Καιρός να παραδέχτουμε ότι ο Andrew Garfield είναι ο κορυφαίος Spider-Man

Γράφει ο Χρήστος Κάβουρας

Δεν πρόκειται για ένα κείμενο με αφορμή τα γυρίσματα του Spider-Man: Brand New Day, ή αλλιώς την 4η ταινία του Ανθρώπου-Αράχνη που θα πρωταγωνιστήσει ο Tom Holland (μαζί με τον Punisher του Jon Bernthal), ούτε γιατί έχουμε κάποια υπόνοια ή leak ότι θα έχουμε άλλο ένα reunion των Spider-Men του No Way Home (Tobey Maguire και Andrew Garfield πέρα από τον Holland).

O Andrew Garfield κλείνει σήμερα τα 42 του χρόνια και ακόμα αιωρείται το ότι είναι ο πλέον υποτιμημένος Spider-Man από τους τρεις, ή αλλιώς ο κορυφαίος του είδους με τις -δυστυχώς- χειρότερες ταινίες (ή τις λιγότερο καλές για ακριβολογήσουμε). 

Ο Andrew Garfield είναι ένας από εκείνους τους τύπους που ακόμη κι αν δεν είχε φορέσει ποτέ τη στολή της Marvel, θα μιλούσαμε για το στιλ του. Έχει αυτήν τη χαλαρή κομψότητα που δεν προσπαθεί να σε πείσει για τίποτα, αλλά σε πείθει από μόνος του. Στα red carpets δείχνει σαν να γεννήθηκε μέσα σε κουστούμι, στις street εμφανίσεις μοιάζει με τον cool τύπο που περνάει δίπλα σου και λες "έτσι θέλω να ντύνομαι”. Είναι ο ηθοποιός που ξέρει να είναι κομψός χωρίς να φωνάζει “κοίτα με”.

Το ξέρει, το εκπέμπει, το πραγματοποιεί.

Ο ρόλος που τον έβαλε στο πάνθεον της pop κουλτούρας και που, χωρίς περιστροφές, τον έκανε τον καλύτερο Spider-Man στη μεγάλη οθόνη. Γιατί ο Garfield δεν χρειάζεται να μοιραστεί τον τίτλο με κανέναν. 

Δεν είναι το κλισέ του «Tobey για τον Peter, Andrew για τον Spidey, Tom για το balance». 

Ο Garfield είναι ο πιο ολοκληρωμένος κινηματογραφικός Spider-Man.

Με τη μάσκα, ήταν αξεπέραστος. Ο Spider-Man χωρίς καυστικές ατάκες δεν είναι Spider-Man, κι εκείνος το είχε: γρήγορος, σαρκαστικός, με το χιούμορ να βγαίνει αβίαστα και να θυμίζει κατευθείαν τις σελίδες των κόμικς. Στις κινήσεις, δεν κουνιόταν απλώς στον ιστό, ζούσε σαν αράχνη.

Ευέλικτος, ακροβατικός, με εκείνη τη σπάνια αίσθηση ότι βλέπεις κάτι ζωντανό, όχι ένα καλοστημένο CGI.

Ως Peter Parker, ο Garfield έδωσε την πιο layered εκδοχή του χαρακτήρα. Έδειξε τον επιστήμονα, τον nerd που φτιάχνει μόνος του τα web-shooters, τιμώντας την ουσία του ήρωα ως self-made και όχι ως “Iron Man Jr.”. Έφερε έναν awkward Peter και όχι καρικατούρα. Έναν νεαρό με messy hair και skateboard, με νεύρα και αμηχανία που κάνει τον Peter να μοιάζει αληθινός outsider της δικής μας εποχής. Και φυσικά έδωσε τον πιο συναισθηματικό Peter. 

Από τον θάνατο του Uncle Ben μέχρι την τραγωδία της Gwen, ο Garfield δεν έπαιξε απλά τη θλίψη, την έκανε χειροπιαστή, πόνεσες μαζί του.

Η σκηνή που σώζει τη MJ δεν ήταν απλώς μια ηρωική πράξη. Ήταν κάθαρση. Ήταν η λύτρωση ενός ήρωα που απέτυχε κάποτε και κουβαλούσε το τραύμα, κι εκείνη τη στιγμή το γιατρεύει, για τον εαυτό του και για εμάς. 

Ο Garfield εκεί έκλεψε την ταινία χωρίς να χρειαστεί CGI, χωρίς να χρειαστεί φανφάρες. Μόνο με το βλέμμα του.

Ακόμα και στις λεπτομέρειες, ήταν εκείνος που ξεχώρισε. Η στολή του στο Amazing Spider-Man 2 θεωρείται η πιο comic accurate που έχουμε δει. Οι σκηνές του web-slinging ήταν ό,τι πιο κοντά στο να νιώθεις ότι είσαι κι εσύ ο Spidey. 

Και οι αλληλεπιδράσεις του με τους villains είχαν κάτι διαφορετικό: δεν τους έβλεπε σαν κακούς, αλλά σαν ανθρώπους που έπρεπε να σωθούν, ακόμα κι αν τελικά έπρεπε να τους σταματήσει.

Έπιασε την ουσία του χαρακτήρα σε κάθε του εκδοχή: τον αστείο, τον αδέξιο, τον πληγωμένο, τον επιστήμονα, τον ήρωα. Έδωσε έναν Peter Parker που κάνει λάθη, που κουβαλάει βάρη, που παλεύει με ενοχές. Κι έναν Spidey που είναι αλαζόνας, γοητευτικός και απόλυτα badass. 

Στην πραγματικότητα, ο Garfield δεν φόρεσε απλώς τη στολή. Έγινε ο Spider-Man. Όπως άλλωστε συνηθίζει να κάνει, σε κάθε του ρόλο.

Ο Maguire μπορεί να είναι η νοσταλγία, ο Holland το σήμερα -και το αύριο- ο Garfield όμως είναι πολλά παραπάνω. Και σίγουρα θα άξιζε μια ακόμα ταινία για να κλείσει όπως του αρμόζει τη δική του τριλογία.