Αν υπάρχει ένα πράγμα που σχεδόν όλοι κάνουμε όταν ταξιδεύουμε, είναι να ανεβάσουμε εκείνο το πολυπόθητο story με το τοπίο που επισκεπτόμαστε. Και φυσικά, ακολουθούν αμέτρητες φωτογραφίες κάθε λήψη επιλεγμένη προσεκτικά για να μπει στο feed αργότερα. Ακόμη και αν δεν είσαι «εθισμένος» στα social media, η σκέψη αυτή είναι συχνά μια από τις πρώτες που περνούν από το μυαλό σου όταν βρίσκεσαι σε ένα νέο μέρος ή ακόμα και σε μια βραδιά σε μπαρ.
Και κάπου εδώ έρχεται η αναπόφευκτη ερώτηση: Μήπως χάνουμε την ουσία του ταξιδιού; Τη μαγεία της στιγμής; Πώς ήταν τα πράγματα πριν τα social media γίνουν αναπόσπαστο μέρος των ταξιδιών μας; Τότε που οι φωτογραφίες και οι αναμνήσεις παρέμεναν αποκλειστικά δικές μας. Μήπως, με αυτόν τον τρόπο, τα ταξίδια ήταν λίγο πιο προσωπικά, πιο αυθεντικά; Ας το εξερευνήσουμε.
Ταξίδια, απόλαυση και Instagram
Σήμερα, σχεδόν κάθε θέα, κάθε πιάτο, κάθε γωνιά μιας πόλης φωτογραφίζεται και μοιράζεται άμεσα. Οι λήψεις είναι αμέτρητες και κάθε εικόνα φιλτράρεται, επεξεργάζεται, αποθηκεύεται και ανεβαίνει στο feed. Το Instagram έχει μετατραπεί σε έναν δεύτερο, ψηφιακό οδηγό μας -όχι μόνο για το τι αξίζει να δούμε, αλλά και για το πώς να το δείξουμε στους άλλους.
Μήπως το να μην ανεβάζεις τίποτα στα social από την έξοδό σου είναι το νορμάλ;
Αλλά πώς ήταν τα ταξίδια πριν από όλα αυτά; Τότε η πόλη δεν ήταν ένα απλό background για story ή post, αλλά ένας ζωντανός χώρος που ανακάλυπτες βήμα-βήμα. Οι δρόμοι, οι μικρές πλατείες, τα cafés, οι μυρωδιές και οι ήχοι γίνονταν ολόκληρη η εμπειρία, όχι απλώς μια συλλογή εικόνων. Οι στιγμές ήταν αυθεντικές και προσωπικές: H πρώτη μπουκιά street food, μια τυχαία συζήτηση με έναν ντόπιο, το γέλιο με φίλους σε μια πλατεία που δεν υπήρχε στο Instagram. Δεν υπήρχε η ανάγκη να στηθεί κάθε λήψη για την τέλεια γωνία, ούτε να δοκιμαστεί κάθε φως ή φίλτρο για το «ιδανικό αποτέλεσμα». Μία απλή φωτογραφία ή μερικά σουβενίρ ήταν αρκετά για να θυμάσαι εκείνη τη στιγμή.
Η απουσία Instagram έδινε χώρο στην αυθόρμητη εξερεύνηση. Δεν υπήρχε πίεση να βρεις το «instagrammable spot» ή να κάνεις check-in σε κάθε αξιοθέατο. Μπορούσες να χαθείς σε ήσυχους δρόμους, να εξερευνήσεις τα σοκάκια χωρίς σχέδιο και να καθίσεις σε μια πλατεία απλώς για να παρατηρήσεις τη ζωή γύρω σου. Αυτή η ελευθερία έκανε τα ταξίδια πιο αυθεντικά. Το κάθε βήμα ήταν μια προσωπική ανακάλυψη, και όχι απλά ένα περιεχόμενο για το feed.
Ο χρόνος που μένει για εμάς
Κι όταν γύριζες σπίτι, οι αναμνήσεις ήταν ζωντανές και πλήρεις, γιατί τις βίωσες για σένα και όχι για τους άλλους. Τα ταξίδια ήταν πιο πλούσια, πιο προσωπικά, και συχνά πιο μαγικά. Η απόλαυση δεν περιοριζόταν στο ποιος θα έκανε like στην φωτογραφία σου ή πόσα views είχε το story. Σήμερα, η καθημερινότητα στο travel είναι διαφορετική. Ακόμα και σε ένα απλό βράδυ σε μπαρ ή café, η συνήθεια είναι ίδια: φωτογραφία του ποτού, φωτογραφία του φαγητού, μερικά stories για την ιστορία της μέρας. Όλα αυτά δεν γίνονται απαραίτητα για «φλεξάρισμα», αλλά επειδή έχουν γίνει μέρος της κουλτούρας μας στο going out και στο ταξίδι.
Πώς το Instagram κατέστρεψε το προσωπικό μας στιλ;
Και όμως, για κάθε τέτοιο post χρειάζεται χρόνος: Xρόνος για να βγει η σωστή λήψη, χρόνος για να επεξεργαστεί, χρόνος για να ανέβει, και ακόμα περισσότερος για να διαβαστούν τα σχόλια ή να απαντήσεις στα μηνύματα.
Τελικά, πόσος χρόνος μένει για τον πραγματικό κόσμο; Για τις συνδέσεις, τις συζητήσεις, τις στιγμές που μένουν μέσα σου;
Η μαγεία της αληθινής εμπειρίας
Τα ταξίδια χωρίς Instagram θυμίζουν κάτι που συχνά ξεχνάμε: H ουσία δεν είναι να δείξουμε πού ήμασταν ή πόσο «cool» ήταν η εμπειρία μας. Είναι να ζήσουμε την εμπειρία, να μυρίσουμε, να γευτούμε, να νιώσουμε, να γελάσουμε και να χαθούμε στα μέρη που επισκεπτόμαστε.Η απουσία της διαρκούς καταγραφής δίνει χώρο στην αληθινή παρατήρηση. Σου επιτρέπει να ανακαλύψεις νέες γεύσεις σε ένα εστιατόριο, να καθίσεις με ησυχία σε μια πλατεία ή να περπατήσεις στους δρόμους μιας ξένης πόλης χωρίς προορισμό. Κάθε στιγμή γίνεται πιο έντονη γιατί είναι προσωπική και αυθόρμητη.
Η εμπειρία αυτή μπορεί να φαίνεται δύσκολη στις μέρες μας, αλλά η μαγεία της είναι ξεκάθαρη: οι στιγμές που μένουν είναι εκείνες που βιώνεις για σένα, και όχι για το κοινό σου.
Και ίσως, το πιο cool από όλα, είναι ότι η καλύτερη φωτογραφία δεν είναι αυτή που ανεβαίνει, αλλά αυτή που μένει στη μνήμη σου.
