Ο Christoph Waltz είναι ένας ηθοποιός που δεν χρειάζεται ούτε εκρήξεις, ούτε φανταχτερά εφέ για να μαγνητίσει την προσοχή. Έχει αυτό το σπάνιο χάρισμα να γεμίζει το κάδρο με μια κίνηση του ματιού, με μια λέξη που κυλάει μεθοδικά, με ένα χαμόγελο που κρύβει απειλή. Στο Spectre, μια ταινία που θάφτηκε κάτω από την ίδια της τη μετριότητα, ο Waltz αναδεικνύεται ως η μοναδική ακτίνα φωτός. Κυριολεκτικά: αν αφαιρέσεις τον χαρακτήρα του, δεν μένει απολύτως τίποτα να θυμάσαι. Το φιλμ που διαφημίστηκε σαν η μεγάλη επιστροφή της οργάνωσης Spectre και του θρυλικού Blofeld, κατέληξε να είναι μια θορυβώδης, βαρετή επίδειξη χρημάτων και τεχνολογίας. Και όμως, ο Waltz κατάφερε να δώσει μια κάποια υπόσταση σε ένα πλοίο που βούλιαζε πριν καν σαλπάρει.
Η ταινία υποσχόταν ότι θα συνδυάσει το βάρος του Skyfall με την παράδοση των κλασικών Bond. Στην πραγματικότητα, ήταν ένα άψυχο κατασκεύασμα, φτιαγμένο λες από μια επιτροπή στελεχών που τσέκαραν κουτάκια, όπως ακόμα μια σκηνή καταδίωξης, μπόλικες εκρήξεις, δώσε και μερικά εξωτικά τοπία και είμαστε εντάξει. Μόνο που πίσω από όλα αυτά δεν υπήρχε καρδιά, δεν υπήρχε ιστορία, δεν υπήρχε καν στοιχειώδης ένταση. Ο Daniel Craig, που κάποτε έφερε μια ωμή και συναρπαστική ενέργεια στον Bond, εδώ μοιάζει κουρασμένος, σαν υπάλληλος που μετράει μέρες μέχρι τη σύνταξη. Οι σκηνές δράσης είναι άψογες τεχνικά, αλλά άδειες από αληθινό σασπένς. Η υπόθεση, μπερδεμένη και αμήχανη, πνίγεται μέσα σε ανατροπές που δεν έχουν καμία βαρύτητα. Όλα μοιάζουν τόσο καλοστημένα, αλλά τόσο κενά, που σε κάνουν να κοιτάς το ρολόι. Κι ύστερα εμφανίζεται ο Christoph Waltz. Και ξαφνικά, η ταινία αποκτά νόημα. Στη φωνή του, στις παύσεις του, στο ειρωνικό του χαμόγελο, υπάρχει περισσότερη ένταση απ’ ό,τι σε όλες τις καταδιώξεις του φιλμ μαζί. Ο Franz Oberhauser, που αποκαλύπτεται ως Ernst Stavro Blofeld, δεν είναι απλώς ένας κακός – είναι η μοναδική πηγή πραγματικής απειλής μέσα σε αυτό το καρναβάλι βαρεμάρας. Ο Waltz δεν φωνάζει, δεν καταφεύγει σε θεατρικές υπερβολές. Η ηρεμία του τρομάζει πιο πολύ από κάθε εκρηκτικό. Κάνει τον αντίπαλο του Bond να μοιάζει με αληθινό εχθρό, όχι με καρικατούρα. Είναι εντυπωσιακό πώς μέσα σε ελάχιστες σκηνές καταφέρνει να υψώσει το επίπεδο σε κάτι που πλησιάζει τον κινηματογράφο.
Το ταλέντο του Waltz είναι ακριβώς αυτό: παίρνει έναν ρόλο που θα μπορούσε να είναι γελοίος και τον μετατρέπει σε αίνιγμα. Το σενάριο δεν του δίνει πολλά. Στην πραγματικότητα, του πετάει σπασμένα κομμάτια και του λέει «φτιάξε κάτι». Και εκείνος το κάνει. Κάθε του ατάκα, ακόμα και οι πιο αδύναμες, αποκτούν κύρος. Είναι σαν να έβαλες έναν βιολιστή παγκόσμιας κλάσης να παίξει πάνω από μια κακόφωνη ορχήστρα: ακόμα κι αν όλο το υπόλοιπο καταρρέει, ο ήχος του ξεχωρίζει, και αυτός είναι που θυμάσαι.
5 badass Αντρικοί Χαρακτήρες από το μυαλό του Quentin Tarantino
Το Spectre είναι μια ταινία που έπρεπε να είναι κολοσσιαία και κατέληξε φιάσκο. Όταν ο θεατής φεύγει από την αίθουσα, δεν θυμάται τίποτα από τα δήθεν εντυπωσιακά set pieces. Δεν θυμάται καν την ερμηνεία του Craig ή την μουσική του Sam Smith που διαφημίστηκε υπερβολικά. Θυμάται, όμως, τον Waltz πίσω από ένα γυάλινο διαχωριστικό, να μιλάει με ήρεμη φωνή και να σκορπάει ανατριχίλα. Θυμάται αυτό το μειδίαμα που κάνει την απειλή πιο οδυνηρή από οποιαδήποτε σφαίρα. Εκείνος είναι το μοναδικό ίχνος αυθεντικής κινηματογραφικής παρουσίας σε μια ταινία-κατάλογο μετουσιωμένων κλισέ.
Η αλήθεια είναι απλή: χωρίς τον Christoph Waltz, το Spectre θα ήταν άξιο λήθης, ένα πανάκριβο κενό που δεν θα ενδιέφερε κανέναν να ξαναδεί. Με τον Christoph Waltz, σώζεται έστω μια σπίθα. Δεν σώζεται η ταινία, αλλά σώζεται η μνήμη του θεατή. Σαν να βρήκες ένα διαμάντι μέσα σε τόνους μπάζων – το μόνο που σε νοιάζει είναι αυτό το διαμάντι, όλα τα άλλα πάνε στον κάδο. Ο Waltz δεν χρειάζεται τον Bond για να αποδείξει το μεγαλείο του. Αλλά ο Bond χρειάστηκε απεγνωσμένα τον Waltz για να μην κατρακυλήσει εντελώς στη γελοιότητα. Το γεγονός ότι μιλάμε ακόμα για το Spectre οφείλεται αποκλειστικά σε εκείνον.
