Υπάρχουν αποχαιρετισμοί που μοιάζουν σκηνοθετημένοι, αλλά κι εκείνοι που ξεγυμνώνουν την ψυχή του καλλιτέχνη. Το Σάββατο το βράδυ, στο γήπεδο της Άστον Βίλα, πραγματοποιήθηκε το δεύτερο. Ο κόσμος που βρέθηκε στο Βίλα Παρκ, αλλά και όσοι είδαν το εμφατικό βίντεο, βίωσαν το αντίο των Black Sabbath, με τον Ozzy Osbourne καθηλωμένο σε μια καρέκλα, αλλά πραγματικά -μην με παρεξηγήσετε- πιο «όρθιο» από ποτέ.
Ο Ozzy Osbourne «λιώνει» στο PlayStation 5 και ρίχνει ανελέητο βρισίδι
Στο Birmingham έπεσε η αυλαία
Στο μέρος που ξεκίνησαν όλα, έτυχε να γραφτεί η τελευταία ραψωδία. Όχι με πυροτεχνήματα και φανφάρες, αλλά με δάκρυα, ρίγη και μια φωνή που ράγισε ακόμα και τις πιο σκληρές καρδιές. Το «Mama I’m Coming Home» ακούστηκε σαν προσευχή. Δεν ήταν για τη σωτηρία, αλλά για το αποχαιρετιστήριο χαμόγελο ενός ανθρώπου που έδωσε και την τελευταία ρανίδα δύναμης του για να είναι εκεί. Παρών. Μαχητής. Ζωντανός. Ακόμα και αν βρισκόταν καθισμένος πλέον.
Ο Prince of Darkness, ο δικός μας Ozzy, ο εθισμένος, ο υπερβολικός, ο αστείρευτος, είναι πλέον ένας ήρωας άλλης γενιάς. Το Πάρκινσον με το οποίο μάχεται κάθε μέρα μπορεί να τον λύγισε, ο ίδιος όμως είχε τα κότσια να σταθεί μπροστά στο κοινό του. Έστω και με την πιο ανθρώπινη μορφή που τον έχουμε δει ποτέ.
Εκείνη τη στιγμή, δεν υπήρχαν κινητά σηκωμένα. Ούτε stories παρά μόνο σιωπή, βλέμματα καρφωμένα και χιλιάδες άνθρωποι που κατάλαβαν τι σημαίνει να αποχαιρετάς το παρελθόν σου. Όχι μόνο τον Ozzy. Αλλά τη νιότη σου, τις πρώτες σου κοπάνες, τις μπλούζες με στάμπες, τα ακουστικά που σου φώναζαν «War Pigs» όταν δεν είχες φωνή να φωνάξεις εσύ.
Οι Black Sabbath ήταν ανέκαθεν η φωνή των απόκληρων, η μουσική των ριψοκίνδυνων, το soundtrack όλων όσων δε χώρεσαν ποτέ στα καλούπια. Και ο Ozzy; Ο Ozzy ήταν και παραμένει ο απόλυτος αντι-ήρωας. Εκείνος που δεν έζησε «σωστά», αλλά αληθινά.
Ozzy Osbourne: ένας θρύλος που ξέχασε να πεθάνει
Και στο τέλος, αυτό μένει. Όχι τα νούμερα, ούτε οι πλατίνες. Αλλά η εικόνα ενός γερασμένου θρύλου -για μας πάντα μεγάλος ήταν βέβαια- που ακόμα και καθισμένος, τραγουδά με σπασμένη φωνή και καρδιά ραγισμένη, για να σε χαιρετήσει όπως σου αξίζει. Με δέος. Με περηφάνια. Με συναίσθημα.
Ozzy Osbourne: Το ειρηνικό τέλος ενός άναρχου rocker
Αυτό δεν είναι το τέλος. Είναι ένας μύθος που απλώς πέρασε στη σφαίρα της αιωνιότητας.
