Ο Ted Bundy αποτελεί μία από τις πιο σκοτεινές και ανατριχιαστικές φιγούρες στην ιστορία του αμερικανικού εγκλήματος. Η δράση του δεν σημάδεψε μόνο τις οικογένειες των θυμάτων του, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία, η οποία βρέθηκε αντιμέτωπη με την ιδέα ότι ένας άνθρωπος ευγενικής όψης, χαρισματικός και κοινωνικός, μπορούσε να κρύβει μέσα του μια ασύλληπτη βία. Το προσωπείο της γοητείας που προέβαλλε ήταν η ασπίδα του, το εργαλείο με το οποίο κέρδιζε την εμπιστοσύνη των ανθρώπων γύρω του και, κυρίως, των γυναικών που επέλεγε ως στόχους.
Η ζωή του πριν από τη σειρά των εγκλημάτων του έμοιαζε, τουλάχιστον εξωτερικά, συμβατική. Ήταν φοιτητής νομικής, είχε ενδιαφέρον για την πολιτική, συμμετείχε σε εθελοντικές δράσεις και έδειχνε την εικόνα ενός νεαρού άνδρα με φιλοδοξίες. Αυτό όμως που αργότερα αποκαλύφθηκε ήταν ότι πίσω από αυτή τη φαινομενικά κανονική ζωή έκρυβε μια βαθιά παθολογική ανάγκη για κυριαρχία και έλεγχο. Οι πράξεις του δεν είχαν μόνο στόχο τη βία· είχαν στόχο να επιβληθεί, να εξουσιάσει, να αφαιρέσει από τα θύματά του κάθε αίσθηση δύναμης. Η στρατηγική του Bundy στηρίζονταν σε δύο βασικούς πυλώνες: την πειθώ και την εξαπάτηση. Συχνά παρουσιαζόταν ως άνθρωπος που χρειαζόταν βοήθεια, είτε με έναν υποτιθέμενο τραυματισμό στο χέρι είτε προσποιούμενος κάποιο πρόβλημα. Η εικόνα ενός νεαρού, ευγενικού άνδρα που ζητούσε συνδρομή καθιστούσε δύσκολο για πολλές γυναίκες να αρνηθούν. Αυτό ήταν το σημείο στο οποίο ο Bundy εκμεταλλευόταν την ανθρώπινη καλοσύνη, μετατρέποντάς την σε παγίδα. Με αυτό τον τρόπο κατάφερε να οδηγήσει πολλές γυναίκες σε απομονωμένα σημεία, όπου δεν θα τις άκουγε κανείς.
Οι επιθέσεις του ήταν συστηματικές και μεθοδικές. Δεν επιλέγει τυχαία τα θύματά του· συνήθως στόχευε νεαρές γυναίκες, πολλές φορές με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που ταίριαζαν σε ένα μοτίβο που αργότερα οι ειδικοί θα προσπαθούσαν να εξηγήσουν. Αυτό που προκαλεί δέος δεν είναι μόνο ο αριθμός των θυμάτων, αλλά το γεγονός ότι ο Bundy ζούσε μια διπλή ζωή χωρίς να κινεί υποψίες για μεγάλο διάστημα. Είχε σχέσεις, φίλους, κοινωνική παρουσία, ενώ παράλληλα διέπραττε εγκλήματα που έδειχναν απουσία κάθε ηθικού φραγμού. Καθώς οι εξαφανίσεις νεαρών γυναικών άρχισαν να πολλαπλασιάζονται σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ, η αστυνομία προσπαθούσε να ενώσει τα κομμάτια του παζλ. Ο Bundy, ωστόσο, αποδείχθηκε εξαιρετικά ευπροσάρμοστος. Μετακινούνταν συχνά, άλλαζε τόπους δράσης και χρησιμοποιούσε το έξυπνο παρουσιαστικό του για να αποφεύγει την προσοχή. Η σύλληψή του δεν ήταν αποτέλεσμα μιας στιγμιαίας αποκάλυψης αλλά μιας μακράς διαδικασίας, κατά την οποία μια σειρά από μικρά λάθη, συμπτώσεις και επίμονες έρευνες άρχισαν να συγκλίνουν προς το πρόσωπό του.
Ένα από τα πιο ανατριχιαστικά στοιχεία της υπόθεσης ήταν ο τρόπος που ο Bundy προσπαθούσε να διατηρήσει τον έλεγχο ακόμη και μετά τη σύλληψή του. Άλλοτε αρνιόταν τις κατηγορίες, άλλοτε έπαιζε με τις αρχές, άλλοτε παραδεχόταν επιλεκτικά κάποια εγκλήματα, μόνο όταν πίστευε ότι μπορούσε να αποκομίσει κάποιο όφελος. Η συμπεριφορά του έδειχνε έναν άνθρωπο που χαιρόταν να μπερδεύει, να παραπλανά και να καθυστερεί τις διαδικασίες. Χρησιμοποίησε ακόμη και τις νομικές του γνώσεις για να εκπροσωπήσει τον εαυτό του, κάτι που του έδινε βήμα μέσα στη δικαστική αίθουσα και του επέτρεπε να προβάλλει την εικόνα που επιθυμούσε.
Με τον καιρό, όμως, η συσσώρευση στοιχείων έγινε καταλυτική. Οι δικαστικές διαδικασίες αποκάλυψαν την κρυφή του ταυτότητα, την ψυχρότητα με την οποία προσεγγίζε τα θύματά του και την απόλυτη έλλειψη μεταμέλειας. Οι ένορκοι συνειδητοποίησαν πως δεν είχαν απέναντί τους έναν άνδρα που έκανε μια σειρά από λάθη, αλλά έναν συστηματικό δράστη που γνώριζε πολύ καλά τι έκανε και δεν δίσταζε να επαναλάβει τις πράξεις του, ακόμη κι αν ήξερε ότι πλησίαζε η σύλληψή του.
Όταν τελικά καταδικάστηκε σε θάνατο, ο Bundy συνέχισε να προσπαθεί να κερδίσει χρόνο. Ομολογούσε νέα εγκλήματα, συχνά προσφέροντας πληροφορίες με το σταγονόμετρο, ελπίζοντας πως έτσι θα καθυστερήσει την εκτέλεσή του. Χρησιμοποίησε ακόμη και τις τηλεοπτικές συνεντεύξεις για να διαμορφώσει τη δική του εκδοχή των γεγονότων, φτάνοντας στο σημείο να παρουσιάζεται ως κάποιος που κατανοεί και αναλύει το “κακό”, ενώ ο ίδιος ήταν ο φορέας του.
Η εκτέλεσή του στην ηλεκτρική καρέκλα, τον Ιανουάριο του 1989, αποτέλεσε το τέλος μιας πορείας που είχε στοιχίσει τη ζωή σε τόσες γυναίκες και είχε προκαλέσει ανείπωτο πόνο. Πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί έξω από τη φυλακή, όχι από περιέργεια αλλά από μια συλλογική ανάγκη να κλείσει ένα κεφάλαιο τρόμου. Για πολλούς, η εκτέλεσή του συμβόλιζε την απονομή δικαιοσύνης. Για άλλους, όμως, το τέλος του Bundy δεν έσβηνε τον πόνο, ούτε έλυνε το μυστήριο του πώς ένας άνθρωπος μπορούσε να φτάσει σε τέτοια επίπεδα ωμότητας. Η υπόθεσή του εξακολουθεί να μελετάται μέχρι σήμερα από ψυχολόγους, εγκληματολόγους και κοινωνιολόγους. Ο Bundy δεν ήταν ένα τέρας με τη μυθολογική έννοια· ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε μέσα στην κοινωνία, συνομιλούσε, γελούσε, σπούδαζε. Κι αυτό το στοιχείο είναι ίσως το πιο τρομακτικό: η ικανότητά του να μιμείται την κανονικότητα, να κρύβει το πραγματικό του πρόσωπο μέσα σε ένα προσεγμένο κοινωνικό προσωπείο. Η υπόθεσή του υπενθυμίζει ότι η βία, ειδικά όταν κρύβεται πίσω από το προσωπείο της γοητείας, μπορεί να παραμείνει αόρατη για μεγάλο διάστημα.
Σήμερα, η ιστορία του δεν λειτουργεί μόνο ως αφήγηση εγκλήματος, αλλά και ως προειδοποίηση. Μας θυμίζει την ανάγκη για ενημέρωση, για κατανόηση των μηχανισμών ψυχοπαθολογίας και για προστασία των πιο ευάλωτων μελών της κοινωνίας. Τα θύματα του Bundy είχαν όνειρα, επιθυμίες, οικογένειες και μια ζωή μπροστά τους. Το όνομά τους αξίζει να μνημονεύεται με σεβασμό, όχι απλώς ως μέρος μιας σκοτεινής ιστορίας, αλλά ως υπενθύμιση του τι χάθηκε και του τι σημαίνει να διατηρούμε άγρυπνη την κοινωνική μας συνείδηση.
