Ο Josh Brolin αφήνει πίσω του τον Thanos και μιλάει για τον εφιάλτη του «Weapons»

Συνέντευξη στον Χρήστο Κάβουρα

Κρατήσου: το Weapons δεν είναι άλλο ένα horror για να το βάλεις background ενώ χαζεύεις στο κινητό. Είναι η επόμενη μεγάλη στιγμή του είδους. Μια ωμή, αλληγορική βόμβα που εξερευνά τον τρόμο μέσα από έξι διαφορετικά πρόσωπα. Ένας πατέρας, μια δασκάλα, ένας αστυνομικός, ένας εγκληματίας, ένας διευθυντής σχολείου και ένας μαθητής μπλέκονται σε έναν σκοτεινό ιστό εξαφανίσεων, ενοχών και υπαρξιακών διλημμάτων. 

Μοιάζει με το Magnolia, αλλά με το αίμα να κυλάει πιο πυκνό.

Σκηνοθέτης είναι ο Zach Cregger, το ταλέντο πίσω από το Barbarian, ενώ το cast είναι εξίσου δυνατό: Josh Brolin, Julie Garner, Brian Tyree Henry, Tom Burke κ.α.

Και ναι, ο Josh Brolin επιστρέφει. Μετά τον Thanos στο MCU, κάνει ένα come-back εκεί που ανήκει: στον ρεαλισμό, στη βρωμιά, στον φόβο που έχει βάθος. Είναι και πρωταγωνιστής και executive producer και (προφανώς) έχει πολλά πράγματα να πει.

Ο άνθρωπος πίσω από τον Archer μιλά για το Weapons, τον τρόμο, και τον... εαυτό του.

Μετά από 40 χρόνια καριέρας, αρχίζεις να βλέπεις αλλιώς τα πράγματα. Όταν έπεσε το Weapons στα χέρια μου, δεν είχα δει καν το Barbarian. Απλά διάβασα το σενάριο. Και όσο το διάβαζα, τόσο με ρουφούσε. Στην αρχή ήμουν διστακτικός, το έβλεπα με λάθος μάτι, αλλά γυρνούσα ξανά και ξανά σ’ αυτό. Ύστερα γνώρισα τον Zac (Cregger). Ήταν σαν ανοιχτό βιβλίο: “Αυτός είμαι, αυτό πέρασα, γι’ αυτό έγραψα την ιστορία.” Κάθε χαρακτήρας, μου είπε, είναι ένα κομμάτι του. Και εκεί με άγγιξε.

Το σενάριο με πήγε πίσω σε Ιñárritu και Arriaga, σε εκείνη τη κινηματογραφική αφήγηση που δεν ακολουθεί τη μόδα, αλλά φτιάχνει τη δική της.

Ο Archer είναι ο κάθε άντρας. Ο σύγχρονος, ο μπερδεμένος, ο καθημερινός. Ο τύπος που ζει μέσα στην αγανάκτηση. Δεν έχει λύσεις και είναι γεμάτος θυμό. Αντιδρά λάθος, αλλά δεν παύει να είναι αληθινός. Ξέρεις εκείνες τις μέρες που ξυπνάς και λες: “Τι στο διάολο συμβαίνει με την ανθρωπότητα;” Ε, αυτός είναι ο Archer.

Όμως υπάρχουν και σημεία που «σπάει». Μια στιγμή αδυναμίας, ένα δάκρυ, μια υποψία ελπίδας. Και τότε βλέπεις ότι όλο αυτό το σκληρό περίβλημα είναι απλά ένας πατέρας που ψάχνει το παιδί του. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Είδα το The Blob όταν ήμουν τεσσάρων. Υπήρχε μια σκηνή όπου έβγαινε από την τουαλέτα και μου αποτυπώθηκε τόσο έντονα που δεν ξανακάθισα σε λεκάνη για έναν χρόνο. Η μητέρα μου λάτρευε το horror. Θυμάμαι ότι είχαμε δει μαζί το I Spit On Your Grave και διάφορα αντίστοιχα του είδους. Και εγώ κόλλησα από μικρός. Θυμάμαι πως όταν είδα το Friday the 13th στον κινηματογράφο δεν μπορούσα να κλείσω μάτι από τις κράμπες στα βλέφαρα.

Ο τρόμος πάντα με έλκυε. Είναι ένα είδος που είτε σε τραβάει, είτε σε διώχνει. Εμένα με κράτησε κοντά.

Όλα είναι ο Zac (Cregger). Είναι ευαίσθητος σκηνοθέτης και το παίρνει προσωπικά. Δεν γυρίζει απλά για να γεμίσει το box office, το νιώθει. Και αυτό μου αρέσει.

Όσο για το σενάριο; Είναι σκληρό, πολυεπίπεδο, αληθινό. Οι χαρακτήρες; Όλοι κουβαλούν κάτι. Το Weapons δεν προσπαθεί να μιμηθεί κανέναν αλλά δημιουργεί τη δική του horror ταυτότητα. Είναι μέρος ενός νέου κύκλου, μαζί με τύπους όπως ο Ari Aster, που πάνε το είδος αλλού. Η φάση θυμίζει, εμμέσως, όπως όταν γυρίζαμε το No Country for Old Men. Τότε που όλοι ξαφνικά έβαλαν και πάλι τις μπότες του Western.

Τώρα είναι η στιγμή του horror. Και είμαι χαρούμενος που είμαι μέρος του.

Ο Brolin αφήνει πίσω του, λοιπόν, το MCU και τα Πετράδια της Αιωνιότητας και επιστρέφει στα θεμέλια της σινεφιλικής παράνοιας. Αν θες να δεις τι μπορεί να κάνει ένας ηθοποιός με κότσια όταν βουτάει σε πραγματικό, σκοτεινό, αγωνιώδες υλικό, τότε βάλε το Weapons στο ραντάρ σου.

Προς τα τέλη του Αυγούστου ειδικά (σ.σ. από 21 Αυγούστου, όταν και θα κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες), ακόμα και οι θερμές καλοκαιρινές νύχτες θα μοιάζουν… τρομακτικά ψυχρές.