Ο Τζον Τσίβερ έλεγε πως δεν βγάζει νόημα χωρίς τον καπνό. Με λίγα λόγια, χωρίς αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει - κι αυτό το είπε ένας από τους πιο σημαντικούς διηγηματογράφους του εικοστού αιώνα.
Το κάπνισμα είναι περίεργο πράγμα. Αν αρχισεις να τελειώνεις τα πακέτα λες και είναι κουτιά με τσίχλες, τότε είσαι σε κακό δρόμο. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που κάνουν για πλάκα δύο πακέτα την ημέρα, έχω μερικούς φίλους που πραγματικά είναι αμετανόητοι καπνιστές. Εγώ πρέπει να ξεκαθαρίσω πως δεν ήμουν τόσο εξαρτημένος, ήμουν αυτό που λέμε περίσσότερο ένας social smoker, κάπνιζα πάντα με την παρέα, στις εξόδους, με το ποτό, στο μπαρ κτλπ. . Παρόλα αυτά όμως κι εγώ σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορούσα να αντέξω χωρίς το τσιγάρο. Ειδικά με ποτό και καφέ. Έτσι κι αλλιώς σκέτο τσιγάρο ποτέ δεν κάπνιζα, πάντα ήθελα κάτι να το συνοδεύει.
Μπορεί να έκοψα το τσιγάρο αλλά όμως δεν περνάει μέρα που να μη μου λείπει, ναι κάτι έχει φύγει από τη ζωή μου κι αυτό δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα. Πήρα το ηλεκτρονικό τσιγάρο αλλά δεν είναι το ίδιο. Δε θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω πόσο ωραία γεύση έχει ο καφές μαζί με το τσιγάρο, το κανονικό τσιγάρο, ή πόσο καλό είναι το ουίσκι μαζί με τον καπνό. Όλα αυτά δεν μπορώ να τα ξεχάσω, δεν είναι δυνατόν.
Πειράζει που αρνούμαι να κόψω το τσιγάρο επειδή μου αρέσει;
Μου λείπει το πόσο αδύνατο με κρατούσε, το πως χαλάρωνε τα νεύρα μου, το πως άνοιγε κενά μέσα στη μέρα, κενά που μπορούσα να διαλογιστώ κρατώντας ένα τσιγάρο στο χέρι. Ναι εντάξει, μπορεί να σου ακούγεται εξωφρενικό τέτοιες εποχές που ζούμε να διαβάζεις ένα τέτοιο κείμενο, αλλά είναι η αλήθεια, μου λείπει το τσιγάρο. Και κανένα ηλεκτρονικό μαραφέτι δεν πρόκειται να το αλλάξει αυτό.
Σίγουρα είναι μια ανακούφιση το ηλεκτρονικό τσιγάρο αλλά και πάλι δεν μπορώ να μην σκέφτομαι τον εαυτό μου σαν εκείνη τη μηχανή που έχουν στις συναυλίες και βγάζει καπνό. Επίσης εκείνες τις φρουτένιες γεύσεις είναι λίγο δύσκολο να τις συνηθίσεις. Είναι σαν να καπνίζεις τσιχλόφουσκα.
Πόσο μου λείπει το τσιγάρο δεν λέγεται αλλά τώρα δεν είναι δυνατόν να γυρίσω πίσω. Είπαμε το έχω κόψει, αλλά μπορώ να γκρινιάζω όσο θέλω. Αυτό μου έχει μείνει άλλωστε. Πλέον με τη γυναίκα μου δεν καπνίζουμε, καθόμαστε στο φως των κεριών με ένα ποτήρι βότκα στο χέρι και κάνουμε σχέδια για το πως θα αρχίσουμε τα Κάμελ άφιλτρα όταν πάμε 80.
