Αν ξέρουμε κάτι για τους rockstars, ειδικά της εποχής του Ozzy, είναι πως οι καταχρήσεις υπήρξαν κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Έχουμε διαβάσει ένα σωρό βιογραφίες διάσημων μουσικών, που περιγράφουν την μάχη τους με τις συνήθειες, κυρίως με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Η περίπτωση του Ozzy είναι ωστόσο διαφορετική, καθότι φαίνεται να μην είχε επηρεαστεί από αυτά στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.
Στην αυτοβιογραφία του, ‘‘I Am Ozzy’’, περιγράφει λεπτομερώς μία από τις συζητήσεις που είχε με τον γιατρό του.
«Λοιπόν, κύριε Osbourne, θα σας κάνω μια ερώτηση», μου λέει ο γιατρός. «Έχετε πάρει ποτέ “ουσίες του δρόμου”;»
Ήταν ο καινούργιος γιατρός που πήγα να δω όταν αποφάσισα να καθαρίσω. Είχα σχεδόν σαράντα χρόνια που το έδινα στο ποτό και στα χάπια, οπότε μου φάνηκε καλή ιδέα να δω τι ζημιά είχα κάνει.
«Ε, να,» του είπα, με ένα μικρό βηχαλάκι, «μια φορά κάπνισα χασίς.»
«Αυτό μόνο;»
«Ναι, αυτό μόνο.»
Ο γιατρός συνέχισε να με εξετάζει και να σημειώνει. Μετά σταμάτησε και ρώτησε:
«Είστε σίγουρος;»
«Ε, να,» του είπα, με άλλο ένα βηχαλάκι, «είχα πάρει και λίγη αμφεταμίνη. Παλιά, ξέρεις.»
«Άρα μόνο χασίς και λίγη αμφεταμίνη;»
«Πάνω-κάτω, ναι.»
Ο γιατρός συνέχισε το ψάξιμο. Αλλά μετά από λίγο ξανασταμάτησε.
«Είστε απολύτως σίγουρος ότι ήταν μόνο αυτά τα δύο;»
«Ε, υποθέτω ότι έχω ρίξει και μερικές γραμμές από την παλιά, καλή λευκή σκόνη,» του είπα. Είχα αρχίσει να “ζεσταίνομαι” τώρα.
«Οπότε χασίς, αμφεταμίνη και... λίγη κοκαΐνη;»
«Πάνω-κάτω, ναι.»
«Και είστε σίγουρος για αυτό;»
«Αμέ.»
«Θέλω απλώς να είμαι απόλυτα…»
«Πιάνεται η ηρωίνη;»
«Ναι, η ηρωίνη πιάνεται.»
«Α, τότε και ηρωίνη. Μία-δυο φορές, όμως.»
«Είστε σίγουρος ότι ήταν μόνο μία-δυο φορές;»
«Α ναι. Χάλια ναρκωτικό, η ηρωίνη. Το έχεις δοκιμάσει;»
«Όχι.»
«Πολύ εμετός για τα γούστα μου.»
«Η ναυτία είναι έντονη, ναι.»
«Είναι σπατάλη ποτού, αυτό είναι.»
«ΟΚ,» λέει απότομα ο γιατρός, «ας το σταματήσουμε εδώ. Υπάρχουν καθόλου ναρκωτικά που δεν έχετε πάρει, κύριε Osbourne;»
Σιωπή.
«Κύριε Osbourne;»
«Όχι που να τα θυμάμαι, όχι.»
Διάβασε επίσης: Ozzy Osbourne - Το ευτυχισμένο τέλος ενός Πρίγκιπα
Κι άλλη σιωπή. Τελικά ο γιατρός λέει:
«Και το αλκοόλ; Αναφέρατε ότι πίνετε. Πόσες μονάδες την ημέρα;»
«Ε, καμιά τεσσάρα; Πάνω-κάτω.»
«Μπορείτε να γίνετε πιο συγκεκριμένος;»
«Μπουκάλια Hennessy. Αλλά εξαρτάται.»
«Από τι;»
«Από το πόσο λιποθυμάω ανάμεσά τους.»
«Και είναι μόνο το Hennessy;»
«Ε, η μπίρα δεν μετράει, έτσι δεν είναι;»
Ο γιατρός κούνησε το κεφάλι, έβγαλε έναν μεγάλο αναστεναγμό και άρχισε να τρίβει τα μάτια του. Έμοιαζε λες και ήθελε να πάει σπίτι. Μετά ρώτησε:
«Καπνίζετε, κύριε Osbourne;»
«Πού και πού.»
«Τι έκπληξη. Πόσα την ημέρα, θα λέγατε;»
«Ε, γύρω στα τριάντα;»
«Τι μάρκα τσιγάρων;»
«Πούρα. Τα τσιγάρα δεν τα μετράω.»
Ο γιατρός άρχισε να γίνεται πολύ χλωμός. Μετά είπε:
«Για πόσο καιρό είναι αυτή η καθημερινή σας ρουτίνα;»
«Τι χρονιά έχουμε;» τον ρώτησα.
«2004.»
«Τότε κοντά σαράντα χρόνια.»
«Και υπάρχει κάτι άλλο στο ιατρικό σας ιστορικό που πρέπει να ξέρω;» ρώτησε ο γιατρός.
«Ε, να,» είπα, «με χτύπησε ένα αεροπλάνο μια φορά, κάπως έτσι, τέλος πάντων. Και έσπασα τον αυχένα μου με ένα τετράτροχο. Πέθανα δύο φορές όσο ήμουν σε κώμα. Είχα AIDS για είκοσι τέσσερις ώρες, επίσης. Και νόμιζα ότι είχα σκλήρυνση κατά πλάκας, αλλά ήταν τελικά τρόμος τύπου Πάρκινσον. Έσπασα και το πουλί μου εκείνη την άλλη φορά. Α, και είχα πιάσει βλεννόρροια μερικές φορές. Και μία-δυο κρίσεις επιληψίας, όπως όταν πήρα την κωδεΐνη στη Νέα Υόρκη ή όταν βίασα τον εαυτό μου στη Γερμανία. Αυτά είναι, βασικά, εκτός κι αν μετράει και η κατάχρηση συνταγογραφημένων φαρμάκων».
Ο γιατρός έγνεψε. Μετά καθάρισε τον λαιμό του, χαλάρωσε τη γραβάτα του και είπε:
«Έχω μία τελευταία ερώτηση για σας, κύριε Osbourne.»
«Πες τη, γιατρέ.»
«Γιατί είστε ακόμα ζωντανός;»
Είχε δίκιο: δεν υπάρχει καμία ιατρικά πειστική εξήγηση για το ότι είμαι ακόμα ζωντανός. Ακόμα λιγότερη εξήγηση υπάρχει για το ότι είμαι υγιής.
