Σε όλη μου τη ζωή δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τα ζώα. Ο παππούς μου είχε φάρμα και είχα κυριολεκτικά μεγαλώσει μέσα στις αγελάδες και τα γουρούνια και τα πρόβατα και τα γαϊδούρια. Από ένα σημείο και μετά το να μεγαλώνεις ανάμεσα σε ζώα, το θεώρησα φυσιολογικό. Γράψτε λάθος εδώ. Το να μεγαλώνουμε μαζί με ζώα είναι φυσιολογικό και το να θεωρούμε τους εαυτούς μας αφεντικά τους, είναι μια νοοτροπία που ευελπιστώ ότι με τα χρόνια θα περάσει. Τα ζώα συντροφιάς δεν είναι όλα ίδια και το καθένα έχει τις ιδιαιτερότητές του, αλλά πάντα τα πήγαινα καλύτερα με τις γάτες.
Γιατί; Δεν έχω ιδέα. Η πρώτη μου γατούλα ήταν μια european tricolore που άκουγε στο όνομα Δάφνη. Τα σκυλιά κόστιζαν πολύ και οι γονείς μου αποφάσισαν κάπου στην τέταρτη δημοτικού, ότι μια γάτα ενδεχομένως να θέλει λιγότερα έξοδα. Θυμάμαι ωστόσο ότι η νοοτροπία τους σχετικά με τις γάτες μέσα στα σπίτια, ήταν πολύ λανθασμένη εξαρχής – φυσικά δεν το γνώριζα τότε. Για κάποιο λόγο οι άνθρωποι που έχουν γάτες, πιστεύουν ότι θα τους υπακούσουν σαν τα σκυλιά. Είναι όμως ακριβώς το αντίθετο αυτό που συμβαίνει και αυτό που πάντα με γοήτευε τελικά στα υπέροχα αιλουροειδή. Είναι σαν να έχεις στο σπίτι σου έναν έξτρα άνθρωπο με τις δικές του ιδιαιτερότητες, τα δικά του καπρίτσια, αλλά και μια τρυφερότητα πολύ-πολύ ιδιαίτερη την οποία την δείχνει μόνο όταν θέλει. Μεγαλώνοντας αυτό το εκτίμησα περισσότερο και το αποζητούσε στην καθημερινότητά μου. Δεν αγαπάς έναν άνθρωπο επειδή πρέπει, έτσι δεν είναι; Άρα γιατί να είναι διαφορετικό με τα ζώα. Οι γάτες σε αγαπούν επειδή το θέλουν, επειδή το επιλέγουν, επειδή σε ξεχωρίζουν.
Εδώ και ένα χρόνο είμαι γατοπατέρας για τέταρτη φορά. Είναι ο πρώτος μας αρσενικός που έχουμε στο σπίτι και βλέπεις ήδη ξεκάθαρα τις διαφορές των αγοριών που παίζουν πιο έντονα και τρώνε πιο λαίμαργα. Ωραία ήμουν πάντα υπέρ των θηλυκών αλλά η αλήθεια είναι πως το να μεγαλώνεις αρσενικό γάτο, ίσως είναι πιο κοντά σε παιδί από τις προηγούμενες. Ίσως εγώ είμαι πιο μεγάλος σε ηλικία και το βλέπω από αυτή τη σκοπιά. Αυτό όμως που μένει αναλλοίωτο μέσα στα χρόνια, είναι η καλή παρέα. Η σπουδαία, ήσυχη, πολύ ντελικάτη παρέα. Θυμάμαι τις διάφορες φωτογραφίες από μεγάλους καλλιτέχνες, ζωγράφους και λογοτέχνες ή ακόμη και μουσικούς, οι οποίοι πόζαραν με μια γάτα είτε στην αγκαλιά τους είτε στα πόδια τους ή σε κάποιο σημείο δίπλα τους. Το κορόιδευα αυτό και το θεωρούσα πάρα πολύ μεγάλο act, αλλά ίσως να υπάρχουν κοινά ανάμεσα στις γάτες και στους ανθρώπους που επιζητούν την ησυχία. Οι γάτες μπορεί να είναι παιχνιδιάρης αλλά χρειάζονται το χώρο τους. Για την ακρίβεια σέβονται την έννοια χώρος, ενδεχομένως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ζώο. Το να μένεις με ένα γατί στο ίδιο σπίτι, θα μπορούσες να πεις ότι είναι μια άτυπη συμφωνία αγάπης.
Έχω ακούσει πολλές ανακρίβειες όλα αυτά τα χρόνια. Ότι οι γάτες είναι κακιασμένες, ότι δεν συμπαθούν κανέναν, ότι βγάζουν νύχια και δαγκώνουν το οποιοδήποτε και ότι δεν είναι φιλικές σαν τα σκυλιά. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που τα λέει αυτά δεν είχε ποτέ του γάτα και τις περισσότερες φορές αν τους ρωτήσεις για αυτές θα απαντήσουν με ένα λακωνικό «δεν τις συμπαθώ». Τότε γιατί η γάτα είναι υποχρεωμένη να σε συμπαθεί; αρχικά πιστεύω σε αυτό που λέμε αύρα. Όχι μόνο στις γάτες αλλά στα περισσότερα ζώα. Η γάτα όταν καταλαβαίνω ότι δεν τη συμπαθείς δεν σε συμπαθεί και εκείνη. Τόσο απλά. Είναι σαν να κάτσεις σε ένα τραπέζι με έναν άγνωστο που αρχίζει να σου λέει βλακείες για τη ζωή του. Η δυσφορία σου, τις περισσότερες φορές, είναι ορατή και ξεκάθαρη. Το ίδιο συμβαίνει και με τη γάτα. Όταν μπαίνεις λοιπόν σε ένα ξένο σπίτι και αναρωτιέσαι γιατί δεν σου κάνει χαρούλες, αρχικά οφείλεις να θυμηθείς ότι δεν είναι σκύλος αλλά αιλουροειδές, ένα ζώο δηλαδή το οποίο από τη φύση του κυνηγάει και εποπτεύει θηράματα και το πιο απλό: δεν σε ξέρει. Ίσα ίσα οι γάτες πλησιάζουν από μόνες τους τους ανθρώπους που μπαίνουν για πρώτη φορά στο χώρο, που είναι ήσυχοι και που δεν κάνουν σαν κακομαθημένα δεκάχρονα επειδή τους αγνοεί. Αλλά αυτές οι κουβέντες οδηγούν σε άλλα μονοπάτια. Για όποιον συνεχίζει να έχει αυτή την απαρχαιωμένη άποψη για τις γάτες καλύτερα να δει το ομώνυμο ντοκιμαντέρ του Netflix.
Για να πω την αλήθεια δεν περίμενα ότι θα ήμουν το ίδιο ενθουσιασμένος για τέταρτη φορά στη ζωή μου έχοντας ένα νέο γατούλη. Παραδοσιακά τα πήγαινα καλύτερα με τις γάτες από ότι με τους ανθρώπους, αλλά φοβήθηκα μην αρχίσω να κάνω εγώ σαν κακομαθημένο που ξαφνικά του έδωσες ένα έξτρα βάρος στο κεφάλι του που πρέπει να φροντίσει. Παίρνω λοιπόν αυτή τη σκέψη αυτή τη στιγμή και την πετάω στα σκουπίδια επιτόπου. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να βάλεις ένα γατί στη ζωή σου. Ακόμα και οι άνθρωποι που παραδοσιακά στήριζαν τα σκυλιά, έχουν παραδεχτεί ότι το δέσιμο ανθρώπου γάτας είναι τόσο βαθύ και ιδιαίτερο γιατί βασίζεται στην αλληλοκατανόηση και τον αλληλοσεβασμό. Είναι σαν να προσφέρεις ξαφνικά το σπίτι σου σε έναν άγνωστο, που καταλήγει να γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα μέλη της οικογένειας. Δεν είναι μόνο το γουργουρητό, τα στριφογυρίσματα στο πάτωμα και το τρυφερό ανοιγοκλείσιμο των ματιών από την άλλη άκρη. Είναι η ύπαρξη τους μέσα στο χώρο και η αλλαγή της ενέργειας. Για να είμαστε ειλικρινείς κάθε ζώο αλλάζει την ενέργεια μέσα στο σπίτι. Για όσους ωστόσο δεν έχουν και δεν είχαν ποτέ υιοθετήσει μια γάτα μέχρι σήμερα, θα εξερευνήσουν πτυχές του εαυτού τους που ποτέ δεν περίμεναν ότι έχουν.
Μια μοναδική εκδήλωση τρυφερότητας και άνευ όρων αγάπης, που φτάνει στο συμπέρασμα να καταλήξει ότι οι τέσσερις γάτες ήταν τελικά λίγες και θα μπορούσες μια χαρά να τα καταφέρεις και με περισσότερες. Δεν ξέρω γιατί τα έφερε έτσι η μοίρα, αλλά το να γίνω ο πατέρας του ήταν ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που συνέβησαν στον εαυτό μου. Και όλοι οι ζωόφιλοι γνωρίζουμε ότι τις περισσότερες φορές τα ζώα μας αγαπούν πολύ πιο ουσιαστικά και δυνατά από τους ανθρώπους.
Η δική μου αγάπη έχει λευκό χρώμα με δύο διαφορετικά μάτια και δύο γκρι λωρίδες στο κεφάλι. Και κάθε στιγμή μαζί του είναι μοναδική.
