Είναι κάπως περίεργο, σωστά; Τα ινδάλματα στο μυαλό, είναι σαν τους σούπερ ήρωες στα μικρά παιδιά. Δεν πιστεύεις ότι θα υπάρξει ημέρα που θα πεθάνουν. Όταν τελικά αυτό συμβαίνει, είναι μια απότομη πτώση στην κατάρα της θνησιμότητας. Από την άλλη, μετριούνται πραγματικά σε δύο παλάμες όσοι ξέρεις ότι δεν θα πεθάνουν ποτέ. Η περίπτωση του Ozzy, είναι ξεκάθαρα μια από αυτές. Ή και όχι διάολε, ίσως να είναι η μοναδική.
Δεν μπορείς να γράψεις εύκολα ένα επικήδειο κείμενο για τον Ozzy. Ό,τι έχει κάνει, το γνωρίζει όλος ο κόσμος. Ό,τι έχει δώσει συνεχίζει με έναν κορυφαίο, αθάνατο, ατμοσφαιρικό τρόπο, να παραμένει επικό μέχρι σήμερα. Δεν υπάρχει ηλικία για να ακούσεις τους Black Sabbath και δεν υπάρχει εποχή για να τους ταιριάξεις. Ακόμη και οι Beatles -γνώμη μου- τους ακούς αλλά σου μυρίζουν 60s από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τον Ozzy που δείχνει να ταιριάζει σε κάθε εποχή. Από την άλλη γιατί να μας κάνει εντύπωση; Ο Βασιλιάς είναι πάντα μόνο ένας. Και στο θρόνο που έκατσε ο Ozzy δεν μπορεί να κάτσει κανείς. Ωστόσο, θα γράψουμε μερικά πράγματα απλά και μόνο γιατί πρέπει να ειπωθούν.
Ο Ozzy ήταν η ψυχή ενός κινήματος που γεννήθηκε στις εργατικές συνοικίες, σε μια εποχή σκληρή, βιομηχανική, χωρίς ίχνος glam. Εκεί, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, όταν ο κόσμος του rock άγγιζε τα όρια της παραίσθησης, οι Sabbath έκαναν κάτι ριζικά διαφορετικό: κατέβασαν τον ήχο στη γη. Τον βάρυναν, τον έκαναν απειλητικό, τελετουργικό. Δεν υπήρχε metal. Αν υπήρχε, ήταν στον ήχο των Sabbath. Εκεί, μέσα από κραυγές, εξάχορδες ιεροτελεστίες και μεθυστικό στίχο, γεννήθηκε ένα είδος. Ξεπήδησε από το κεφάλι του Ozzy όπως η Αθηνά από το κεφάλι του Δία.
Κάθε θρύλος ονειρεύεται ένα «αντίο» όπως του Ozzy Osbourne
Οι Sabbath και ο Ozzy έβαλε σε αυτή τη μουσική το στοιχείο που έλειπε: μια φωνή που ακροβατούσε ανάμεσα στην παράνοια και την ειλικρίνεια. Δεν ήταν τραγουδιστής τεχνικά άρτιος. Ήταν, όμως, εμβληματικός. Η φωνή του ήταν το πρώτο πράγμα που άκουσες όταν ξεκίνησε το heavy metal. Κυριολεκτικά. Από το πρώτο δευτερόλεπτο τους, το είδος απέκτησε μορφή, προσωπικότητα, στάση. Επαναπροσδιορίστηκε το τι μπορεί να σημαίνει βρόμικος ήχος. Μίλησαν για πόλεμο, τρέλα, αποκάλυψη, εσωτερικούς δαίμονες και όχι με στιχουργική ποίηση, αλλά με μια ωμότητα σχεδόν ντοκιμαντερίστικη.
Για τον Ozzy τον ίδιο, κάθε αναφορά σε αυτόν είναι η αναφορά που κάνεις σε ένα μεγάλο σταρ. Σε ένα Βασιλιά. Δεν θα ζήσουμε ποτέ όσα έζησε ο Ozzy και αυτό ίσως είναι και το μεγάλο του μυστικό πίσω από την μουσική του. Ελεύθερος σε ήχο και στίχο, με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο αντιμετώπισης και αντίληψης για την κοινωνία της εποχής του αλλά και την δική μας, έγινε ορόσημο για ένα βασικό λόγο: την διαχρονική ειλικρίνεια στη μουσική του.
Ozzy Osbourne: Το ειρηνικό τέλος ενός άναρχου rocker
Όταν λέμε ότι οι Sabbath είναι σχολείο, είναι για όλους τους παραπάνω λόγους. Επειδή ένας πιτσιρικάς που πιάνει σήμερα στα 15 του την κιθάρα να παίξει το War Pigs ή το Paranoid, έχει ακριβώς την ίδια τρέλα και αχόρταγη επιθυμία, με τον τύπο που είναι σήμερα 60αρης και έκανε το ίδιο στην εποχή του.
Δεν υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που, όταν πεθαίνουν, μπορείς να πεις με βεβαιότητα ότι αφήνουν πίσω τους ένα πριν και ένα μετά. Ο Ozzy είναι ένας απ’ αυτούς. Το έργο του δεν ήταν προϊόν στρατηγικής. Ήταν αποτέλεσμα χαρακτήρα. Και ο χαρακτήρας του ήταν ό,τι πιο αυθεντικό έχει περάσει από την ιστορία του heavy metal.
Ο Ozzy Osbourne έκοψε το LSD όταν έπιασε κουβέντα με άλογο για μία ώρα
Δεν χρειάζονται άλλα λόγια. Ο Ozzy έζησε όπως ήθελε, δημιούργησε όπως ένιωθε και επηρέασε όπως λίγοι. Έκανε το καθήκον του και έδωσε τα δώρα του. Ας τον αφήσουμε να αποσυρθεί στις σκιές και ας θρηνήσουμε τον Βασιλιά σαν άξιοι υπήκοοι.
Θα το σκέφτηκες με το που άκουσες ή διάβασες κάπου την είδηση και, ναι, είναι ακριβώς αυτό και τίποτε άλλο. Δεν θα υπάρξει άλλος σαν τον Ozzy.
