Φαντάσου πως έχεις μπροστά σου έναν Βραζιλιάνο. Πέρα από τη σάμπα, τον καφέ και τα σομπρέρο, σίγουρα έχεις ένα μεγάλο θέμα να συζητήσετε και αυτό δεν είναι άλλο από το άθλημα-θρησκεία της χώρας. Το ποδόσφαιρο. Όταν λοιπόν αναφερθείς στους μεγάλους μπαλαδόρους της «σελεσάο», από το «φαινόμενο» Ρονάλντο, τον «δικό μας» Ρίμπο ή τον Ροναλντίνιο, μόλις ρίξεις την ερώτηση «ποιος είναι ο μεγαλύτερος αθλητής που έχει βγάλει η χώρα;» το όνομα που θα ακούσεις θα σου κάνει αίσθηση. Έχει τέσσερα γράμματα στα ελληνικά, αλλά δεν είναι το «Πελέ» που περίμενες να ακούσεις και δεν έχει καν κάποια σχέση με το ποδόσφαιρο.
Το όνομα προκαλεί ρίγος σε κάθε Βραζιλιάνο που το εκφωνεί, ανήκει σε εκείνον που φορώντας το κράνος και έχοντας τον κίνδυνο για κολλητό, έδωσε ελπίδα σε μάζες φτωχών συμπατριωτών του. Eκείνος που έδωσε τεράστια ποσά για την ανέγερση σχολείων και σε φιλανθρωπικούς σκοπούς αποκτώντας «τυφλή» αγάπη στα όρια της λατρείας από τους παθιασμένους συμπατριώτες του, δίχως καν να δημοσιοποιεί τις δράσεις του. Μπορεί να μην κέρδισε ποτέ τα τρόπαια του Schumacher ή του Hamilton, αλλά θεωρείται ακόμα και σήμερα το πιο βαρύ όνομα στην ιστορία της Formula One.
Είναι ο Ayrton Senna. Και αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά οι ίδιοι οι Βραζιλιάνοι.
Οι περισσότεροι που ασχολούνται σήμερα με τη Formula One μπορεί να μην πρόλαβαν να τον δουν εν δράσει ωστόσο έχουν ακούσει τόσα πολλά που είναι σαν τον έχουν ζήσει. Ο «μύθος» λέει άλλωστε για έναν ατρόμητο οδηγό, σε μια εποχή που με κάθε του συμμετοχή σε Grand Prix ο πιλότος έπαιζε τη ζωή του κορόνα-γράμματα, ο Senna δεν καταλάβαινε από κίνδυνο. Οδηγούσε με θράσος, σαν να μην έδινε δεκάρα για το τι θα γινόταν μετά από μια επικίνδυνη στροφή ή ένα απότομο φρενάρισμα. Ειδικά δε, όταν οδηγούσε στο ολισθηρό οδόστρωμα, εκεί που κατά τα φαινόμενα ο καιρός και η ίδια η φυσική σε προστάζουν να έχεις το πόδι στο φρένο, εκείνος δεν ξεκολλούσε από το γκάζι. Ήταν σαν να λέμε ο Rafa Nadal στο χωμάτινο κορτ του τένις. Απλά ανίκητος.
Στην ουσία όμως καθετί που έκανε στις πίστες ήταν απόλυτα μελετημένο. Ακολουθώντας μια τακτική βγαλμένη από την υπερφυσική τελειότητα του Niki Lauda, o Senna δεν ήταν σαν οποιονδήποτε οδηγό. Περνούσε με τις ώρες χρόνο στην πίστα, αναμένοντας τα τελικά αποτελέσματα των ειδικών μετρήσεων του μονοθεσίου, φρόντιζε να μάθει απ’ έξω κάθε ιδιαιτερότητα και πλεονέκτημα του αμαξώματος, αποκτώντας μια φυσική δέσμευση με αυτό. Δεν δεχόταν καμία ήττα, ήθελε να είναι ο κορυφαίος και ήξερε ακριβώς πώς θα το καταφέρει. Δεν έκανε κουμάντο η άσφαλτος, εκείνος την «όργωνε» κάθε φορά που έβλεπε καρό σημαία. Είτε οδηγούσε Lotus, είτε McLaren/Honda, είτε Williams/Renault..
Η μοναδική φορά που όλα πήγαν στραβά
Όπως τα έφερε η μοίρα, η πρώτη φορά που ένιωσε ότι το πάνω χέρι το είχε η πίστα -το 1994 στο San Marino- ήταν και η μοναδική που τον έκανε να διστάσει να βγει στο οδόστρωμα, έστω και αν είχε πάρει την pole position. Η μοίρα τον είχε προειδοποιήσει, αλλά ένας νικητής με πληγωμένο εγωισμό βλέποντας να υστερεί βαθμολογικά, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ακόμα και αν η γυναίκα του είχε παραδεχτεί ότι τον έπιασε να κλαίει και να παρακαλάει να αναβληθεί ο αγώνας, έχοντας ένα παράξενο προαίσθημα.
Ο λόγος που η πίστα της Imola έχει μείνει χαραγμένη στην μνήμη των περισσότερων ανθρώπων, είναι εκείνη η μοιραία Πρωτομαγιά του 1994 στην καταρραμένη στροφή του Tamburello. Εκεί που ο Θεός είχε στήσει καραούλι και αποχώρησε παρέα με τον 34χρονο τότε Βραζιλιάνο. Είναι ο λόγος που κάθε τέτοια μέρα στη χώρα της σάμπα, ζούνε έναν δεύτερο Επιτάφιο.
Μετά από αυτό το τραγικό συμβάν η Formula One δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια.
Ένας εχθρός δεν είναι κατάρα. Είναι ευλογία
Είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς, ωστόσο μέσα από τις ανταγωνιστικές στιγμές του πρωταθλητισμού, μια μεγάλη «βεντέτα» έχει την ικανότητα εκτός από μίσος, να «γεννήσει» μύθους και να αναδείξει θρύλους.
Μέσα από αυτές τις καταστάσεις είναι που ξεχωρίζουν οι καλοί από τους σπουδαίους και οι απλοί νικητές από τους μύθους. Είναι στιγμές που οι σπουδαίες προσωπικότητες εμφανίζουν το μεγάλο τους όπλο που ακούει στο όνομα «εγωισμός» όποτε κάποιος αμφισβητεί τα πρωτεία τους. Αυτό συμβαίνει στον Hamilton σε κάθε απόπειρα του Vettel να επιστρέψει στην κορυφή, αυτό έκανε τον «Σούμι» να αφηνιάζει κάθε φορά που έβλεπε τον Hakkinen να πλησιάζει, ή τον Niki Lauda να «ανάβει λαμπάκια» σκεπτόμενος ότι ο James Hunt θα του έπαιρνε στα ίσα κάποιο τίτλο.
Για τον Senna, ο αντίστοιχος James Hunt, o Vettel, ο Hakkinen ήταν ο Alain Prost.
Όταν οι δυο τους βρέθηκαν παρέα στην McLaren το 1988, o Prost θεώρησε ότι ο Senna θα δούλευε για εκείνον, αλλά ο Βραζιλιάνος δεν είχε μεταβεί στην κορυφαία ομάδα για να έρχεται δεύτερος. Είχε φτάσει η στιγμή του να λάμψει. Εκείνη τη σεζόν παίρνει το πρωτάθλημα, την ίδια ώρα που ο Γάλλος teammate του δεν έβλεπε με καλό μάτι τον ντόρο γύρω από τον Βραζιλιάνο και το γεγονός πως εκτός από την πίστα τον άφηνε πίσω του και στην απήχηση στα ΜΜΕ.
Οι δυο τους κοντραρίστηκαν αρκετά την επόμενη 5ετία –δύο πρωταθλήματα έκαστος και ένα ο Mansel-, ενώ το 1992 ο Prost έχοντας πάει στην Williams Renault άσκησε βέτο στην προσπάθεια της ομάδας να αποκτήσει τον Senna. Tελικώς ο «γάμος» των δύο πλευρών θα γίνει το 1994, όταν όμως ο Γάλλος αποχώρησε από την ενεργό δράση.
Η ιστορία έγραψε τελικώς για μία από τις πλέον χαρακτηριστικές αντιπαλότητες στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού, αν και ο Prost έχει δηλώσει επαναλειμμένα ότι οι σχέσεις του με τον Senna είχαν αποκατασταθεί πολύ καιρό πριν το μονοθέσιό του Βραζιλιάνου ξεχάσει να στρίψει –χωρίς σήμερα να έχει διευκρινιστεί ο ακριβής λόγος- και τελικώς καρφωθεί με 310 km/h στον τοίχο της Imola. Λες και δεν υπήρχε κάποιο εμπόδιο, αλλά ανοιχτός δρόμος. Μια τελική ευθεία.
Είναι άδικο και σε πιάνει η καρδιά σου να σκέφτεσαι πως τα άτομα που γιγάντωσαν ορισμένα σπορ και έδωσαν όλο τους το είναι για την αγάπη τους προς αυτό, αποτελώντας πρότυπα για τις μετέπειτα γεννιές, όπως ο Senna, ο Kobe Bryant, ακόμα και ο Schumacher θα φέρουν πλάι στο όνομά τους αυτή την άτυχη στιγμή που τους στέρησε τη ζωή. Διότι ο μύθος τους δεν χτίστηκε λόγω του καρτεριού που τους έστησε η ατυχία με τον Χάρο, αλλά μέσα στο δικό τους γήπεδο, με τους δικούς τους κανόνες.
Στην περίπτωση του Βραζιλιάνου, του «Daredevil της ασφάλτου» μέσα από την αδρεναλίνη και τις επινοήσεις του την ώρα των αγώνων. Πολύ περισσότερο όμως για την τυφλή του προσήλωση στην κορυφή αλλά και την αυταπάρνηση να κάνει περήφανη μια χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες. Όχι για αυτούς που επιζητούν τη δόξα για τον εαυτού τους, αλλά εκείνους που ανεμίζουν με πάθος τη βραζιλιάνικη σημαία σε κάθε τους νίκη, εκτοξεύοντας την τηλεθέαση τις Κυριακές των Grand Prix.
Μόνο μια προσωπικότητα όπως ο Senna μπορούσε να μιλήσει τόσο βαθιά στην καρδιά όλων των Βραζιλιάνων. Και μια τέτοια προσωπικότητα δεν θα μπορούσε να μην πει σπουδαίες ατάκες (στο παρακάτω άλμπουμ):
