γράσο, κρύβεται η καρδιά της ταινίας: το πάθος, ο ανταγωνισμός, η αδελφικότητα ανάμεσα στους οδηγούς που αλληλοσώζονται, αλληλοεκνευρίζονται και τελικά σέβονται ο ένας τον άλλο γιατί ξέρουν πως στο τέλος της ημέρας, μόνο εκείνοι ξέρουν τι σημαίνει να πατάς τέρμα γκάζι χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Πάρε λοιπόν μια μπίρα, άνοιξε το volume, και δες (ή ξαναδες) το Driven. Όχι σαν ταινία που θέλει να σου εξηγήσει το motorsport με συναισθηματικές χορδές, αλλά σαν μια γερή ανάσα αδρεναλίνης που θυμίζει πόσο ωραίο είναι να βλέπεις ταινίες που δεν φοβούνται την υπερβολή καίγοντας λάστιχο, και κυρίως, εκτοξεύοντας την αδρεναλίνη.
Ο Brad Pitt μπορεί να μπει στο grid με στιλ, ο Chris Hemsworth να μας έδειξε τι πάει να πει Formula 1 Playboy, αλλά ο Stallone έσκασε στην πίστα με καύσιμο nitro και σενάριο από τα παλιά. Και τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό.
