Στο ποδόσφαιρο και στη ζωή γενικότερα κάποια πράγματα ξεπερνούν την επιφάνεια, τα γκολ, τις νίκες και τα τρόπαια. Στιγμές που αφήνουν στην άκρη τη φανέλα, τα χρήματα και την αδρεναλίνη, και οδηγούν κατευθείαν εκεί που οι άντρες συνήθως δεν παραδέχονται ότι πονάνε: στη μνήμη, στη νοσταλγία, στη φιλία.
Δεν είναι φίλος σου -αν δεν τον έχεις πρήξει εκατό φορές με το ίδιο θέμα
Κάπως έτσι νιώσαμε και εμείς βλέποντας τον Άντι Ρόμπερτσον να μιλάει μετά την ιστορική πρόκριση της Σκωτίας στο Μουντιάλ. Έναν τελικό βγαλμένο από σενάριο που γράφεται μόνο σε βραδιές όπου μύθοι γεννιούνται και καρδιές σπάνε μαζί. Και όπως είπε και ο Γιαννίκος Δούσκας σε μέσες άκρες κατά τη διάρκεια της μετάδοσης, «παιχνίδια σαν και αυτό είναι που σε κάνουν να ερωτεύεσαι το ποδόσφαιρο».
Diogo Jota: Όταν το φως σβήνει πριν την ώρα του
Ο Ρόμπερτσον μίλησε σαν άντρας που δεν φοβάται να παραδεχθεί πως κουβαλάει έναν φίλο μέσα του. Έναν άνθρωπο που δεν είναι πια εδώ, αλλά υπάρχει όσο τον σκέφτεται. Κι αυτό δεν είναι ποδοσφαιρική ατάκα, αλλά ίσως η πιο σκληρή και ταυτόχρονα, όμορφη αλήθεια που κουβαλάμε όλοι οι (άνθρωποι, όχι μόνο οι) άντρες όταν ένας δικός μας άνθρωπος «φεύγει» νωρίτερα απ’ όσο έπρεπε.
«Σήμερα ήμουν συντετριμμένος», είπε ο αρχηγός της Σκωτίας. «Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι τον φίλο μου, τον Ντιόγκο. Μιλήσαμε αμέτρητες φορές για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Εκείνος έχασε το προηγούμενο. Πάντα λέγαμε πώς θα ήταν να πάμε μαζί…»
Και κάπου εκεί, ο Ρόμπερτσον είπε αυτό που όλοι έχουμε κάποτε νιώσει: Ο φίλος του ήταν δίπλα του. Όλη μέρα.
Ανδρική Παρέα: 4 Ιεροτελεστίες που την κάνουν πραγματικά ξεχωριστή
Δεν έχει σημασία αν παίζεις σε γεμάτο γήπεδο ή δουλεύεις σε ένα γραφείο. Αν οδηγείς αργά βράδυ και η πόλη είναι άδεια. Αν βγαίνεις για μπίρα και τελικά κοιτάς μια άδεια καρέκλα, ή απλά είσαι σαν τη μέρα που «χώρισαν» ο Τζόι και ο Τσάντλερ (προσωρινά) στα Φιλαράκια.
Οι άνθρωποι που αγάπησες δεν φεύγουν ποτέ στ’ αλήθεια. Κουρνιάζουν κάπου μέσα σου και, σε κάτι τέτοιες στιγμές που τα φώτα σε βαραίνουν, σου χαμογελάνε αθόρυβα.
Γιατί είναι λάθος να προτείνεις έναν φίλο σου σε δουλειά;
Ο Ρόμπερτσον πέρασε επιτέλους στο Μουντιάλ της ζωής του και το αφιέρωσε σε εκείνον που θα ήθελε να είναι στην εξέδρα, να πανηγυρίσει μαζί του σε άλλο γήπεδο, να του κάνει εκείνο το πείραγμα στα αποδυτήρια, έστω και αν εκπροσωπούσε άλλη χώρα. Σε εκείνον που χάθηκε άδικα, νωρίς, πολύ πριν προλάβει να χαρεί όλα αυτά που ονειρεύτηκαν μαζί.
"Κάπου εκεί έξω θα μου χαμογελάει σήμερα"
Μια ατάκα που δεν αφορά καμία στατιστική, αλλά καθαρά την ανθρώπινη ιστορία και την αντρική φιλία. Την πιο δυνατή απ’ όλες.
