Ο Mr. Blonde, ο τύπος που έκοβε αυτιά ακούγοντας Stealers Wheel στο Reservoir Dogs, ήταν το απόλυτο σύμβολο του «badass χωρίς προσπάθεια». Ο άντρας που με ένα βλέμμα και ένα αναπτήρα μπορούσε να σβήσει όλο το δωμάτιο, ξαφνικά εξαφανίστηκε.
Η «εξαφάνιση» ήρθε απότομα, χωρίς να τον καταλάβει κανείς. Σαν να αδειάζει ένα δωμάτιο από καπνό. Αργά. Ανεπαίσθητα. Από πρωταγωνιστής στις ταινίες που καθόρισαν τα ‘90s, έγινε guest star μέχρι και σε fan films για τον Batman, σε B-movies με τίτλους που ούτε στο IMDb δε βρίσκεις χωρίς GPS. Από την εποχή του Tarantino, πέρασε σε κάτι σκονισμένα straight-to-DVD western που έπαιζαν στις 3 τα ξημερώματα σε δορυφορικά κανάλια που δεν θυμάσαι καν ότι έχεις.
Πολλοί αναρωτήθηκαν: Τι απέγινε ο Michael Madsen;
Η απάντηση είναι πιο σκληρή απ’ ό,τι θα ήθελες να διαβάσεις. Ο tough guy με τη βραχνή φωνή και το μεθυσμένο βλέμμα, στην πραγματική ζωή κουβαλούσε περισσότερες πληγές απ’ ό,τι οι χαρακτήρες που ενσάρκωνε.
Κακοποιημένος από τον πατέρα του ως παιδί, βουτηγμένος σε αλκοόλ, πόνο και ενοχές. Έχασε τον κολλητό του, τον Chris Penn, έχασε φίλους, σχέσεις, ρόλους, και τελικά – το πιο αβάσταχτο – τον γιο του. Τον Hudson. Έναν νέο άντρα, στρατιώτη, που έδωσε τέλος στη ζωή του στα 26. Με ένα μήνυμα: «Σ’ αγαπάω, μπαμπά».
Από τότε, ο Madsen δεν ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος. Προσπάθησε να κατηγορήσει τους πάντες. Τη γυναίκα του, τον στρατό, τον κόσμο. Μετά ανακάλεσε. Είπε την αλήθεια: Δεν ξέρω γιατί. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Ίσως απλώς ήθελε να φύγει από έναν κόσμο που δεν είχε νόημα πια.
Δεν ήταν απλά ένας ηθοποιός που «ξέπεσε», αλλά ένας άντρας που έβλεπε το παρελθόν του να του ζητάει εκδίκηση κάθε μέρα. Και δεν είχε πια την ενέργεια να το πολεμήσει.
Ο Madsen πέθανε στα 67. Καρδιακή ανακοπή, λένε. Μα αν είχες δει τη ζωή του, ήξερες πως αυτή η καρδιά είχε σπάσει πολύ πριν σταματήσει να χτυπά.
Από τους τελευταίους αληθινούς outlaws του Χόλιγουντ
Δεν έγινε ποτέ σταρ με την έννοια του κόκκινου χαλιού, αλλά περισσότερο cult. Μυστήριος. Ήταν εκεί για να πει στους νέους ηθοποιούς ότι το cool δεν το χτίζεις αλλά το κουβαλάς.
Και το κουβάλησε μέχρι τέλους, ακόμα κι αν αυτός ο δρόμος τον έβγαλε σε ξεχασμένες ταινίες, ξεφτισμένες υποσχέσεις και μια ζωή που στο τέλος έμοιαζε περισσότερο με ποίημα χωρίς στίξη. Γιατί, ναι, ο Madsen έγραφε ποίηση. Πραγματική, ωμή, για τον πόνο, την οικογένεια, τις αποτυχίες. Έφυγε μόνος, αλλά όχι απαρατήρητος.
Οι ερμηνείες του θα μείνουν για πάντα στη μνήμη μας. Κάθε φορά που θα βλέπεις το Reservoir Dogs, θα νιώθεις εκείνη τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο cool και το επικίνδυνο. Κάθε φορά που κάποιος θα χορεύει μ’ ένα ξυράφι στο χέρι, θα είναι εκείνος. Ο Michael Madsen.
Ο τελευταίος λύκος, που ποτέ δεν ζήτησε οίκτο και ποτέ δεν έμαθε πώς να τον προσφέρει.
