Τρία βρέφη και ένα μικρό κορίτσι είναι νεκρά. Η ίδια η μητέρα και αδερφή τους ομολογεί ότι τους αφαίρεσε τη ζωή. Η Ειρήνη Μουρτζούκου δεν είναι πλέον απλώς ένα όνομα στις ειδήσεις. Είναι μια σκοτεινή φιγούρα που θα στοιχειώνει για καιρό τη συλλογική συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας. Και είναι λογικό να νιώθουμε σοκ, αποστροφή, θυμό. Να θέλουμε να φωνάξουμε, να ουρλιάξουμε, να ξεσπάσουμε. Μπροστά σ’ ένα τέτοιο φρικαλέο έγκλημα, η ψυχραιμία μοιάζει σχεδόν ύβρις. Όμως εκεί ακριβώς κρίνεται και η ποιότητα της κοινωνίας μας: στο πώς αντιδρά όταν έρχεται αντιμέτωπη με το απόλυτο κακό.
Η ανάγκη για εκδίκηση είναι ανθρώπινη. Το λιντσάρισμα, όμως, είναι απάνθρωπο
Το να στέκεται ένα πλήθος έξω από το ανακριτικό γραφείο και να φωνάζει «φόνισσα», «ντροπή», «σάπια» δεν είναι κάθαρση. Δεν είναι δικαιοσύνη. Είναι μια λεκτική μορφή λιντσαρίσματος και σε άλλες περιπτώσεις, δεν είναι μόνο λεκτική. Είναι μια βία που γεννιέται από τη φρίκη, αλλά καταλήγει να μοιάζει επικίνδυνα με τη βία που υποτίθεται ότι καταδικάζει.
Η Ειρήνη Μουρτζούκου ομολόγησε και μια κοινωνία παρακολουθεί άφωνη
Όχι, δεν είμαστε ίδιοι. Αρκεί να μη γίνουμε
Η Ειρήνη Μουρτζούκου πρέπει να δικαστεί για όλα αυτά που ομολόγησε. Να τιμωρηθεί αυστηρά σε μία χώρα που οι ποινές δεν είναι τόσο αυστηρές και τα θύματα δε δικαιώνονται στο έπακρο. Να περάσει τη ζωή της στη φυλακή, αν αυτό ορίσει το δικαστήριο. Που αυτό θα ορίσει και είμαστε σίγουροι γι’ αυτό. Να αναλάβει τις συνέπειες μέχρι τέλους. Αλλά όχι από εμάς. Όχι από το πλήθος με το δάχτυλο σηκωμένο. Όχι από το διαδίκτυο που διψάει για αίμα και views.
Η δικαιοσύνη είναι πιο δυνατή όταν μένει όρθια. Όταν δεν παρασύρεται από το κύμα. Όταν θυμίζει στην κοινωνία, ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές της, ότι υπάρχουν όρια που δεν ξεπερνιούνται, γιατί τότε καταρρέει το νόημα της ίδιας της δημοκρατίας.Έχουμε κάθε λόγο να είμαστε επιφυλακτικοί με τη δικαιοσύνη στη χώρα μας. Ειδικά όταν θύτης είναι ο δυνατός, εκείνος που δεν αγγίζεται.
Η οργή μας δεν πρέπει να γίνει όχλος
Η υπόθεση Μουρτζούκου θα στοιχειώνει για καιρό τις ζωές πολλών. Της οικογένειας. Των γιατρών. Των ανακριτών. Των απλών πολιτών που σφίγγουν το παιδί τους λίγο πιο δυνατά απόψε. Ας μην την αφήσουμε να στοιχειώσει και τον πολιτισμό μας.
Η απόλυτη απανθρωπιά δεν αντιμετωπίζεται με λίγη παραπάνω απανθρωπιά. Αντιμετωπίζεται με δικαιοσύνη. Και με αντοχή. Αυτά είναι τα αντανακλαστικά ενός κράτους δικαίου. Μία πολιτισμένης κοινωνίας που δείχνει το ανθρώπινο πρόσωπό της απέναντι στο χειρότερο τέρας. Σε μία φόνισσα. Σε μία μαύρη και σκοτεινή ψυχή.
