Απαξίωση για την ΑΕΚ; Σε καμία περίπτωση: η ΑΕΚ πήρε μετά από 24 χρόνια το πρωτάθλημα, μπήκε μετά από 12 χρόνια στους ομίλους, αλλά μέχρι εκεί τελικά μπόρεσε να πάει, σε έναν όμιλο που αποδείχθηκε «βουνό».
Προβληματισμός; Σίγουρα. Δεν είναι μόνο οι μηδέν βαθμοί σε έξι παιχνίδια και τα δυο γκολ όλα κι όλα, αλλά η συνολική εικόνα της ομάδας - άτολμη, παθητική, με μηδέν σουτ εντός εστίας σε τρία εκτός έδρας ματς, με το σύστημα «ας κάνουμε το σταυρό μας» και μότο «καλά που δεν πάθαμε τίποτα».
Ξεπάτωμα; Είναι το πιο βολικό και εύκολο στη χώρα που ζούμε. «Λίγος ο Ουζουνίδης», «έλα μωρέ με το Μάνταλο», «ποιος Γαλανόπουλος;», «κάνε μας τη χάρη με τον Οικονόμου» - πάντα οι καλύτεροι είναι αυτοί που έφυγαν, αυτοί που δεν ήρθαν και αυτοί που δεν έπαιξαν.
Πάθημα; Οπωσδήποτε, αρκεί να έγινε μάθημα. Για του χρόνου, του παραχρόνου, για όποτε χρειαστεί πάλι η ΑΕΚ να δώσει «εξετάσεις». Διότι όπως είναι πλέον τα πράγματα, κανείς δεν βάζει το χέρι στη φωτιά για το πότε και ποιος και πώς θα ξαναβρεθεί σε ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ, μια που «κόπηκε» η απευθείας συμμετοχή στους ομίλους ακόμα και για τον πρωταθλητή και με τους βαθμούς που (δεν) μαζεύουμε ως ελληνικές ομάδες και ελληνικό ποδόσφαιρο, μπορεί το εμπόδιο την επόμενη φορά να είναι πολύ υψηλότερο από τη Βίντι για να μπεις στους ομίλους.
Άρα;
Άρα ψυχραιμία και αυτοκριτική για την ΑΕΚ, από τη διοίκηση μέχρι το τελευταίο μέλος του ποδοσφαιρικού τμήματος. Διότι η ευθύνη είναι «παιδί» ολωνών – δεν είναι μόνο η επιτυχία που «ανήκει» σε όλους.
Αν η διοίκηση πήρε το μάθημα…
…τότε θα φροντίσει την επόμενη φορά, να «θωρακίσει» την ομάδα καλύτερα και να προσφέρει στον προπονητή περισσότερα όπλα για να κάνει καλύτερα τη δουλειά του. Το γνωρίζει ο Δημήτρης Μελισσανίδης, το παραδέχθηκε ότι μπορούσε και έπρεπε να κάνει περισσότερα πράγματα το καλοκαίρι, αλλά ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Βεβαίως και είναι απόλυτα κατανοητό ότι οι «τρέλες» του παρελθόντος δεν μπορούν να ξαναγίνουν, ότι η ομάδα φτιάχνει γήπεδο και αυτό είναι ένα τεράστιο project – παρακαταθήκη για το μέλλον, ότι κανείς και τίποτα δεν πρέπει να υποθηκεύσει το μέλλον της ομάδας. Όταν όμως κάθεσαι και υπολογίζεις πόσο μπορείς να αυξήσεις τα 20+ εκατομμύρια που πήρες μπαίνοντας στους ομίλους, μονολογώντας «2,7 εκατομμύρια δίνει η νίκη, 900 χιλιάρικα η ισοπαλία», τότε πρέπει να φροντίσεις να φέρεις αυτούς που μπορούν να στα «φέρουν». Μέσα σε αυτά που δεν έκανε το καλοκαίρι, υπάρχουν και αυτά που έκανε πριν λίγες εβδομάδες, βάζοντας στο «ψυγείο» τρεις βασικούς παίκτες (Σιμόες – Λαμπρόπουλο – Μπακασέτα) επειδή δεν ανανέωναν τα συμβόλαιά τους με τους όρους που τους προτάθηκαν από την ομάδα, με αποτέλεσμα να περιοριστούν οι επιλογές του προπονητή και σίγουρα να χαλάσει αρκετά το κλίμα στα αποδυτήρια. Και κατά συνέπεια και στο χορτάρι.
Αν ο προπονητής πήρε το μάθημα…
…τότε την επόμενη φορά θα δοκιμάσει και διαφορετικά πράγματα – ο Ουζουνίδης στην ΑΕΚ, ο Ουζουνίδης κάπου αλλού ή κάποιος άλλος προπονητής που θα πάρει κάποια στιγμή τη θέση του. Θα ανοίξει περισσότερο το rotation, όχι όταν θα αναγκαστεί επειδή δεν θα έχει άλλους παίκτες να βάλει, αλλά από νωρίς, έγκαιρα, ώστε να έχει «ζεστούς» περισσότερους παίκτες ανά πάσα στιγμή. Θα δουλέψει περισσότερα συστήματα, plan-B και plan-C και plan-D αν χρειαστεί, από την προετοιμασία κιόλας, για να τα εφαρμόσει στο γήπεδο αν παραστεί ανάγκη: δεν είναι «ντροπή» η ενισχυμένη άμυνα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς στα ευρωπαϊκά ματς ή το ενισχυμένο κέντρο με δυο «κόφτες» - και ειδικά ο Ουζουνίδης, που ήταν κομμάτι του Panathinaikos, θα έπρεπε να το ξέρει καλύτερα απ’ όλους. Ούτε να τολμήσεις και να ρισκάρεις είναι «ντροπή» ή να κάνεις μια «τρέλα» σε έναν αγώνα ή ένα κομμάτι του αγώνα, όταν κυνηγάς ένα αποτέλεσμα, μια νίκη, έναν βαθμό, κάτι.
Αν οι παίκτες πήραν το μήνυμα…
…τότε θα κατάλαβαν πως ούτε ένας δεν μπήκε στα κιτάπια των σκάουτς των μεγάλων ομάδων, ούτε ένας δεν ανέβασε τη χρηματιστηριακή του αξία και δεν διαφήμισε την «πραμάτειά» του. Κανείς. Κι αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της πορείας των έξι αγώνων: ότι σε ακριβώς αυτά τα παιχνίδια περιμένεις να σε δουν και να σε ξαναδούν, να σε τσεκάρουν και διπλοτσεκάρουν, να ξεχωρίσεις και να έρθει κάποιος το καλοκαίρι να σε ζητήσει από «τους δικούς σου». Επίσης, αυτοί που είχαν τα νεύρα τους και στέρησαν από την ομάδα την παρουσία και τη βοήθειά του, κυρίως ο Λιβάγια και ο Λόπες, ελπίζω να κατάλαβαν ότι το ταλέντο δεν αρκεί, όπως δεν φτάνουν και οι – όποιες – καλές εμφανίσεις στο πρωτάθλημα: η «βιτρίνα» είναι η Ευρώπη, το «μεγάλο νυφοπάζαρο» είναι το Τσάμπιονς Λιγκ – αλλά κανένας «μνηστήρας» δεν θα ενδιαφερθεί για μια «νύφη» που είναι κακομαθημένη, γκρινιάρα και έχει συνέχεια πονοκέφαλο…
Αν το μήνυμα το πήραν και οι άλλες ομάδες…
…τότε η φετινή ευρωπαϊκή αποτυχία μπορεί να γίνει «μπούσουλας» και οδηγός για την επόμενη φορά που μια ελληνική ομάδα θα βρεθεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Ώστε να προετοιμαστεί καλύτερα το καλοκαίρι, ώστε να κάνει τις μεταγραφικές κινήσεις που πραγματικά θα τη βοηθήσουν, ώστε να υπάρχει το απαραίτητο βάθος στο ρόστερ, ώστε να μην τρέχει η ομάδα στα προκριματικά ώστε να μπει στους ομίλους, περπατάει τον Οκτώβριο και σέρνεται το Νοέμβριο χωρίς σταγόνα βενζίνης στο ρεζερβουάρ, ώστε να επενδύσει σε έναν ή δυο παίκτες που μπορούν να την ανεβάσουν επίπεδο και να κάνουν απόσβεση των χρημάτων που δόθηκαν για να αποκτηθούν με μια νίκη = 2,7 εκατομμύρια.
