Το Menswear «πεθαίνει» σ' ένα σήμερα που δεν υπάρχει «dress code»

Είναι αυτή η πιο cringey αλλά και πιο ωραία εποχή του αντρικού στυλ ή η πιο χαοτική (και ίσως πιο σνομπ) εποχή του; Η ουσία είναι πως η έννοια του menswear, αυτή η... ιδέα με τους υπέροχους κανόνες και το δυναμικό status πλέον αναζητεί το status, δεν αναγνωρίζει καν το dress code και -δυστυχώς- οδεύει προς την πλήρη αδιαφορία.

Welcome -με λίγα λόγια- στην εποχή που το «φόρα ό,τι θες», δεν θεωρείται χάος, αλλά δήλωση.

Γράφει ο Χρήστος Κάβουρας

Στις αρχές της δεκαετίας του 2010, το αντρικό ντύσιμο ήταν ένα παιχνίδι με ξεκάθαρους κανόνες. Το τηλεοπτικό φαινόμενο Mad Men είχε βάλει τους άντρες σε chinos, brogues και blazers, με μαντηλάκι τσεπης διπλωμένο με ευλάβεια, Ολόκληρη η εποχή menswear χτίστηκε πάνω σε αυστηρούς κώδικες: knitted ties, κασκόλ με prints, ζιβάγκο κάτω από peacoat τον χειμώνα, cropped παντελόνι και γυμνός αστράγαλος το καλοκαίρι.

Την ίδια εποχή περίπου, το τηλεοπτικό Suits ήταν η πραγματική αποθέωση του σύγχρονου κοστουμιού και πώς ένας άντρας μπορεί να ανέβει 5 επίπεδα, αν εναρμονιστεί με τα στιλάτα ρούχα του.

Μια γενιά νέων ανδρών ντυνόταν σαν 60s διαφημιστές και το έκαναν με σοβαρότητα και χωρίς ειρωνεία από τη μία, ενώ παράλληλα έδιναν παραπάνω σημασία στις μικρές λεπτομέρειες και το ακατάρριπτο στυλ με προσωπικότητα, του Harvey Specter.

Τόσα χρόνια μετά, όμως, όλα αυτά μοιάζουν με peak Millennial cringe. Στην εποχή του slobcore και της post-irony, το να μιλάς για «κανόνες» θεωρείται ξεπερασμένο. Οι στυλιστικές εντολές του Steve McQueen και του Paul Newman ή αλητεία του Marlon Brando και του James Dean δεν λειτουργούν πια ως οδηγός, αλλά ως vintage αισθητική για moodboards στο Pinterest.

Το hype των «ugly sneakers», το dad core και τελικά η πανδημία (δηλαδή δύο χρόνια χωρίς dress codes) έσπρωξαν τη μόδα σε ένα μονοπάτι που «όλα παίζουν» και δεν υπάρχει ξεκάθαρη ιδέα. 

Για τη Gen Z, που μεγάλωσε μέσα σε αβεβαιότητα, κρίσεις και social media, η ιδέα του «ντύνομαι σωστά» ακούγεται σχεδόν αστεία. Το στυλ λειτουργεί σαν πράξη αντίστασης: όχι για να δείξει κανείς κομψός, αλλά για να δείξει ότι δεν παίζει με κανόνες.

Αν υπάρχει ένα πρόσωπο που συμπυκνώνει αυτή τη φιλοσοφία το 2025, είναι ο Justin Bieber. Oversized φούτερ, άσχετα χρώματα, αμφισβητήσιμη εφαρμογή με το μήνυμα να διαβάζεται ως «ελευθερία» και «edge» και σε μια εποχή όπου όλα μοιάζουν εύθραυστα, το να ντύνεσαι σαν να μην σε νοιάζει καθόλου είναι η απόλυτη δήλωση ισχύος.

Το menswear, όσο «στημένο» και υπερβολικό κι αν ήταν, έδινε στους άντρες ένα πλαίσιο, ένα manual που έδινε στους άντρες το δικαίωμα να παίξουν με τους κανόνες. Όποιος ήθελε να βελτιώσει το στυλ του, μπορούσε να στηριχτεί σε αρχές: πώς να ταιριάξει χρώματα, πώς να επιλέξει κοστούμι, πώς να σταθεί με αυτοπεποίθηση. Σήμερα, όμως, ο νέος που θέλει να μπει στον κόσμο του στυλ βομβαρδίζεται με το μήνυμα «φόρα ό,τι θες» που στην πράξη σημαίνει «αν δεν ξέρεις ήδη τότε καλύτερα να μην κυκλοφορείς».

Η μόδα περνάει κύκλους, και πιθανότατα το εκκρεμές θα ξαναγυρίσει σε μεγαλύτερη δομή και κανόνες. Μέχρι τότε, ωστόσο, το αντρικό στυλ θα βιώνει την πιο χαοτική, πιο ελεύθερη και πιο ελιτίστικη φάση του.

Γιατί η πραγματική αλήθεια είναι απλή: στην εποχή του slobcore, το μόνο dress code που μετράει είναι να δείχνεις ότι δεν χρειάζεσαι dress code. Κάποτε μαθαίναμε πώς να δένουμε γραβάτα. Σήμερα μαθαίνουμε πώς να δείχνουμε ότι δεν μας νοιάζει.