Τι να κρύβεται άραγε πίσω από έναν άνθρωπο που αρνείται να τα παρατήσει και να κάτσει στα αυγά του; Ο Tom Moore ήταν βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και αυτό είναι κάτι παραπάνω από αρκετό για να τον ευχαριστούμε αιώνια, ειδικά η γενιά μας και ακόμα πιο ειδικά στην Ευρώπη γιατί δεν είχαμε ποτέ τη θλιβερή ατυχία να ζήσουμε κάποιον πόλεμο. Στο πρόσωπο του Moore συμβολίζεται μία ολόκληρη γενιά η οποία σιγά-σιγά χάνεται υπό το βάρος της πληρότητας των ημερών και μιας πανδημίας που τους έχει στοχεύσει ως θύματά της.
Αυτή η γενιά ήταν η τελευταία γενιά της αθωότητας. Ήταν η τελευταία που πολέμησε ένα δίκαιο πόλεμο και τον κέρδισε κιόλας. Σε μία απέλπιδα προσπάθεια να μπούμε για λίγο στη θέση της σκεφτόμαστε ότι όλοι αυτοί γεννήθηκαν στις στάχτες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν τον έζησαν, αλλά έζησαν τις συνέπειές του. Δεν υπήρχε ούτε μία οικογένεια εκείνη την εποχή που να μην είχε κάποιον νεκρό ή κάποιον αγνοούμενο στα χαρακώματά του. Ήταν τα παιδιά που γνώριζαν τη φρίκη ενός μεγάλου πολέμου και την αξία της ειρήνης. Ίσως γι’αυτό να μην αποτελεί έκπληξη το ότι ενθουσιωδώς κατατάχθηκαν για έναν ακόμα παγκόσμιο πόλεμο.
Αυτή τη φορά δεν έπρεπε να νικήσουν μόνο τον φρικώδη γερμανικό ναζισμό ή τον ιαπωνικό επεκτατικό μιλιταρισμό, αλλά να σιγουρευτούν πως αυτός θα ήταν και ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος που γνώρισε η ανθρωπότητα. Και τα κατάφεραν, όχι μόνο κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας τους, αλλά και καθ’όλη τη διάρκεια του βίου τους. Μας υπενθύμιζαν συνέχεια τη φρίκη του πολέμου και την οδύνη της απώλειας χωρίς φτιασιδώματα ηρωισμού ή να μας ταΐζουν παραμύθια με τις δάφνες του νικητή. Μια σειρά από αγαθά που απολαμβάνουμε εμείς σήμερα είναι δεδομένα. όχι απαραίτητα γιατί είμαστε μια κακομαθημένη γενιά, αλλά γιατί δεν γνωρίσαμε και την άλλη πραγματικότητα. Η ειρήνη είναι σίγουρα το σημαντικότερο από αυτά, αλλά έγιναν κι άλλα από όταν τελείωσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Ο Tom Moore το γνώριζε καλύτερα αυτό ως εκπρόσωπος της γενιάς που τα έχτισε όλα αυτά, τα απόλαυσε στη δύση της ζωής του και τέλος θα ήθελε να τα κληροδοτήσει και τις επόμενες γενιές. Δεν ήταν ο εκπρόσωπος της γενιάς των baby boomers που κουνάει το δάχτυλο στους νέους και βάζει τα συμφέροντά της πάνω από το μέλλον των εγγονιών της. Ίσως γι’αυτό δεν έκατσε στα αυγά του πέρσι περίπου τέτοιο καιρό, ξέσπασμα της πανδημίας. Θα μπορούσε να κρυφτεί στην ασφάλεια της απομόνωσης μέχρι να εμβολιαστεί αναπολώντας τις ένδοξες μέρες του. Οι ένδοξες μέρες του όμως δεν είχαν τελειώσει ακόμα. Ο Λοχαγός Moore παρουσιάστηκε για ακόμα μία φορά εθελοντής στο μέτωπο αυτού του νέου πολέμου. Είναι και πάλι ένας παγκόσμιος πόλεμος, αλλά οι όποιες ομοιότητες σταματούν εδώ.
Σε αυτόν τον πόλεμο στρατοί είναι τα εθνικά συστήματα υγείας, όπλα τα φάρμακα, βαρύ πυροβολικό τα εμβόλια και ναυτικό τα αποτελεσματικά logistics. Μπήκε στη μάχη με τον μοναδικό τρόπο που μπορούσε, ευαισθητοποιώντας την κοινή γνώμη και μαζεύοντας χρήματα για το NHS, το βρετανικό ΕΣΥ. Έβαλε στόχο να κάνει 100 φορές τον γύρο της αυλής του πριν κλείσει τα 100, τότε ήταν 99, και να πείσει τον κόσμο να προσφέρει 1000 λίρες στην προσπάθεια του NHS. Το αποτέλεσμα της καμπάνιας του δεν το περίμενε ούτε ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος στον κόσμο. Οι 1000 λίρες αποδείχτηκαν εύκολος στόχος που καλύφθηκε στιγμιαία. Την εποχή του 1ου lockdown που το κλίμα της παραίτησης και τους συλλογικού φόβου, ένας υπέργηρος άντρας έγινε το σύμβολο της ελπίδας. Οι γύροι συνεχίστηκαν με αμείωτο ρυθμό και τελικά ο Tom Moore συγκέντρωσε μέχρι τα 100στά του γενέθλια πάνω από 32 εκατομμύρια λίρες με πάνω από 1,5 εκατομμύριο δωρητές από ολόκληρο τον πλανήτη.
Ακολούθησαν οι αναμενόμενες τιμές από μία χώρα που λατρεύει τα σύμβολά της. Προήχθη τιμητικά σε Συνταγματάρχη, η Βασίλισσα τον έχρισε Ιππότη σε μία σπάνια τελετή εν μέσω πανδημίας κι ένα σμήνος της RAF έκανε μια υπερπτήση απόδοσης τιμών πάνω από το σπίτι του. Βλέποντας τον αιωνόβιο Sir Tom να συνεχίζει να αγωνίζεται και να μην τα παρατά, ένας ολόκληρος πλανήτης βρήκε κουράγιο για να αντέξει τη δυστοπία που έφερε ο κορονοϊός. Ενσάρκωσε τη γνωστή πια προπαγανδιστική αφίσα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τη φράση “Keep calm and carry on” και έμεινε πιστός στην ανιδιοτελή του στάση μέχρι το τέλος. Ενώ θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν αν όχι ο πρώτος τουλάχιστον ένας από τους πρώτους που θα δεχόταν το εμβόλιο με το που έγινε διαθέσιμο, δυστυχώς δεν το έκανε.
Ο λόγος είναι ότι δεν ήταν συμβατό με τη φαρμακευτική αγωγή που ήδη έπαιρνε κι έτσι θυσιάστηκε για μία τελευταία φορά παραχωρώντας τη θέση του σε κάποιον άλλο. Η μοίρα τα έφερε έτσι και ο Tom Moore έχασε τη ζωή του από αυτό που πολέμησε τελευταία καθώς νόσησε από την COVID-19 μετά από ολιγοήμερη μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Ούτε για μια στιγμή δεν σκεφτόμαστε ότι ο Tom Moore τελικά έχασε τη μοναδική μάχη της ζωής του. Όπως δεν έχασαν και οι συμπολεμιστές του που χάθηκαν στο μέτωπο της Βιρμανίας, νίκησαν γιατί οι ήρωες νικούν και μετά θάνατον όταν λήγει επιτέλους ο πόλεμος. O Tom Moore πέρασε στην αθανασία και επίσημα, τον ευχαριστούμε για την υπηρεσία του.
