Και ναι, είναι γεγονός. Μετά από ένα σχεδόν μήνα εξόδων, γεμάτες όρεξη, χαρά και αλκοόλ, χωρίς όμως ρυθμό και μουσική υπόκρουση, η εστίαση υποδέχεται τον μόνο σταθερό «πελάτη» της από τότε ξεκίνησε η ύπαρξή της. Τη μουσική.
Η είδηση ότι ανοίγει η εστίαση χωρίς μουσική στα τέλη Αυγούστου περισσότερο μας έκανε να γελάσουμε παρά να αισθανθούμε περήφανοι για τα μέτρα που πάρθηκαν, ασχέτως αν το γεγονός αυτό δεν μας προκάλεσε κάποιο δισταγμό όσον αφορά τις εξόδους, τους καφέδες, τις επισκέψεις μας στα εστιατόρια ή τις ταβέρνες.
Παρόλα αυτά το γενικότερο συναίσθημα εξελίχθηκε λες και ήμασταν ο Kevin Bacon που προσπαθεί να χορέψει δίχως μουσική στο «Footlose». Όπως το καλοκαίρι του Έλληνα μακριά από το νησί ένα πράγμα. Κάτι που δεν έχει ψυχή.
Μετά από ένα μήνα και κάτι μέρες, ρίχνουμε κλεφτές ματιές πίσω στο χρόνο αναζητώντας τι μας έμαθε η ζωή στην εστίαση δίχως μουσική, περιμένοντας ταυτόχρονα με ανυπομονησία το Σαββατοκύριακο 12-13 Ιουνίου για να αρχίσουμε να νιώθουμε ξανά φυσιολογικοί.
Μάθαμε… να ακούμε τα πάντα
Από τον διπλανό, τον παραδιπλανό, τον τύπο στο δίπλα μαγαζί που τσακώνεται με το κορίτσι, τη γιαγιά που βρίζεται με τους οδηγούς που δεν την άφησαν να περάσει παρότι είχε «κόκκινο» φανάρι. Η μουσική μελωδία ουσιαστικά αντικαταστάθηκε από μια γενικότερη βαβούρα που περισσότερο σε απέτρεπε από το να απολαύσεις το ποτό ή το φαγητό έτσι όπως είχες συνηθίσει την εποχή προ κορονοϊού. Όποιος ειδικά την έβγαλε σε ταρατσάδικα, ή μαγαζιά δίπλα στο δρόμο είναι βέβαιο ότι απέκτησε ψυχολογικά από τις ατελείωτες κόρνες των αυτοκινήτων, οι οποίες ηχούσαν κάθε δευτερόλεπτο σαν κακοκουρδισμένο βιολί μιας φάλτσας μελωδίας.
Έγινε καλύτερη η ζωή των σερβιτόρων
Αν μπορεί να βρει κανείς ένα θετικό από την όλη υπόθεση, αυτό δεν ήταν ο περιορισμός του κορονοϊού από τη θωράκιση του σάλιου μας (ο λόγος για τον οποίο άλλωστε δεν επετράπη η μουσική τον πρώτο μήνα) αλλά το ότι μειώθηκαν οι λανθασμένες παραγγελίες. Ίσως για πρώτη φορά μπόρεσαν οι υπάλληλοι ενός εστιατορίου ή μπαρ να σου πάρουν την παραγγελία δίχως απόσπαση προσοχής ή δυσκολία στην ακοή από κάποιο ηχείο στη διαπασών, μειώνοντας έτσι το περιθώριο λάθους που συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Έτσι για να βρούμε ένα θετικό (λέμε τώρα).
Μεγάλη χαλάστρα στο «καμάκι»
Ποιος είπε ότι μόνο ο κορονοϊός αποτελεί τον μέγιστο «σκόπελο» για ένα τρυφερό τετ α τετ; Αρκετοί έχουν ανάγκη το ρυθμό της μουσικής για να μπορέσουν να κάνουν τη μεγάλη κίνηση προς το κορίτσι, άλλοι πάλι δυσκολεύονται να πάρουν την απόφαση αν μπορεί όλο το μαγαζί να ακούσει την ατάκα που θα της πεις για να την φέρεις πιο κοντά σου. Υπάρχουν και οι πιο «ύπουλοι» που χρησιμοποιούν τάχα μου τη δικαιολογία ότι δεν ακούν καλά λόγω μουσικής προκειμένου να γείρουν προς το αφτί του κοριτσιού για να της πουν κάτι, βρίσκοντας έτσι την ευκαιρία για «επίθεση». Υπάρχουν πολλοί «γυπαετοί» που ένιωσαν το ράμφος να υποχωρεί από το πρόσωπο, με τη μουσική να αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους λόγους της διστακτικότητάς τους. Ίσως και τον μεγαλύτερο.
Τελικώς μάθαμε τίποτα;
Η απάντηση διαθέτει τρία και κεφαλαία γράμματα: ΟΧΙ. Θα θέλαμε πολύ να πάρουμε το μέρος οικογενειών που τα σπίτια τους βρίσκονται σε απόσταση βολής από μπαρ ή εστιατόρια και απολάμβαναν τόσο καιρό την ησυχία τους, ωστόσο είναι καιρός μαζί με τα Self Test να προμηθευτούν και ωτοασπίδες. Διότι αυτό το Σαββατοκύριακο η αγαπημένη μας μουσική επιστρέφει ξανά στη ζωή της εστίασης και είναι στο χέρι μας με τη συμπεριφορά μας να την κρατήσουμε στη θέση της.
