Το είχε πει ο Πρόεδρος της Marvel: «Στο Endgame δεν θα προλαβαίνετε ούτε τουαλέτα να πάτε». Και η αλήθεια είναι ότι ποτέ άλλοτε ένα κινηματογραφικό τρίωρο, δεν ήταν τόσο καθηλωτικό, τόσο γάργαρο, τόσο πλούσιο όχι απλά σε εφέ, ξιλίκια, σούπερ - ηρωικά κόλπα και άλλα «μαρβελικά», αλλά και σε πλοκή, σενάριο, υπόθεση, συγκίνηση και νοσταλγία. Αναμενόμενο ενδεχομένως για πολλές άλλες κατηγορίες ταινιών αυτό το «πακέτο», σχεδόν αναπάντεχο για το Σύμπαν της Marvel - κι όμως, το έκαναν κι αυτό.
Είδα την ταινία το απόγευμα της Τετάρτης, μαζί με ένα σωρό φανς που περίμεναν πώς και πώς να βγει το Endgame, με άγρια χαρά και λαχτάρα. Δεν μπορώ να φανταστώ και πολλά πράγματα που μπορούν να ξεσηκώσουν τόσο πολύ και τόσο πολύ κόσμο - οι Avengers κατάφεραν να δημιουργήσουν το ίδιο «άγριο συναίσθημα χαράς» με ένα πρωτάθλημα που περιμένεις χρόνια να το σηκώσει η ομάδα σου ή με τις διακοπές και τις μέρες που μετράς αντίστροφα για να φύγεις. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι, το έζησαν με χαμόγελα, χειροκροτήματα, επιφωνήματα θαυμασμού, κραυγές, δάκρυα και κλάματα γοερά. Νομίζω ότι αυτό είναι και το πλέον κατάλληλο ρήμα: το έζησαν - διότι αυτές τις ταινίες, δεν τις βλέπεις απλά, αλλά μπορείς να τις ζεις. Ανοίγω εδώ μικρή παρένθεση: είδα την ταινία στο Village στο Mall, σε αίθουσα V-MAX Sphera και 3D - μιλάμε για εμπειρία ολοκληρωτική. Και η δική μου συμβουλή στους φανς, είναι ότι μια τέτοια ταινία πρέπει να τη δεις «χωρίς εκπτώσεις», πρέπει να την απολαύσεις, να τη «ζήσεις» με έναν τρόπο που θα απογειώσει την εικόνα και τον ήχο και τις τρίχες στο σβέρκο σου και όλες σου τις αισθήσεις. Κλείνει η παρένθεση και προχωράμε παρακάτω.
Είναι όλοι εκεί στο φινάλε των Avengers - διότι το Endgame δεν ολοκληρώνει απλά την ιστορία με τον Thanos και τις «πέτρες» και το σκηνικό καταστροφής και θανάτου που στήθηκε στην προηγούμενη ταινία, έναν χρόνο πριν. «Κλείνει» λογαριασμούς, ολοκληρώνει ιστορίες, συμπληρώνει κενά, παίρνει μικρά ή μεγαλύτερα κομματάκια από όλες σχεδόν τις Marvel-οταινίες που έχουμε δει εδώ και 15+ χρόνια και συνθέτει ένα υπέροχο ψηφιδωτό. Και είναι όλοι οι χρακτήρες εκεί, σημαντικοί και «ασήμαντοι», υπερήρωες και «κοινοί θνητοί», πρωταγωνιστές και «κομπάρσοι», όλοι όμως με τη δική τους ιστορία και το δικό τους λιθαράκι στο χτίσιμο του σύμπαντος της Marvel, σαν να ήθελαν να αποχαιρετήσουν το «μπαμπά τους», το Σταν Λι - είτε είναι «δικοί του» χαρακτήρες, φτιαγμένοι «από τα χεράκια του», είτε όχι. Και φυσικά ο «καλός πατερούλης» Σταν Λι, κάνει τα παραδοσιακό του πέρασμα, για τελευταία φορά, από τις ταινίες που αγάπησε και αγαπήθηκαν όσο λίγες - είχε προλάβει να γράψει το cameo του πριν κάνει το ταξίδι προς την αιωνιότητα.
Πάντως κάποιοι είδαν τον Thanos σαν...ανθρωπιστή!
Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία ποιος ζει και ποιος πεθαίνει στο τέλος, ποιος «νικάει» και ποιος «χάνει», ποιος φιλιώνει με ποιον και ποιος τραβάει τον δικό του μοναχικό δρόμο - όλα αυτά θα τα δείτε πηγαίνοντας στον κινηματογράφο, θα «καθίσουν» μέσα σας στο τέλος της τρίωρης υπερπαραγωγής, θα τα σκεφτείτε γυρνώντας σπίτι, θα τα συζητήσετε με την παρέα σας, θα ανταλλάξετε απόψεις, θα κάνετε εκτιμήσεις για τις μελλοντικές ταινίες. Η αίσθηση που αφήνει στο στόμα έχει σημασία, αυτή η γλυκόπικρη γεύση που μένει στο τέλος, ένα μούδιασμα με ένα χαμόγελο, ένα «πωωωω, τι είδα τώρα!» μαζί με ένα «πωωωω, δεν πρόκειται να ξαναγίνει κάτι τέτοιο!».
Το να φεύγεις από τον κινηματογράφο «γεμάτος» από εικόνες και συναισθήματα, πραγματικά «χορτάτος», ευτυχισμένος που αξιώθηκες να το δεις και να το ζήσεις, αυτό μετράει πάνω απ' όλα. Ότι πήρες πολλά περισσότερα πίσω, απ' όσα πλήρωσες με το εισιτήριό σου. κι ότι ο κινηματογράφος, ακόμα και στην πιο μπλοκμπαστερική του εκδοχή, καταφέρνει να είναι ένα αεροπλάνο που μπορεί να σε ταξιδέψει στα πιο μακρινά, στα πιο υπέροχα, στα πιο μαγευτικά σημεία του σύμπαντος ολόκληρου.
