Πέρσι ο Κορεάτης σκηνοθέτης έδειξε στο αμερικανικό κοινό πώς μπορεί να ανακαλύψει έναν νέο, εντελώς άγνωστο κινηματογραφικό κόσμο αν ξεπεράσει τον φράχτη στο κάτω μέρος της οθόνης. Με αυτόν τον τρόπο προσπάθησε να εξηγήσει ότι οι υπότιτλοι μιας ξενόγλωσσης ταινίας δεν μπορούν να αποτελούν εμπόδιο για να δει κάποιος μια καλή ταινία.
Φέτος δεν ήταν διαγωνιζόμενος αλλά ανέλαβε να παρουσιάσει τις υποψηφιότητες για την καλύτερη σκηνοθεσία και το έκανε με εντελώς πρωτότυπο και υπέροχο τρόπο. Αρχικά αιφνιδίασε τους διοργανωτές των βραβείων μιλώντας στη μητρική του γλώσσα και εξήγησε με δικά του λόγια τι είναι αυτό που κάνει καλό έναν σκηνοθέτη. Η πρωτοτυπία συνεχίστηκε και στην παρουσίαση των υποψηφιοτήτων αφού το έκανε παραφράζοντας δικά τους λόγια.
Παρουσίασε τον κάθε υποψήφιο σαν να εξηγούν με, περίπου, δικά τους λόγια το αντικείμενο της δουλειάς τους σε ένα παιδί. Πιο χαρακτηριστική ήταν η εξήγηση που αφορούσε την νικήτρια του Όσκαρ, Chloe Zhao, με την ερώτηση προς τον εαυτό της, «τι θα έκανε άραγε ο Werner Herzog στη θέση μου;»
Η ομιλία στα κορεατικά και η πιο ανθρώπινη προσέγγιση στις υποψηφιότητες από τον Bong Joon-ho ήταν από τις πιο δυνατές, και συνάμμα ουσιαστικές, στιγμές των φετινών βραβείων. Σε μια γιορτή βραβείων που θα έπρεπε να γιορτάζεται η παγκόσμια διασταση του κινηματογράφου, η ομιλία όλων, παρουσιαστών, υποψήφιων και βραβευμένων θα έπρεπε να γίνεται στη μητρική τους γλώσσα ακομπλεξάριστα.
Το ότι ο Bong Joon-ho είναι Κορεάτης έχει και μια παραπάνω αξία. Τους τελευταίους μήνες η Αμερική γνωρίζει ένα νέο κύμα ρατσιστικής βίας απέναντι στους πολίτες που έχουν ασιατική καταγωγή καθώς κάποιοι ανεγκέφαλοι τους θεωρούν υπεύθυνους για την πανδημία του κορονοϊού. Η υπενθύμιση, στα Κορεατικά, ότι είναι κι αυτοί εδώ είναι η πιο εμφατική δήλωση αντίστασης.
