Η ανακοίνωση της απόσυρσής του από την ενεργό δράση στα 31 του χρόνια έπεσε σαν βόμβα. Όχι γιατί δεν γνωρίζαμε τους τραυματισμούς του. Όχι γιατί δεν υπήρχαν προειδοποιητικά σημάδια. Αλλά γιατί απλώς… δεν το περίμενε κανείς. Όχι απ’ αυτόν.
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου, το παιδί που μεγάλωσε με το μπάσκετ στο DNA του και το «πράσινο» στο αίμα του, δεν ήταν ποτέ ο τύπος που εγκαταλείπει. Πάλεψε, ξαναπάλεψε, υπέμεινε, πόνεσε, βούρκωσε, και τελικώς επανήλθε.
Και μην ξεχνάμε ότι ενώ η πλειοψηφία πίστευε πως η δεύτερη θητεία του στον Παναθηναϊκό θα είναι σύντομη και περισσότερο τιμητική παρά ουσιαστική, εκείνος έκανε κάτι… ανδρικό. Τους διέψευσε όλους.
Στην περσινή σεζόν, με το σώμα του ταλαιπωρημένο αλλά την καρδιά του άφθαρτη, έγινε ο Χ-Factor που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των «πρασίνων». Χάρη στον ίδιο, το ΟΑΚΑ φόρεσε ξανά τα ευρωπαϊκά του.
Θυμάστε τι είχε κάνει κόντρα στη Μακάμπι;
Χάρη (και) σ’ εκείνον, ο Παναθηναϊκός έκανε την ανατροπή του αιώνα στους τελικούς της Α1, επιστρέφοντας από το 0-2 σε μια σειρά που φαινόταν χαμένη.
Αυτός ήταν ο Ιωάννης Παπαπέτρου.
Από τη φωτιά στο φως
Το πέρασμά του από τον Ολυμπιακό (2013-2018) είχε τίτλους, μάχες, δάκρυα, νίκες. Και όταν ήρθε το μεγάλο «άλμα», το πιο δύσκολο που μπορεί να κάνει Έλληνας αθλητής, δηλαδή από το ΣΕΦ στο ΟΑΚΑ, δεν κοίταξε πίσω. Δεν κρύφτηκε. Δεν φοβήθηκε. Και στο τέλος έγινε αρχηγός. Στα πιο δύσκολα χρόνια του Παναθηναϊκού. Εκείνα τα χρόνια της αβεβαιότητας, του «έσοδα - έξοδα», της αναζήτησης ταυτότητας. Ήταν εκεί. Μπροστά.
Ο Παπαπέτρου δεν έπαιξε ποτέ μόνο για το όνομά του. Το έκανε για τη φανέλα. Γιατί έτσι είχε φτιαχτεί και το έκανε με πάθος, αξιοπρέπεια και ήθος. Τόσο, που ακόμα και ο Ολυμπιακός, ο «αιώνιος» αντίπαλος, ένιωσε την ανάγκη να του πει «ευχαριστούμε» στο τέλος της διαδρομής.
Στα πέντε χρόνια της κοινής μας πορείας πανηγυρίσαμε δύο πρωταθλήματα Ελλάδος και ζήσαμε πολλές στιγμές χαράς, αλλά και λύπης.
— Olympiacos B.C. (@Olympiacos_BC) June 22, 2025
Για όλα όσα πρόσφερες στην ομάδα μας, σε ευχαριστούμε και σου ευχόμαστε κάθε επιτυχία σε ό,τι αποφασίσεις να κάνεις στη συνέχεια.#OlympiacosBC pic.twitter.com/3DWfutGiqX
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι από εκείνη τη σπουδαία φουρνιά της Εθνικής Εφήβων με τους 94άρηδες (πλάι σε Λαρετζάκη, Μποχωρίδη, Αγραβάνη και τον… άγουρο ακόμα Αντετοκούνμπο) φαινόταν να είναι ένα σκαλί πιο πάνω από όλους, εκείνος ακολούθησε τον δικό του μοναδικό δρόμο για τον οποίο εκτιμάται σήμερα, και θα εκτιμηθεί πολύ παραπάνω τα επόμενα χρόνια.
Όταν το σώμα σταματά, αλλά το πνεύμα συνεχίζει
Η αλήθεια είναι πως το σώμα του Ιωάννη το είχε φωνάξει. Οι τραυματισμοί, διαδοχικοί και σκληροί, δεν του άφησαν περιθώρια. Όμως ποτέ δεν φάνηκε να το αποδέχεται πλήρως. Πάντα υπήρχε το κάτι παραπάνω. Το κάτι που κρατούσε την ελπίδα ζωντανή – για τον ίδιο, για την ομάδα του, για όσους τον αγαπούσαν. Μέχρι που ήρθε η στιγμή να κοιτάξει την αλήθεια κατάματα. Και να πει το πιο δύσκολο αντίο.
Όσο για το Legacy του...
Τέσσερα πρωταθλήματα, τρία κύπελλα, μία EuroLeague, χιλιάδες λεπτά στο παρκέ. Αλλά όλα αυτά είναι νούμερα. Τα αληθινά παράσημα του Παπαπέτρου είναι αόρατα: το σεβασμό των συμπαικτών του, τη σιωπηλή παραδοχή των αντιπάλων, την αγάπη του κόσμου. Την υπερηφάνεια του πατέρα του. Την πεποίθηση ότι δεν του χαρίστηκε τίποτα. Τα πήρε όλα με ιδρώτα, επιμονή και ψυχή.
Ο Παναθηναϊκός τον αποχαιρέτησε λέγοντας «θα είσαι για πάντα μέλος της οικογένειάς μας». Και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο παράσημο από όλα. Δεν το κερδίζεις με καλάθια. Το κερδίζεις με καρδιά.
Τελικά, δεν εγκατέλειψε ποτέ
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου αποσύρθηκε νωρίς αλλά δεν λύγισε. Έκανε το δύσκολο βήμα, όπως πάντα: με αξιοπρέπεια. Δεν πρόδωσε ποτέ το μπάσκετ. Και το μπάσκετ, από την EuroLeague μέχρι τις καρδιές όλων μας, δεν θα τον ξεχάσει ποτέ.
Καλή συνέχεια, αρχηγέ. Όχι «αντίο». Θα σε βλέπουμε, πάντα, σε κάθε ανατροπή, σε κάθε μάχη, σε κάθε φορά που ένας παίκτης παίζει με την ψυχή του.
