Σε μια εποχή που το virality στα social media δεν δυσκολεύεται να κλείσει χρόνο και σε instagram και tiktok το content σήμερα είναι και αύριο δεν είναι, υπάρχει ένα φρέσκο, με όλες τις έννοιες account στο instagram που συνεχίζει να χαρίζει όμορφες στιγμές στους ακουλούθους του. Το @manastigmi είναι ένα ακόμα από τα πολλά θεματικά accounts που αλιεύει γουστόζικα σκρίνσοτ από συνομιλίες, μάνας και παιδιών στη δική του περίπτωση.
Αυτό που έχει κάνει τη διαφορά σε σχέση με άλλα παρόμοια account, είναι η στρογγυλοποίηση που δέχεται το cringe περιεχόμενο από τους αποδέκτες. Σε κάθε άλλη περίπτωση το cringe περιεχόμενο είναι τουλάχιστον δύσπεπτο, αλλά όταν προέρχεται από τη μανούλα είναι κάπως αναμενόμενο, έχει μέσα του θαλπωρή, μνήμη και αγάπη. Το cringe γίνεται συστατικό που κάνει λίγο πιο ενδιαφέρουσα την όλη εμπειρία. Είναι ωραίο να σου λέει η μάνα σου ότι σε αγαπάει, αλλά όταν το συνοδεύει και από λάθος emojis ή slang που κάπου διάβασε, δεν είναι λίγο πιο χαριτωμένο;
Ας σκεφτούμε για λίγο πόσο αηδιαστικό είναι όταν αυτό συμβαίνει σε άλλου είδους συνομιλίες, όπως συμβαίνει πχ στο φλερτ ή στα επαγγελματικά mail. Τα αποτελέσματα είναι εντελώς καταστροφικά, αλλά γιατί; Είμαστε πιο ανεκτικοί με τη μάνα μας ή λειτουργεί αλλιώς η επικοινωνία μας;
Την απάντηση, όχι ακριβώς σε αυτό το ερώτημα, αλλά σε παρόμοια ερωτήματα, πιο σύνθετα και πιο απλά, έχουν προσπαθήσει να δώσουν φιλόσοφοι, ψυχίατροι και γενικά άνθρωποι πολύ πιο διαβασμένοι και έξυπνοι από τον γράφοντα, άρα δεν θα επιχειρήσει κάποια πολύ σπουδαία ανάλυση του φαινομένου. Θα περιοριστεί στην απόλαυση της ανάγνωσης των στιχομυθιών στο @manastigmi, στο οποίο έχει στείλει και ο ίδιος σκρίνσοτ.
Από την ανάγνωση όμως αυτών των στιχομυθιών βγαίνει ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα και πολύ εύκολα. Με μια μικρή απομόνωση του content από το context, οι συνομιλίες αυτές μοιάζουν σαν να μην έχουν ηλικία. Η σχέση της μητέρας με το παιδί της είναι κάπως άχρονη, οι φράσεις «ζακέτα να πάρεις», «στείλε μου όταν φτάσεις» τις ακούω από μικρό παιδί. Οδηγώ μοτοποδήλατο από τα 16, είμαι 38 και ενημερώνω ακόμα για την άφιξή μου. Το ίδιο κάνει και ο πατέρας μου όταν επισκέπτεται τη δική του μάνα και γιαγιά μου, είναι 66 και 95 ετών αντίστοιχα. Άρα αυτό σημαίνει ότι παραμένουμε για πάντα παιδιά; Ισχύει αυτό το στερεότυπο για τους άντρες;
Υπάρχει μια αλήθεια και ένα ψέμα εδώ, ανάλογα με την οπτική γωνία, με αφορμή αυτή τη μέρα ας το δούμε από την πλευρά της μάνας, αλλά έχοντας πάντα στο μυαλό ότι είμαστε οι γιοι. Ναι, θα μείνουμε για πάντα παιδιά στα μάτια των μανάδων μας. Η διαφορά της ηλικίας που έχουμε είναι σταθερή. Από τη στιγμή που γεννηθήκαμε θα είμαστε για πάντα 25-30,όσα χρόνια είναι, νεότεροι. Εμείς μεγαλώνουμε, αυτές μεγαλώνουν και αν όλα πάνε καλά θα γεράσουμε μαζί και θα φτάσουμε αμφότεροι σε μια ηλικία που όντως θα είναι δύο αριθμοί και τίποτα παραπάνω.
Στο μεσοδιάστημα όμως εμείς μεγαλώνουμε, λίγο παραπάνω από αυτές γιατί έχουμε να καλύψουμε μεγαλύτερο δρόμο. Αυτές ήταν ήδη γυναίκες όταν μας έφεραν στον κόσμο, εμείς ήμασταν ανήμπορες μικρογραφίες ανθρώπων που βαριά να ζύγιζαν 5 κιλά, αυτές φρόντισαν να καλύψουμε το χαμένο έδαφος. Ίσως σε αυτό το χρονικό διάστημα να κρύβεται και η αντίληψή τους ότι δεν μεγαλώνουμε αρκετά.
Όμως μεγαλώνουμε και το να μεγαλώνουμε ανάλογα με τα χρόνια που περνάνε, είναι το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε κάθε μέρα στις μητέρες μας και σήμερα και κάθε μέρα. Το ότι θα είμαστε για αυτές το (βάλτε εδώ το πιο ντροπιαστικό υποκοριστικό με το οποίο σας φωνάζει) όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν αποτελεί δικαιολογία για να μην ωριμάζουμε.
Πέρα από το να τις ενημερώνουμε για το αν είμαστε καλά ανά τακτά χρονικά διαστήματα, το καλύτερο που μπορεί να κάνει ένας γιος για τη μάνα του είναι προσπαθήσει να της δώσει πίσω λίγο από τον χρόνο που ξόδεψε γι’αυτόν. Αυτό σημαίνει ότι όσο πιο γρήγορα και όσο πιο αποτελεσματικά, ένας νεός άντρας οφείλει να «απογαλακτιστεί» από όλα όσα του προσφέρει η μητέρα του. Από το πλύσιμο των ρούχων, μέχρι το μαγείρεμα και από το καθάρισμα στο ράψιμο κουμπιών. Είναι πράγματα τα οποία πολλές φορές με χαρά συνεχίζουν να τα προσφέρουν οι μανάδες μας, αλλά ας τα περιορίσουμε σε ειδικές περιστάσεις, σε γιορτές και οικογενειακές μαζώξεις.
Ήρθε επιτέλους η ώρα να ξεκουραστούν σωματικά και ψυχικά για όλα όσα έκαναν για να μας μεγαλώσουν. Θα τις βοηθήσει να μείνουν περισσότερα χρόνια και πιο υγιείς δίπλα μας.
