Μία από τις πολύ ωραίες ταινίες του George Clooney, ήταν το Monuments Men το οποίο προβλήθηκε πριν λίγα χρόνια και με εξαιρετικό καστ. Ήταν μία αληθινή ιστορία για μία ομάδα Αμερικανών συντηρητών τέχνης, που το 1943 κατετάγησαν στον στρατό εν καιρώ του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου με στόχο να ανακτήσουν τα μεγάλα έργα τέχνης του έκλεψαν οι Ναζί – η Πιετά του Μιχαήλ Άγγελου και η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ ήταν μερικά από αυτά. Σε κάποιο σημείο ο Clooney ξεστομίζει μία μεγάλη ατάκα. «Αν θες να εξαφανίσεις έναν λαό, δεν το κάνεις μόνο αποδεκατίζοντας τους ίδιους, αλλά εξαφανίζοντας ότι έχουν αφήσει πίσω τους. Τα μνημεία τους».
Δεν μπορώ να νιώσω τον πόνο του μέσου Γάλλου που θα έβλεπε την Παναγία των Παρισίων να έχει τυλιχτεί στις φλόγες για 8,5 ώρες. Μπορώ όμως να το φανταστώ και είναι μία από τις πιο τρομαχτικές σκέψεις. 850 περίπου χρόνια ιστορίας κόντεψαν να γίνουν στάχτη ολοσχερώς, αφού παρότι οι πύργοι και το κύριο κτίσμα κατάφεραν να σωθούν, το κωδωνοστάσιο και ολόκληρη η ξύλινη οροφή κατέρρευσαν. Και αυτό εδώ το βίντεο που ταξίδεψε σήμερα στο Twitter, είναι η στιγμή που κανείς άνθρωπος στον πλανήτη δεν θέλει να ζήσει κάνοντας σενάρια για την δική του χώρα.
The moment #NotreDame’s spire fell pic.twitter.com/XUcr6Iob0b
— Patrick Galey (@patrickgaley) 15 Απριλίου 2019
Οι Γάλλοι χθες το βράδυ, όπως πολύ σωστά είπε ο Clooney στην ταινία άθελά του, δεν έχασαν μόνο ένα κομμάτι ιστορίας που κρατάει για πάνω από 9 αιώνες. Έχασαν ένα κομμάτι της ταυτότητάς τους. Είναι πολλά περισσότερα που δένουν τον μέσο Γάλλο με τον Καθεδρικό Ναό. Στα τελευταία χρόνια του Εκατονταετή Πολέμου, ήταν το μέρος που οι Γάλλοι Ιππότες έδιναν όρκο να προστατέψουν την πατρίδα τους μέχρι τον θάνατο. Είναι το μέρος που στέφθηκε αυτοκράτορας ο Ναπολέων Βοναπάρτης και που κέρδισε την έμπνευσή του ο Ουγκό για το ομώνυμο βιβλίο του. Η θαυμάσια αρχιτεκτονική του είναι ένα από τα κατεξοχήν παραδείγματα του γαλλικού γοτθικού στυλ. Είναι τα βιτρό του, τα περίτεχνα αγάλματα που περιλαμβάνουν από τους βασιλείς της Ιουδαίας μέχρι τα gargoyles – τους άγρυπνους πέτρινους φύλακες του ναού. Είναι η απεικόνιση της Δευτέρας Παρουσίας στην δυτική πύλη, που θεωρείται αρχιτεκτονικό θαύμα. Μέχρι και οι 9 καμπάνες του Ναού έχουν δικά τους ονόματα.
Φανταστείτε να αντικρίζαμε μία παρόμοια εικόνα στην Ελλάδα. Να μαθαίναμε ένα βράδυ γυρνώντας από την δουλειά πως έχει πιάσει φωτιά το Μουσείο. Πώς ένα σεισμός γκρέμισε ένα κομμάτι της Ακρόπολης και ταξιδεύουν στο internet φωτογραφίες που δείχνουν το Ερέχθειο ή τον Παρθενώνα σε συντρίμμια. Από εκείνο το βράδυ και μετά θα ήμασταν κάποιοι άλλοι. Ή τουλάχιστον δεν θα νιώθαμε ίδιοι. Θα νιώθαμε κενοί. Πως ένα αόρατο χέρι κάποιας κατάρας που εκφράστηκε με φωτιά, σεισμό ή οποιαδήποτε άλλη καταστροφή, ξερίζωσε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Σίγουρα, θα φροντίζαμε να αναστηλώσουμε ότι είχε καεί ή πέσει (σσ: όπως θα κάνουν και οι Γάλλοι με τον δισεκατομμυριούχο Francois-Henri Pinault να έχει ήδη δηλώσει πως θα προσφέρει 100 εκατομμύρια ευρώ για επισκευές), αλλά θα είχαμε χάσει ένα κομμάτι της ιστορίας που μας συνόδευε μέσα στα έτη. Θα ήταν άλλα τα χέρια που θα έστηναν ξανά το μνημείο. Θα χάναμε αυτό το διαχρονικό άγγιγμα που ενώνει εμάς με τους προγόνους μας και την δική τους ιστορία. Γιατί αυτό είναι τα μνημεία. Είναι η ιστορία ενός λαού με μία σκυτάλη που αντέχει στον χρόνο και ενώνει την μία γενιά με την άλλη. Ιστορία που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πει «δεν με ενδιαφέρει», «σκασίλα μου», «είναι μόνο κτίρια» γιατί δεν ανήκει μόνο σε αυτόν. Ανήκει σε αυτούς που την έφτιαξαν, σε όλο τον κόσμο, σε όσους θα έρθουν μετά από αυτόν για δεκάδες χιλιάδες χρόνια ακόμα. Και θα θέλαμε η Ακρόπολη και η κάθε Ακρόπολη να αντέξει στο χρόνο για να θυμίζει σε όλο τον κόσμο -και πρώτα σε εμάς- ποιοι είμαστε και από που προερχόμαστε.
Συλλυπητήρια στους Γάλλους για μία πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ. Και που πλέον θα πονάει σαν ανοιχτό τραύμα.
