Όταν η Marvel ανακοίνωσε το Thunderbolts*, ο κόσμος σήκωσε το φρύδι. «Α, η Suicide Squad τους… Ωραία». Ήταν η στιγμή που η θερμοκρασία στο hype-o-μετρο έπιασε... χλιαρό καπουτσίνο. Ούτε κρύο, σίγουρα ούτε και ζέστη.
Thunderbolts*: H σκοτεινή Marvel και o Sentry πλησιάζουν
Μετά από τόσες παπάτζες, όλοι περίμεναν το Fantastic Four: First Steps, και μετέπειτα το Avengers: Doomsday για εξιλέωση, θεωρώντας το Thunderbolts* κάτι σαν το απρόσκλητο ξαδερφάκι στο οικογενειακό τραπέζι.
Spoiler: αυτό το ξαδερφάκι έσκασε με δερμάτινο μπουφάν, είπε τις καλύτερες ατάκες και έφυγε με το κορίτσι σου.
Ό,τι δεν περιμένεις, τελικά σου μένει
Αν το MCU τα τελευταία χρόνια ήταν ένα ακριβό εστιατόριο που ξέχασε πώς φτιάχνεται το καλό μπέργκερ, το Thunderbolts ήρθε με το πιο ζουμερό, αμαρτωλό και τίμιο double cheeseburger που έχουμε φάει από εποχής Endgame. Χωρίς φανφάρες, ούτε multiverse ή τριπλές εξηγήσεις και (ευτυχώς) με λίγο περισσότερο θράσος από το κανονικό, έκανε για λίγες ώρες το ακατόρθωτο: να εκθρονίσει μέχρι και το Endgame από την κορυφή στις βαθμολογίες του Rotten Tomatoes -ασχέτως αν αυτό άλλαξε σύντομα.
Αυτή τη στιγμή παίζει στο 88% και όσοι το είδαν λένε πως είναι η πιο διασκεδαστική ταινία της Marvel εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια.
Δεν είναι σούπερ. Δεν είναι ήρωες. Είναι όμως κάτι άλλο…
Το Thunderbolts* δεν έρχεται να σε συγκινήσει, αλλά για να σε ξυπνήσει. Η Florence Pugh ως Yelena Belova φέρνει το πιο αληθινό antihero vibe που έχουμε δει στο MCU, ο Sebastian Stan είναι εκεί σαν παλιός καλός (και supercool) παλαίμαχος Winter Soldier και ο Red Guardian του David Harbour είναι μονίμως στην κοσμάρα του αλλά πάντα συμπαθής. Και γύρω τους, ένα crew γεμάτο παρεξηγημένους, επικίνδυνους, μισο-σπασμένους χαρακτήρες, σαν να βλέπεις Ocean’s Eleven σε mode «σώζουμε τον κόσμο, μάλλον».
Πού βρισκόμαστε με το «Avengers: Doomsday»;
Δεν είναι Avengers. Δεν θέλουν να γίνουν Avengers. Αλλά κάνουν τη δουλειά. Και την κάνουν με στυλ και ύφος.
Το Thunderbolts* δεν προσπαθεί να φτιάξει πολυεπίπεδο lore ούτε να χτίσει 74 ταινίες με κρυφά post-credit scenes, αλλά κρατάει το στυλ, τη χημεία, τις σκηνές δράσης και την αυθάδεια που μας έκαναν να ερωτευτούμε το MCU στην αρχή. Είναι βρώμικο, είναι ανθρώπινο, είναι αστείο χωρίς να γίνεται γελοίο. Και, το κυριότερο: δεν παίρνει τον εαυτό του καθόλου σοβαρά.
Τελικά, αυτό ήθελε το κοινό
Σε μια εποχή που οι comic movies μοιάζουν περισσότερο με μάθημα φυσικής, το Thunderbolts* ήρθε για να μας θυμίσει ότι η διασκέδαση μπορεί να είναι badass, αστεία, γεμάτη χαρακτήρα και, πάνω απ’ όλα, χωρίς φίλτρα.
Δεν είναι το «μεγάλο event», ούτε το «πολιτιστικό statement». Είναι η ταινία που θες να δεις με τα φιλαράκια, με πίτσα στο σπίτι, ή με τρία ποπ κορν large στο σινεμά, και να μιλάτε για το ποιος είναι πιο κουλ: η Belova ή ο Red Guardian.
Αυτή είναι η πραγματική νίκη του Thunderbolts: δεν έπαιξε για το hype. Έπαιξε για να γουστάρουμε. Και το κατάφερε.
#THUNDERBOLTS is a refreshing entry in the world of superheroes. Jake Schrier delivers Marvel’s most personal film yet, with Florence Pugh grounding the story. The cold, haunting visuals mirror the story’s themes of connection, loneliness, and found family. pic.twitter.com/SN07j32JNO
— Shahbaz • The Movie Podcast (@shayhbaz) April 29, 2025
Y.Γ. Κάν' τε υπομονή και για τα mid-post credit scenes...
