Ίσως αυτό που θέλω να πω να ακουστεί παράξενο για την ερίτιμη εποχή μας, όπου πλέον οι απανταχού νεόκοποι γονέοι μεγαλώνουν τα τέκνα τους τα αγαπητά λίαν προσεχτικώς, εμφορούμενοι ένα πάθος προπονητή. Δεν θα κρατηθώ όμως και θα το ξεστομίσω:
Οι δικοί μου οι γονέοι, όταν ήμουν γύρω στ’ αφράτα τρία μου, με έβαζαν να παρακολουθώ ατελεύτητες διαφημίσεις στο αγχέμαχο βίντεο. Οι μελανές κασέτες ήταν ειδικά «γραμμένες» για την αφεντιά μου και μόνο έτσι ώστε να εξυπηρετήσει τον «πονηρό» σκοπό τους. Την ηρεμία και την παύση της ομιλίας μου. Οι γονέοι δεν είχαν χρόνο για άλλα μουρμουρητά μου ή για τις ατελείωτες ερωτήσεις μου. Δεν είναι ότι τους κατηγορώ, διόλου, τους κατανοώ απόλυτα, ίσως κι εγώ να είχα πράξει το ίδιο αν ήμουν στην παράξενη θέση τους, εκείνη του νέου γονέα.
Τέλη δεκαετίας του ’80, τελούσαμε χρέη νεόδμητης οικογένειας εξ επαρχίας που δεν είχε ουδεμία υποψία για την σκληρή πραγματικότητα που τελικά θα προσγειωνόταν στα κεφάλια μας ωσάν πέλεκυς τα επόμενα χρόνια, ψυχολογικά αλλά και πολιτικά.
Αγαπητά σφάλματα: Σημειώσεις προς μία νυχτερινή αποξένωση των ονείρων
Εγώ βεβαίως και το απολάμβανα αναντίρρητα. Από παλιές φωτογραφίες που μου έχει δείξει η μητέρα μου, προσομοίαζα ακριβώς σ’ έναν ελάσσων Καίσαρα, φασκιωμένος καθώς ήμουν εντός μιας σκούρας μπλε κοτλέ σαλοπέτας, με κόμμωση Art Garfunkel και σμπαραλιασμένη πιπίλα, να οργώνω το γυαλί με μανία, το οποίο κι έπαιζε ΜΟΝΟ διαφημίσεις για Νεσκουίκ και μακαρόνια Μέλισσα, πλυντήρια Ιζόλα και ρύζι Ριζονάτο με την φανταστική γαρνιτούρα του που ξεσήκωνε το πάσα ένα απαθές ψυχροαίματο πτώμα.
Τις νύχτες πλέον σκεφτόμουν μόνο σούπες Κνορ με τέσσερα δημητριακά που κυλάνε βελούδινα στο λαιμό κι έκανα στρωματσάδα μέσα στα πολυκαταστήματα του Διαμαντή καθώς σκεπαζόμουν με αφράτες, συνθετικές γούνες της Γουνεμπορικής χωρίς καν να δώσω προκαταβολή δέκα χιλιάδες δραχμές διότι και μπέμπης.
Εν οίκω περιπλάνηση: Πώς είναι να είσαι χαμένος μέσα στο ίδιο σου το σπίτι;
Αν το λοιπόν οι διαγενεακές εικόνες που ξεπετάγονται εκτός της αλισίβας της θύμησης είναι χρησμοί που μας δώθηκαν από έναν άγνωστο Τειρεσία της οθόνης έτσι ώστε να μας αποκαλύψουν το υπόλοιπο του βίου μας, τότε σίγουρα έπεσα θύμα μιας σχοινοτενής τηλοψίας, τόσο γλυκιάς όσο εκείνη η θηλυκή φωνή που ξεπετάγεται εκ του γυμναστηρίου, σχεδόν ιδρωμένη, και πάει κόντρα στην βαριά την αντρική που είναι άχαρα ντυμένη μάγειρας, για να μας ανακοινώσει πως υπάρχει και η μαγιονέζα light.
Δόξα σοι, υπάρχει Θεός! (όχι δεν εννοώ τον Μπόγκαρτ...)
Η μεταμόρφωση των internet memes και η χαριτωμένη τους ανεπάρκεια
Αν κάτι με δίδαξαν οι υπόγειοι αποσκορακισμοί των διαφημίσεων είναι το πόσο πετυχημένα μπορώ πλέον να ταυτίζω την γυαλιστερή εξουσία με την απεριόριστη γνώση του αχόρταγου πλάνη του εγκεφάλου. Τότε μετουσιώθηκα κι εγώ σ’ έναν μικρούλη Οιδίποδα, ο οποίος φυσικά δεν ήταν πλέον ερωτευμένος με τη μητέρα του μα μόνο με την γυαλιστερή επιφάνεια της οθόνης.
Υπάρχει ένα ολόκληρο πάθος μέσα στην αμεσότητα της εικόνας την οποία δεν έχεις κατασκευάσει εσύ αλλά μόνο καταναλώνεις. Οι περισσότερες αναμνήσεις που έχω καλά βιδωμένες αναμεσίς των εγκεφαλικών συνάψεων δεν είναι δικές μου, είναι ένας ακούσιος αναστοχασμός της υπέροχης φαντασίας κάποιου υπό σκιάν χειριστή χρησμοδότη, ο οποίος πλέον ίσως και να μην υπάρχει καν σε τούτο τον κόσμο ή να ‘χει προ πολλού συνταξιοδοτηθεί και να είναι κάτοχος υπερσύγχρονης μασέλας.
Άστεως δάκρυα: Τα ίχνη μιας αρχιτεκτονικής εξαφάνισης
Τι παράξενη αίσθηση να υπάρχει έστω και μία πιθανότητα οι παραπειστικές αναμνήσεις σου, οι ίδιες οι κινήσεις του σώματος σου, οι ψυχολογικές σου αντιδράσεις και τα πιστεύω σου να μην είναι δικά σου ακριβώς. Τι μέγιστο αλλά την ίδια στιγμή υπέροχο σφάλμα.
Μία αστεία εικόνα που μου έρχεται τώρα;
Μπορεί ο πρώτος ηλικιωμένος άνθρωπος που θα ξενυχιάσεις μέσα στο ατμόλουτρο του λεωφορείου και θα του ζητήσεις πάραυτα συγνώμη για την απροσεξία σου, να είναι ο αληθινός δημιουργός ολόκληρης της ζωής σου όπως τη θυμάσαι.
Το έχεις σκεφτεί ποτέ αυτό; Και καλά κάνεις, διότι τα πράγματα και οι φιλοκατήγορες υποθέσεις που κάνουμε δεν πρέπει ποτέ να ξεφεύγουν εκ των ορίων του αποδεκτού. Μετά όλα μετατρέπονται σε σφάλματα, πράγματα διαστρεβλωμένα κι ανεπιθύμητα πανταχόθεν.
Κοιτάω τώρα ξανά στο εκμαυλιστικό αλλά την ίδια στιγμή υπέροχο YouTube τις ίδιες ακριβώς διαφημίσεις που έβλεπα τότε στο πατρικό JVC και διαπιστώνω πόσο γελοίες φαίνονται σήμερα, δεν αντέχω να τις κοιτάω άλλο, μόλις εκείνη η ρετρό όρεξη μου έχει ήδη εξατμιστεί. Κι όμως μ’ αυτές τις εικονικές ακολουθίες σχημάτισα ένα μεγάλο μέρος απ’ την προσωπικότητα μου. Το άλλο μισό φυσικά είναι ο κινηματογράφος, τον οποίο κι ανακάλυψα στην εφηβεία.
Είμαστε ή όχι τελικά τα μελλοθάνατα τέκνα της εικόνας; Τι σημαίνει αυτό; Γιατί αυτή η δραματική φράση; Δεν είμαι ικανός να ξέρω ακριβώς γιατί το είπα μ’ αυτό τον τόνο, σίγουρα κι αυτό το ύφος από κάποια ταινία να το έχω ξεσηκώσει ή έστω από κάποιο μυστήριο αίσθημα που μία κινηματογραφική εικόνα μου κάρφωσε στην ψυχή.
Η ιερή πόλη και οι 24ωροι γωνιακοί Σταυροφόροι
Τελικά ποιος είμαι;
Τι είναι όλες εκείνες οι εικόνες που θεωρώ αναμνήσεις ή προσωπικότητα ή ακόμη και κινησιολογία μου; Μήπως είναι μόνο εικονικά σφάλματα ξεσηκωμένα από κάποια άλλη δεκαετία; Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς, μόνο να αναρωτιέμαι είμαι ικανός και να αστειεύομαι πως ίσως τελικά η ταινία των αδερφών Γουατσόφκσι να μην είναι και τόσο απομακρυσμένη πλέον απ’ την πραγματικότητα που βιώνω εντός μου.
Οι εικόνες αρνιούνται να πουν αυτό που γνωρίζουν, έτσι μετατρέπουν όλους εμάς σε δραματικούς ερμηνευτές που μέσα στην ίδια μας την άρνηση για τον πραγματικό κόσμο που δεν εγκρίνουμε, μεταφράζουμε το γλυκό τραγούδι του άπιαστου, εικονικού τους παραδείσου.
Έτσι λοιπόν καταλήγω να βγαίνω μονίμως νοκ άουτ μέσα στο εγκεφαλικό μου ρινγκ με αντίπαλους ένα λέω κάτι χωρίς να λέω τίποτα, κι ένα θέλω να γνωρίζω χωρίς να θέλω να το μοιραστώ με κανέναν.
Αυτό που με ανακουφίζει μέσα σ’ όλη αυτή την ιλαροτραγωδία της εικόνας είναι πως αισθάνομαι οικεία με το τίποτα του ίδιου μου του εαυτού κι απλά φοράω τη μάσκα μου ή γεμίζω την παλάμη μου με αντισηπτικό, χωρίς βέβαια να μην υπάρχει ακόμη κι εκεί η πιο μικροσκοπική υποψία πως κι αυτές μου οι κοινές πράξεις πλέον να ‘ναι χρησμοί άλλων περασμένων εποχών που μόνο σήμερα ήταν δυνατόν να εκκολαφθούν.
