Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα ενθουσιαστεί και τόσο από τα trailer που έβλεπα τόσο καιρό για το «Tenet». Όχι μόνο επειδή δεν είχα ιδέα για τον πρωταγωνιστή, John David Washington ή λόγω της έντονης ανησυχίας μου για τον νέο Batman που ακούει στο όνομα Robert Pattinson, όσο για το ότι ένα έργο με αντιστροφή του χρόνου, τις σφαίρες που αντί να τις πυροβολείς εκείνες επιστρέφουν στο όπλο και τα κυνηγητά με τα αυτοκίνητα που κάνουν όπισθεν ουσιαστικά μου έδινε την εντύπωση ότι ο Christopher Nolan στην προσπάθειά του να φτιάξει κάτι το μοναδικό έφτασε στο σημείο της υπερβολής.
Λίγες ώρες πριν κλείσω τα εισιτήρια είχα αγχωθεί ιδιαίτερα από τα mixed reviews που κυκλοφορούσαν στο διαδίκτυο από το εξωτερικό. «Νορμάλ υπόθεση», «Κλασική- πρωτότυπη σκηνοθεσία Νόλαν αλλά μέχρι εκεί» και «ίσως η λιγότερο καλή ταινία του» ήταν μερικές προτάσεις που μεγάλωσαν απότομα την ανησυχία μου. Επειδή όμως είναι Nolan και εφόσον δηλώνεις φαν του, βαθιά μέσα σου έχεις την ελπίδα ότι κάποιο τρόπο έχει βρει για να σου μεταφέρει μια ιστορία με τον πλέον ιδιαίτερο αλλά ταυτόχρονα πιστευτό τρόπο, όσο δύσκολο και αν είναι το θέμα, τόλμησα να κλείσω εισιτήριο και να περάσω 150 λεπτά μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα.
Δίχως spoilers λοιπόν προχωράω στο θέμα μας
Για να έχεις μία εικόνα για την υπόθεση, ο Πρωταγωνιστής –έτσι λέγεται ο Washington- έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας τη δύσκολη αποστολή ξεσκεπάσματος μιας ρώσικης οργάνωσης η οποία με μυστήριο τρόπο και με κινήσεις που δεν βγάζουν νόημα στον απλό νου, ετοιμάζονται να προκαλέσουν έναν νέο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο όπως γίνεται κατανοητό από τα trailer και τις συζητήσεις γύρω από την ταινία, ο Christopher Nolan δεν αρκείται στο κατασκοπικό κομμάτι αλλά επαναφέρει την αγαπημένη του συνταγή, δηλαδή το παράδοξο –στην προκειμένη περίπτωση την αντιστροφή του χρόνου- και στόχος του είναι με το πέρας της ταινίας να πιστέψουμε ότι αυτό δεν είναι απλά δημιούργημα της φαντασίας του ή βασισμένο σε έναν μαγικό κόσμο ενός συγγραφέα, αλλά όντως αληθινή οντότητα.
Μια κατάσταση που από την αρχή μέχρι το τέλος έχει ένα τέμπο γρήγορο που δεν σε αφήνει στιγμή να χαλαρώσεις και ο ιδιαίτερος σκηνοθέτης φροντίζει από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο να σε ρίξει στη δύνη της. Σαν τυφλός προσπαθείς να βρεις φως μέσα από τις απίστευτες σκηνές δράσης, τους διαλόγους που μόνο αν ήσουν φοιτητής φυσικής βγάζουν κάποιο νόημα, σε σημείο που κάποια στιγμή αναρωτιέσαι –και δίκαια- «τι είναι αυτό που ήρθα να δω;» και ενδέχεται όχι με θετική χροιά.
Έτσι όμως και ξεπεράσεις το αρχικό σοκ της πρώτης μισής ώρας, που θα σου είμαι ειλικρινής δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα, είναι δεδομένο ότι όσο προχωράει το φιλμ θα το ευχαριστιέσαι καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι της υπόθεσης και αρχίζουν όλα να βγάζουν μία λογική.
Τι επιστροφή ήταν αυτή κύριε Branagh
Όσον αφορά το cast όλοι δείχνουν μετρημένοι, όντας κομμένοι και ραμμένοι για αυτό που προσφέρουν στην υπόθεση. Ο Washington μπορεί να μη σου γεμίζει το μάτι στην αρχή αλλά σαν James Bond σε νεαρή ηλικία έχει τον τρόπο να κρατάει τα γκέμια και το ενδιαφέρον, ενώ ο μυστήριος ρόλος του Pattinson είναι αυτός που τελικά καταφέρνει να κερδίσει τις περισσότερες εντυπώσεις.
Σαν κάθε δύσπιστος και πολέμιος του αγοριού του Twilight νιώθεις δικαιωμένος για το κράξιμο που θα του ρίξεις αλλά και σχεδόν βέβαιος ότι δεν θα δεις το «The Batman» εξαιτίας του, ωστόσο ο χαρακτήρας του κρύβει πολλά μυστικά τα οποία ξετυλίγονται με το πέρασμα της ταινίας και στο τέλος καταπίνεις τη γλώσσα σου που σκέφτηκες να στάξεις χολή.
Και επειδή δεν νοείται ταινία του Nolan χωρίς εμβληματικό κακό, έρχεται ο Kenneth Branagh για να δώσει έξτρα ώθηση και ποιότητα στο φιλμ, με έναν ρόλο τόσο brutal και αδίστακτο που γουρλώνεις τα μάτια πριν κάθε του κίνηση ή λέξη. Όλα γυρίζουν γύρω από αυτόν, κάθε του κίνηση επιφέρει και κάποιο κόστος στον κόσμο τον οποίο ζούμε και ο Branagh (ήταν το μοναδικό μου spoiler) είναι ο απόλυτος αντίπαλος που μοιάζει 2 και 3 κινήσεις πιο μπροστά από κάθε ενέργεια και σκέψη του Πρωταγωνιστή, σε τέτοιο βαθμό που αισθάνεσαι ότι το καλό δεν θα επικρατήσει.
Λίγα λόγια και για τον κύριο Nolan
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο Christopher Nolan αν δεν είναι ο κορυφαίος σκηνοθέτης των τελευταίων χρόνων, σίγουρα είναι μέσα στην πρώτη τριάδα ασυζητητί. Ο τρόπος που προσεγγίζει κάθε του project, η δύσκολη επιλογή και σχεδόν ακατανόητη προσέγγιση κάθε του υπόθεσης, η σκηνοθετική ευφυΐα και η ανατριχιαστική μουσική (στο Tenet είναι πραγματικά όλα τα λεφτά) που σου προσφέρει είναι συστατικά που τον καταδεικνύουν μοναδικό στο είδος του. Μιλάμε άλλωστε για έναν τύπο που κατάφερε να μας παρουσιάσει έναν χαρακτήρα κόμικ, όπως Batman σαν άνθρωπο που θα μπορούσε να υπάρχει στην πραγματική ζωή. Ακόμα και αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι μπορούν να τον παρακολουθήσουν όλοι και κυρίως να αντιληφθούν αυτά που προσπαθεί να τους περάσει. Ο Nolan είναι ένας σύγχρονος Stanley Kubrick. Όλοι τον γνωρίζουν, όλοι τον παραδέχονται, ελάχιστοι όμως μπορούν να εκτιμήσουν πραγματικά το μεγαλείο της εκάστοτε ταινίας του.
Γενικότερα αν δηλώνεις φαν του Nolan, η ταινία θα σε αποζημιώσει στο έπακρο ενώ στο τέλος θα σε κάνει να ξεσκονίσεις αρκετά βιβλία φυσικής με το ταξίδι που μόλις βίωσες. Ένα ταξίδι στο παράδοξο και το χρονοντούλαπο, λες και ο σκηνοθέτης είδε με κάποιο τρόπο το μέλλον με τα μάτια του και επέστρεψε να μας προειδοποιήσει για αυτό που έρχεται.
Το «Tenet» είναι ένα «Black Mirror» σε μεγάλη διάρκεια, μια ταινία που σου ανοίγει νέα παράθυρα και οπτικές για τη ζωή αλλά και τη φυσική πάνω στην οποία βασίζεται ο κόσμος μας, με υπόθεση που δικαιολογεί την άπειρη δράση και τις εντυπωσιακές σκηνές ξύλου και ανατινάξεων αλλά σου προσθέτει και ένα μεγάλο προβληματισμό αν αυτό που είδες μπορεί όντως να συμβεί στα αλήθεια. Καταστάσεις όπως η αντιστροφή της βαρύτητας που ένα απλό μυαλό δεν μπορεί να συλλάβει, αλλά με μια εφαρμογή των νόμων της φυσικής που κάποια στιγμή η τεχνολογία θα μπορέσει να την πραγματοποιήσει, είναι αρκετά πιθανό ο κόσμος στον οποίο ζούμε σε 100 χρόνια από σήμερα να έχει εντελώς διαφορετικές αξίες και συνήθειες από αυτές που έχουμε μάθει.
Στα αρχαία χρόνια επιβίωνε πάντα ο πιο πολεμοχαρής και ο δυνατός. Αργότερα ο πιο σπουδαγμένος και ο πλούσιος. Σε ένα μέλλον μακρινό κανείς δεν γνωρίζει. Ίσως μόνο ο Christopher Nolan. Ποιος ξέρει…
